Pigmaliona suæ.
Quod felix opus esset
Infelix erat artifex.
Sentit vulnera, nec videt ictum.
Quis credit? gelido veniunt de marmore flammæ.
Marmor ingratum nimis
Incendit autorem suum.
Concepit hic vanos furores;
Opus suum miratur atg adorat.
Prius creavit, ecce nunc colit manus,
Tentantes digitos molliter applicat;
Decipit molles caro dura tactus.
An virgo vera est, an sit eburnea;
Reddat an oscula quæ dabantur
Nescit. Sed dubitat, Sed metuit, munere supplicat,
Blanditias miscet.
Te, miser, poenas dare vult, hos Venus, hos triumphos
Capit à te, quòd amorem fugis omnem.
Cur fugis heu vivos? mortua te necat puella.
Non erit innocua hæc, quamvis tuâ fingas manu,
Ipsa heu nocens erit nimis, cujus imago nocet.
Lubrica terga ratis
Jam conscendit Arion.
Merces tam nova solvitur
Navis quàm nova scanditur.
Aerea est merces, hæc est & aquatica navis.
Perdidere illum viri
Mercede magna, servat hic
Mercede nulla piscis: & sic
Salute plus ruina constat illi;
Minoris & servatur hinc quàm perditur.
Hic dum findit aquas, findit hic aëra:
Cursibus, piscis; digitis, Arion:
Et sternit undas, sternit & aëra:
Carminis hoc placido Tridente
Abjurat sua jam murmura, ventusģ, modestior
Auribus ora mutat:
Ora dediscit, minimos & metuit susurros.
(Sonus alter restat, ut fit sonus illis)
Aura strepens circum muta sit lateri adjacente pennâ, Ambit & ora viri, nec vela ventis hîc egent;
Attendit hanc ventus ratem: non trahit, at trahitur.
Quàm mira tu puerpera!
Tu scandis haud nidos, sed ignes.
Non parere sed perire ceu parata:
Mors obstetrix; atg ipsa tu teipsam paris,
Tu Tuig mater ipsa es,
Tu tuig filia.
Tu sic odora messis
Surgis tuorum funerum;
Tibig per tuam ruinam
Reparata, te succedis ipsa. Mors &
Fecunda! Sancta ô Lucra pretiosæ necis!
Vive (monstrum dulce) vive
Tu tibig suffice.
Te mea lacryma (nec enim moror) ite. Sed oro
Tantum ne misera claudite vocis iter.
O liceat querulos verbis animare dolores,
Et saltem ah periit dicere noster amor.
Ecce negant tamen, ecce negant, lacrymæ rebelles
Indomitâ pergunt, præcipitantý viâ.
Visne (ô care) igitur Te nostra silentia dicant?
Vis fleat assiduo murmure mutus amor?
Flebit, & urna suos semper bibet humida rores,
Et fidas semper, semper habebit aquas.
Interea, quicung estis ne credite mirum
Si vera lacrymæ non didicère loqui.
Visquis nectareo serenus ævo;
Et spe lucidus aureæ juventa
Nescis purpureos abire soles,
Nescis vincula, ferreamg noctem
Imi carceris, horridumg Ditem,
Et spectas tremulam procul senectam,
Hinc disces lacrymas, & hinc repones.
Hic, scilicet hic brevi sub antro
Spes & gaudia mille, mille longam
(Heu longam nimis) induére noctem.
Flammantem nitida facem juventæ,
Submersit Stygia paludis unda.
Ergo si lacrymas neges doloris
Huc certe lacrymas feres timoris.
Damno affici sæpe fit lucrum.
Amna adsunt multis taciti compendia lucri
Felicig docent plus properare morâ,
Luxuriem annorum positâ sic pelle redemit
Atg sagax serpens in nova sæcla subit.
Cernis ut ipsa sibi replicato suppetat ævo,
Seg iteret, multâ morte perennis avis.
Succrescat generosa sibi, faciles per ignes
Per suos cineres, per sua fata ferax.
Quæ sollers jactura sui? quis funeris usus?
Flammarum fides, ingenium rogi?
Siccine fraude subis? pretiosag funera ludis?
Siccine tu mortem, ne moriaris, adis?
Felix cui medicæ tanta experientia mortis,
Cui tam Parcarum est officiosa manus.
Humanæ vitæ descriptio.
Vita, tantum lubricus quidam furor
Erroris hospes! Error & mortalium!
O certus error! qui sub incerto vagum
Suspendit ævum, mille per dolos via
Fugacis,& proterva per volumina
Fluidi laboris, ebrios lactat gradus;
Et irretitos ducit in nihilum dies.
O fata! quantum perfidæ vitæ fugit
Umbris quod imputemus atg auris, ibi
Et umbra & aura serias partes agunt
Miscent scenam, volvimur ludibrio
Procacis æstus, ut per incertum mare
Fragilis protervo cymba com nutat freto.
Et ipsa vita, fila, quêis nentes Dea
Evi severa texta producunt manu,
Hæc ipsa nobis implicant vestigia
Retrahunt trahuntg donec everso gradu
Ruina lassos alta deducat pedes.
Felix, fugaces quisquis excipiens dies
Gressus serenos fixit, insidiis sui
Nec servit ævi, vita inoffensis huic
Feretur auris, atg claudâ rariùs
Titubabit horâ vortices anni vagi
Hic extricabit, sanus Assertor sui.
Tranquillitas animi, similitudine ductâ ab ave captivâ & canorâ tamen.
T cùm delicias leves, loquacem
Convivam nemoris, vagam musam
Observans dubiâ viator arte
Prendit desuper: horridusve ruris
Eversor, malè persido paratu
(Heu durus!) rapit, atg io triumphans
Vadit; protinus & sagace nisu
Evolvens digitos, opus tenellum
Ducens pollice lenis erudito,
Virgarum implicat ordinem severum,
Angustam meditans domum volucri.
Illa autem, hospitium licet vetustum
Mentem sollicitet nimis nimisģ
Et suetum nemus, hinc opaca mitis
Umbra frigora, & hinc aprica puri
Solis fulgura, Patriag sylve
Nunquam muta quies; ubi illa dudum
Totum per nemus, arborem per omnem,
Hospes libera liberis querelis
Cognatum benè provocabat agmen :
Quanquam ipsum nemus, arbores alumnam
Implorant profugam, atg amata multùm
Quærant murmura, lubricumg carmen
Blandi gutturis & melos serenum:
Illa autem, tamen, illa jam relicta
(Simplex!) haud meminit domus, nec ultrà
Sylvas cogitat; at brevi sub antro,
Ah penna nimium brevis recisâ,
Ab ritu viduo, sibig sola,
Privata heu fidicen! canit, vagog
Exercens querulam domum susurro
Fallit vincula, carcerem mulcet;
Nec pugnans placidæ procax quieti
Luftatur gravis, orbe sed reducto
|