THE

SEVEN KINGS OF ROME.

1. ENEAS, filius Anchise et Veneris, Trojâ captâ domo profugus, primo in Macedoniam venit. Inde in Siciliam quærens sedes delatus est. Ab Sicilia classe ad Laurentem agrum navigavit. Ibi egressi Trojani quum prædam ex agris agerent, Latinus rex Aboriginesque, qui tum ea tenebant loca, ad arcendam vim advenarum armati ex urbe atque agris concurrunt. Prælio victus Latinus pacem cum Ænea, deinde affinitatem junxit, filiâ ei in matrimonium datâ. Ea res Trojanis spem affirmat tandem stabili certaque sede finiendi erroris. Oppidum condunt. Æneas ab nomine uxoris Lavinium appellat. Brevi filius natus est, cui Ascanium parentes dixere nomen.

2. Bello deinde Aborigines Trojanique simul petiti. Turnus, rex Rutulorum, cui pacta Lavinia ante adventum Æneæ fuerat, prælatum sibi advenam ægre patiens, simul Enes Latinoque bellum intulit. Neutra acies læta ex eo certamine abiit. Victi Rutuli; victores Aborigines Trojanique ducem Latinum amisere. Inde Turnus Rutulique ad florentes Etruscorum opes Mezentiumque, eorum regem, confugiunt : qui haud gravatim socia arma Rutulis junxit. Æneas adversus tanti belli

B

terrorem ut animos Aboriginum sibi conciliaret, ne sub eodem jure solum, sed etiam nomine, omnes essent, Latinos utramque gentem appellavit. Nec deinde Aborigines Trojanis studio ac fide erga regem Eneam cessere : fretusque his animis coalescentium in dies magis duorum populorum Æneas, quamquam tanta opibus Etruria erat, ut jam non terras solum, sed mare etiam per totam Italiæ longitudinem, ab Alpibus ad fretum Siculum, fama nominis sui implesset, tamen, quum monibus bellum propulsare posset, in aciem copias eduxit. Id prælium Æneæ ultimum operum mortalium fuit. Situs est super Numicium flumen. Jovem Indigetem Latini appellant.

3. Post Ænean filius Ascanius regnat. Is, abundante Lavinii multitudine, urbem matri reliquit: novam ipse aliam sub Albano monte condidit; quæ ab situ porrectæ in dorso urbis Longa Alba appellata. Silvius deinde regnat, Ascanii filius, casu quodam in silvis natus. Is Enean Silvium creat: is deinde Latinum Silvium. Ab eo coloniæ aliquot deductæ. Mansit Silviis postea omnibus cognomen, qui Albæ regnarunt. Latino Alba ortus, Alba Atys, Atye Capys, Capye Capetus, Capeto Tiberinus; qui in trajectu Albulæ amnis submersus, celebre ad posteros nomen flumini dedit. Agrippa inde Tiberini filius; post Agrippam Romulus Silvius, a patre accepto imperio, regnat. Aventino, fulmine ipse ictus, regnum per manus tradidit is sepultus in eo colle, qui nunc est pars Romanæ urbis, cognomen colli fecit. Proca deinde regnat is

:

Numitorem atque Amulium creat. Numitori, qui stirpis maximus erat, regnum vetustum Silviæ gentis legat. Plus tamen vis potuit, quam voluntas patris

aut verecundia ætatis. Pulso fratre, Amulius regnat ; addit sceleri scelus: stirpem fratris virilem interimit: fratris filiæ Rhea Silvia, per speciem honoris, quum Vestalem eam legisset, perpetua virginitate spem partus adimit.

4. Sed debebatur, ut opinor, fatis tantæ origo Urbis, maximique secundum Deorum opes imperii principium. Vestalis, facta ex Marte gravida, geminum partum edidit. Quæ ubi cognovit Amulius, sacerdotem in custodiam dari, pueros in Tiberim mitti jussit. Sed unda, scelus perosa, pueros in ripa destituit. Vastæ tum in iis locis solitudines erant. Forte quadam lupa sitiens ex montibus, qui circa sunt, ad puerilem vagitum cursum flexit; summissasque infantibus adeo mitis præbuit mammas, ut eam lingua lambentem pueros magister regii pecoris invenerit. Ab eo, cui nomen Faustulo fuit, ad stabula Larentiæ uxori educandi lati sunt: appellati Romulus et Remus. Ita geniti, itaque educati, quum primum adolevit ætas, venando peragrare circa saltus. Hinc robore corporibus animisque sumpto, jam non feras tantum subsistere, sed in latrones, præda onustos, impetus facere. Qui tandem iis ob iram prædæ amissæ insidiati, quum Romulus vi se defendisset, Remum cepere: captum Numitori tradiderunt. Sed Numitori, quum in custodia Remum interrogaret, tetigit animum memoria nepotum sciscitandoque eo demum pervenit, ut haud procul esset, quin Remum agnosceret. Ita undique regi dolus nectitur. Romulus cum quibusdam pastoribus ad regem impetum facit et a domo Numitoris alia comparata manu adjuvat Remus. Ita regem obtruncant. Numitor, postquam juvenes perpetrata

cæde pergere ad se gratulantes vidit, extemplò advocato concilio, scelera in se fratris, originem nepotum, ut geniti, ut educati, ut cogniti essent, cædem deinceps tyranni, seque ejus auctorem ostendit. Juvenes quum avum regem salutassent, secuta ex omni multitudine consentiens vox ratum nomen imperiumque regi effecit.

5. Ita Numitori Albana permissa re, Romulum Remumque cupido cepit in iis locis, ubi expositi, ubique educati erant, urbis condendæ. Intervenit deinde avitum malum, regni cupido, atque inde fœdum certamen coortum a satis miti principio. Quoniam gemini essent, nec ætatis verecundia discrimen facere posset, ut dii auguriis legerent, qui nomen novæ urbi daret, qui conditam imperio regeret, Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt. Priori Remo augurium venisse fertur, sex vultures; mox duplex numerus Romulo se ostendit : ita utrumque regem sua multitudo consalutavit. Inde, cum altercatione congressi, certamine irarum ad cædem vertuntur : ibi in turba ictus Remus cecidit. Vulgatior fama est, ludibrio fratris Remum novos transiluisse muros ; inde ab irato Romulo interfectum. Ita solus potitus imperio Romulus condita urbs conditoris nomine appellata.

6. Palatium primum, in quo ipse erat educatus, muniit. Deinde sacra diis instituit; multitudini jura dedit; se quum cætero habitu, tum maxime lictoribus duodecim sumptis, augustiorem fecit. Crescebat interim urbs; cujus ne vana magnitudo esset, locum quemdam, alliciendæ multitudinis causa, asylum aperuit. Eo ex finitimis populis turba omnis sine dis

crimine, liber an servus esset, avida novarum rerum perfugit. Tum Romulus viribus ita auctis consilium parat. Centum creat senatores, qui ab honore Patres appellati.

7. Jam res Romana adeo erat valida, ut cuilibet finitimarum civitatium bello par esset: sed, penuria mulierum, hominis ætatem duratura magnitudo erat. Tum ex consilio Patrum Romulus legatos circa vicinas gentes misit, qui societatem connubiumque novo populo peterent. Nusquam benigne legatio audita est: adeo simul spernebant, simul tantam in medio crescentem molem sibi ac posteris suis metuebant. Ægre id Romana pubes passa, et haud dubie ad vim spectare res cœpit. Cui tempus locumque aptum ut daret Romulus, ægritudinem animi dissimulans, ludos ex industria parat, Neptuno Equestri sollennes. Indici deinde finitimis spectaculum jubet: quantoque apparatu tum sciebant aut poterant, concelebrant; ut rem claram exspectatamque facerent. Multi mortales convenere, studio etiam videndæ novæ urbis ; maxime 8; proximi quique, Caninenses, Crustumini, Antemnates. Jam Sabinorum omnis multitudo cum liberis ac conjugibus venit. Ubi spectaculi tempus venit, deditaque eo mentes cum oculis erant, tum ex composito orta vis signoque dato juventus Romana ad rapiendas virgines discurrit. Turbato per metum ludicro, mœsti parentes virginum profugiunt, incusantes violati hospitii fœdus, deumque invocantes, cujus ad sollenne ludosque venissent. Nec raptis aut spes de se melior, aut indignatio est minor: sed ipse Romulus circumibat, hortans ut mollirent iras, et, quibus fors corpora dedisset, darent animos. Accedebant blanditiæ virorum,