POEMATA

ET

EPIGRAMMATA,

Quæ scripsit Latina & Græca,

Dum Aula Pemb. Alumnus fuit,
Et

Collegii Petrensis Socius.

Editio Secunda, Auctior & emendatior.

Εἵνεκεν εὐμαθίης πινυτόφρονος, ἥν ὁ Μελιχρὸς
Ησκησεν, Μουσῶν ἄμμιγα καὶ Χαρίτων.

Ανθολ.

CANTABRIGIE,

Ex Officina Joan. Hayes, Celeberrimæ Academiæ

Typographi. 1670.

ΑΝ

Luc. 18.

Pharisæus & Publicanus.

Νδρες, ἰδοὺ, (ἑτέροισι νόοις) δύω ἴρον ἐσῆλθον· Τήλοθεν ὀῤῥωδεῖ κεῖνος ὁ φρικαλέος,

Αλλ ̓ ὁ μὲν ὡς σοβαρὸς νηοῦ μυχὸν ἐγγὺς ἱκάνει· Πλεῖον ὁ μὲν νηοῦ, πλεῖον ὁ δ ̓ εἶχε θεοῦ.

MARC. 12. 44.

Obolum viduæ.

Κ Ερματίοιο βραχεία ῥάνις, βιότοιο τ' ἀφαυρῆς

Ερκος, ἀποστάζει χειρὸς ἀπὸ τρομέρας.

Τοῖς δὲ ἀνασκιρτᾷ πολὺς ἀφρὸς ἀναίδεος ὄλβου· Οι μὲν ἀπόῤῥιπτον· κεῖνα δέδωκε μόνον.

Φ

ΜΑΤΤΗ. 28.

Ecce locus ubi jacuit Dominus.

Αίδιμε, μοὶ αὐτὸν μᾶλλόν μοι δείκνυθι αὐτόν.
Αὐτός μου, δέομαι, αὐτὸς ἔχῃ δάκρυα.

Ἐι δὲ τόπόν μοι δεικνύναι ἅλις ἐστὶ, καὶ εἰπεῖν
Ωδε τεὸς Μαριάμ (ἤνιδε) κεῖτο ἄναξ.

̓Αγκοίνάς μου δεικνύναι δύναμαι γε, καὶ εἰπεῖν
Ωδε τεὸς Μαριάμ (ἤνιδε) κεῖτο ἄναξ.

In descensum Spiritus sancti.

Ὀ Τρανοῦ ἐκτύπησε βρόμος, πόλεμον καὶ ἀπειλὰς

Ηγε τρέχων ἄνεμος σὺν φλογὶ σμιρδαλεῇ.

Αὔεν Ἰουδαῖος. μιαρὰ στυγερῶν τὰ κάρηνα
Ἔφθασε τῆς ὀργῆς τὸ πρέπον οὐρανίης.

̓Αλλὰ γαληναίῳ ὅτε κεῖται ἥσυχον ἄστρῳ
Φλέγμα, καὶ ἀβλήτους λείχε φιλὸν πλοκαμούς,
Ἐκθαμβεῖ. ὅτι γὰρ κείνοις οὔκ ἦεν ἀληθής,
Νυνὶ ἐτεὸν διότι τῷδε κεραυνὸς ἔη.

ΠΗ

In S. Columbam ad Christi caput sedentem.

Η ταχυεργὸς ἄγει πτέρυγ ̓ ἀστερόεσσαν ἐρετμὸς;
Ἢ τινὶ κεῖνα φέρει τὴν πόδα χιονέτην ;

Χριστὲ τεῇ κεφαλῇ πάσαις πτερύγεσσιν ἐπείγει·
Πῇ σκιά του δασιόις παίζε μάλα πλοκάμοις.

Ποιά σοι ἀρρήτῳ ψιθυρίσματι κεῖν ̓ ἀγορεύει ;
Αρρητ', οὐκ ἠχῆς ἶσα μὲν ἀνδρομέης.

Μοῦνα μὲν ἡδ ̓ ὄρνις καλιᾶς ἐς ̓ ἄξια ταύτης·
Αξια δ ̓ ὄρνιθος μοῦνα μὲν ἡ καλιά.

Ad D. Lucam medicum.

Οὐδὲν ἐγώ, Λουκά, παρά σου μοι φάρμακον αὐτῶ,

Κἂν σὺ ἰατρὸς ἔης, κἄν μεν ἐγὼ νοσερός.

̓Αλλ' ἐν ὅσῳ παράδειγμα πέλεις μοι πίστιος, αὐτὸς, Αὐτὸς ἰατρὸς, ἐμοὶ γ ̓ ἐσσὶ ἀκεστορίη.

In stabulum ubi natus est Dominus.

Οικος όδον ἐξ αὐλη, οὐ μή. [τ]εὸς οἶκος, Ἰησοῦ,

Ἐν θ ̓ ᾧ τὸ τίκτῃ αὔλιον οὐ πέλεται.

Οἴκων μὲν πάντων μάλα δὴ κάλλιστος ἐκεῖνος·
Οὐρανοῦ οὐδὲ τεοῦ μικρότερος πέλεται.

Ηνιδε κεῖνο νεῷ δῶμ ̓ ἐμπυρίζετο χρύσῳ,
Ἤνιδε κεῖνο νεοῖς δῶμα ῥόδοισι γελᾶ.

*Ην ῥόδον οὔχι γελᾶ, ἢν οὐδὲ τε χρύσον ἐκεῖθεν
Εκ σου δ ̓ ὀφθαλμῶν ἐστὶν ἐλεγχέμεναι.

ΜΑΤΤΗ. 4ο

Hic lapis fiat panis.

ΑΡτος ἔην τοι δήτ' (εἰπεῖν θέμις ἐστὶν ἐκεῖνος

Χριστέ τοι ἄρτος ἔην καὶ λίθος· ἀλλὰ τεός.

Ἤ[ν] οὕτως τοῦ πατρὸς ἐῇ μεγάλου τὸ θέλημα
Αρτος ότ ̓ οὐκ ἦν τοι, Χριστὲ, τοι ἄρτος ἔην.

Ν

In die Ascensionis Dominicæ.

[Υν ἔτι ἡμέτερον σε, Χριστέ, ἔχομεν τὸν ἔρωτα;
Οὐρανοῦ οὖν ὅσσον τὸν φθόνον ὡς ἔχομεν·

̓Αλλὰ ἔχωμεν. ἔχει ἑὰ μὲν τὰ δ ̓ ἀγάλματα αἰθήρ
Αστρατε, καὶ φοίβον, καὶ καλὰ τῶν νεφέλων.

Οσσον ἔην, ἡμῖν ὅφρ' εἴη ἓν τόδε ἄστρον ;
Αστρον ἓν ἡμῖν ἦ· εἰσι τοι ἄστρ ̓ ἕκατον.

Πάντα μάτην. ὅτι Χριστὲ συ οὐκ ἀνάβαινες ἐς αὐτὸν,
Αὐτὸς μὲν κατέβη οὐρανὸς εἰς σε τεός.