Elegia.

Te mea lacryma (nec enim moror) ite. Sed oro Tantum ne misera claudite vocis iter. O liceat querulos verbis animare dolores, Et saltem ab periit dicere noster amor. Ecce negant tamen, ecce negant, lacrymæģ rebelles Indomita pergunt, præcipitantg við. Visne (ô care) igitur Te nostra silentia dicant? Vis fleat assiduo murmure mutus amor? Flebit, & urna suos semper bibet humida rores, Et fidas semper, semper habebit aquas. Interea, quicung estis ne credite mirum Si vera lacrymæ non didicère loqui.

Epitaphium.

Q

Uisquis nectareo serenus ævo;
Et spe lucidus aureæ juventæ
Nescis purpureos abire soles,
Nescis vincula, ferreamg, noctem
Imi carceris, horridumg Ditem,
Et spectas tremulam procul senectam,
Hinc disces lacrymas, & hinc repones.
Hic, ô scilicet hic brevi sub antro
Spes & gaudia mille, mille longam
(Heu longam nimis) induére noctem.
Flammantem nitida facem juventæ,
Submersit Stygia paludis unda.
Ergo si lacrymas neges doloris
Huc certe lacrymas feres timoris.

D

Damno affici sæpe fit lucrum. Amna adsunt multis taciti compendia lucri Felicig docent plus properare morâ, Luxuriem annorum positâ sic pelle redemit Atg sagax serpens in nova sæcla subit. Cernis ut ipsa sibi replicato suppetat ævo,

Seg iteret, multâ morte perennis avis. Succrescat generosa sibi, faciles per ignes

Per suos cineres, per sua fata ferax. Quæ sollers jactura sui? quis funeris usus?

Flammarumg fides, ingeniumg rogi? Siccine fraude subis? pretiosag funera ludis?

Siccine tu mortem, ne moriaris, adis? Felix cui medicæ tanta experientia mortis, Cui tam Parcarum est officiosa manus.

Humanæ vitæ descriptio.

O

Vita, tantum lubricus quidam furor
Spolium vita! scilicet longi brevis
Erroris hospes! Error ô mortalium!
O certus error! qui sub incerto vagum
Suspendit ævum, mille per dolos via
Fugacis,& proterva per volumina
Fluidi laboris, ebrios lactat gradus;
Et irretitos ducit in nihilum dies.
O fata! quantum perfidæ vitæ fugit
Umbris quod imputemus atg auris, ibi
Et umbra & aura serias partes agunt
Miscent scenam, volvimur ludibrio
Procacis astus, ut per incertum mare
Fragilis protervo cymba com nutat freto.
Et ipsa vitæ, fila, quêis nentes Dea
Evi severa texta producunt manu,
Hæc ipsa nobis implicant vestigia
Retrahunt trahuntg donec everso gradu
Ruina lassos alta deducat pedes.
Felix, fugaces quisquis excipiens dies
Gressus serenos fixit, insidiis sui
Nec servit avi, vita inoffensis huic
Feretur auris, atg clauda rariùs
Titubabit hora: vortices anni vagi
Hic extricabit, sanus Assertor sui.

Tranquillitas animi, similitudine ductâ ab ave captivâ & canorâ tamen.

UT

T cùm delicias leves, loquacem
Convivam nemoris, vagamg musam
Observans dubiâ viator arte
Prendit desuper: horridusve ruris
Eversor, malè persido paratu
(Heu durus!) rapit, atg io triumphans
Vadit; protinus & sagace nisu
Evolvens digitos, opus tenellum
Ducens pollice lenis erudito,
Virgarum implicat ordinem severum,
Angustam meditans domum volucri.
Illa autem, hospitium licet vetustum
Mentem sollicitet nimis nimisģ
Et suetum nemus, hinc opaca mitis
Umbræ frigora, & hinc aprica puri
Solis fulgura, Patriag sylva
Nunquam muta quies; ubi illa dudum
Totum per nemus, arborem per omnem,
Hospes libera liberis querelis
Cognatum benè provocabat agmen:
Quanquam ipsum nemus, arbores alumnam
Implorant profugam, atg amata multùm
Quærant murmura, lubricumg carmen
Blandi gutturis & melos serenum:
Illa autem, tamen, illa jam relicte
(Simplex!) haud meminit domus, nec ultrà
Sylvas cogitat; at brevi sub antro,
Ah pennâ nimium brevis recisâ,
Ah ritu viduo, sibig sola,
Privata heu fidicen! canit, vagoģ
Exercens querulam domum susurro
Fallit vincula, carcerem mulcet;
Nec pugnans placide procax quieti
Luftatur gravis, orbe sed reducto

Discursu vaga saltitans tenello,
Metitur spatia invidæ caverna.
Sic in se pia mens reposta, secum
Altè tuta sedet, nec ardet extrà,
Aut ullo solet astuare fato:
Quamvis cuncta tumultuentur, atræ
Sortis turbine non movetur illa:
Fortunæ furias onus triste
Non tergo minus accipit quieto,
Quàm vectrix Veneris columba blando
Admittit juga delicata collo.
Torva si quid inhorruit procellæ,
Si quid sæviat & minetur, illa
Spernit, nescit, & obviis furorem
Fallit blanditiis, amato & ambit
Ipsum, quo malè vulneratur, ictum.
Curas murmure non fatetur ullo;
Non lambit lacrymas dolor, nec atræ
Mentis nubila frons iniqua prodit.
Quod si lacryma pervicax rebelli
Erumpit tamen evolatý guttâ,
Invitis lacrymis, negante luctu,
Ludunt perspicui per ora risus.

DEO NOSTRO,

TE DECET HYMNUS SACRED POEMS,

COLLECTED,

CORRECTED,
AUGMENTED,
Most humbly Presented.

ΤΟ

MY LADY

THE COUNTSSE OF DENBIGH

BY

Her most devoted Servant.
R. C.

In hea[r]ty acknowledgment of his immortall
obligation to her Goodnes & Charity.

AT PARIS,

By PETER TARGA, Printer to the Arch-
bishope [o]f Paris, in S. Victors streete at
the golden sunne.

M. DC. LII.