O
Uis deus, O quis erat qui te, mala fæmina, finxit? Prob! Crimen superûm, noxa pudenda deûm! Quæ divùm manus est adeo non dextera mundo? In nostras clades ingeniosa manus! Parcite; peccavi: nec enim pia numina possunt Tam crudele semel vel voluisse nefas.
Vestrum opus est pietas; opus est concordia vestrum :
Vos equidem tales haud reor artifices.
Heus inferna cohors! fætus cognoscite vestros.
Num pudet hanc vestrum vincere posse scelus?
Plaudite Tartarei Proceres, Erebig potentes
(Na mirum est tantum vos potuisse malum) Fam vestras Laudate manus. Si forte tacetis,
Artificum laudes grande loquetur opus.
Quàm bene vos omnes speculo contemplor in isto?
Pectus in angustum cogitur omne malum.
Quin dormi Pluto. Rabidas compesce sorores,
Jam non poscit opem nostra ruina tuam.
Hæc satis in nostros fabricata est machina muros,
Mortal[e]s Furias Tartara nostra dabunt.
In Apollinem depereuntem Daphnen.
Suid fua flamma parat?
Annon sole sub ipso
Accense pereunt faces?
Sed fax nostra potentior istis,
Flammas inflammare potest, ipse uritur ignis,
Ecce flammarum potens
Majore sub flammâ gemit.
Ebeu! quid hoc est? En Apollo
Lyrâ tacente (ni sonet dolores)
Coma jacente squallet æternus decor
Oris, en! domina quò placeat magis,
Languido tardum jubar igne promit.
Pallente vultu territat æthera.
Mundi oculus lacrymis senescit,
Et solvit pelago debita, quodģ hauserat ignibus,
His lacrymis rependit.
Noctis adventu properans se latebris recondit,
Et opacas tenebrarum colit umbras,
Namg suos odit damnans radios, nocensģ lumen.
An lateat tenebris dubitat, an educat diem,
Hinc suadet hoc luctus furens, inde repugnat amor.
Ænæas Patris sui bajulus.
Hostis & ignis
Enia Troia
M
Hostes inter & ignes
Atg humeris venerabile pondus
Excipit,& sævæ nunc ô nunc parcite flammæ,
Parcite haud (clamat) mihi,
Sacræ favete sarcina,
Quod si negatis, nec licebit
Vitam juvare, sed juvabo funus;
Rogus, fiam patris ac bustum mei.
His dictis acies pervolat hostium,
Gestit, & partis veluti trophæis
Ducit triumphos. Nam furor hostium
Jam stupet & pietate tantâ
Victor vincitur; imò & moritur
Troja libenter Funeribus, gaudet,
Ac faces admittit ovans, ne lateat tenebras
Per opacas opus ingens pietatis.
Debita sic patri solvis tua, sic pari rependis
Officio. Dederat vitam tibi, tu reddis huic,
Felix! parentis qui pater diceris esse tui.
Enitet Artis Pigmaliona suæ. Quod felix opus esset Infelix erat artifex.
Sentit vulnera, nec videt ictum.
Quis credit? gelido veniunt de marmore flammæ.
Marmor ingratum nimis
Incendit autorem suum.
Concepit hic vanos furores;
Opus suum miratur atg adorat.
Prius creavit, ecce nunc colit manus,
Tentantes digitos molliter applicat;
Decipit molles caro dura tactus.
An virgo vera est, an sit eburnea;
Reddat an oscula quæ dabantur
Nescit. Sed dubitat, Sed metuit, munere supplicat,
Blanditiasg miscet.
Te, miser, poenas dare vult, hos Venus, hos triumphos
Capit à te, quòd amorem fugis omnem.
Cur fugis heu vivos? mortua te necat puella.
Non erit innocua hæc, quamvis tud fingas manu,
Ipsa heu nocens erit nimis, cujus imago nocet.
Squa
Quammea viva Lubrica terga ratis Jam conscendit Arion.
Merces tam nova solvitur
Navis quàm nova scanditur. Illa
Aerea est merces, hæc est & aquatica navis.
Perdidère illum viri
Mercede magna, servat hic
Mercede nulla piscis: & sic
Salute plus ruina constat illi;
Minoris & servatur hinc quàm perditur.
Hic dum findit aquas, findit hic aëra:
Cursibus, piscis; digitis, Arion:
Et sternit undas, sternit & aëra:
Carminis hoc placido Tridente
Abjurat sua jam murmura, ventus modestior
Auribus ora mutat:
Ora dediscit, minimos & metuit susurros. (Sonus alter restat, ut fit sonus illis)
Aura strepens circum muta sit lateri adjacente pennå, Ambit & ora viri, nec vela ventis hîc egent;
Attendit hanc ventus ratem: non trahit, at trahitur.
Hanix alumna mortis,
Quàm mira tu puerpera!
Tu scandis haud nidos, sed ignes.
Non parere sed perire ceu parata:
Mors obstetrix; atý ipsa tu teipsam paris,
Tu Tuig mater ipsa es,
Tu tuig filia.
Tu sic odora messis
Surgis tuorum funerum;
Tibig per tuam ruinam
Reparata, te succedis ipsa. Mors &
Facunda! Santa ô Lucra pretiosæ necis!
Vive (monstrum dulce) vive
Tu tibig suffice.
|