Luc. 18.

Phariseus & Publicanus.

Νδρες, ἰδοὺ, (ἑτέροισι νόοις) δύω ἶρον ἐσῆλθον· Τήλοθεν ὀῤῥωδεῖ κεῖνος ὁ φρικαλέος,

̓Αλλ' μὲν ὡς σοβαρὸς νηοῦ μυχὸν ἐγγὺς ἱκάνει· Πλεῖον ὁ μὲν νηοῦ, πλεῖον ὁ δ ̓ εἶχε θεοῦ.

MARC. 12. 44.

Obolum viduæ.

Κ Ερματίοιο βραχεῖα ῥάνις, βιότοιο τ ̓ ἀφαυρῆς

τρομέρας.

Τοῖς δὲ ἀνασκιρτᾷ πολὺς ἀφρὸς ἀναίδεος ὄλβου· Οι μὲν ἀπόῤῥιπτον· κεῖνα δέδωκε μόνον.

ΜATTH. 28.

Ecce locus ubi jacuit Dominus.

ΦΑ
Αίδιμε, μοὶ αὐτὸν μᾶλλόν μοι δείκνυθι αὐτόν.
Αὐτός μου, δέομαι, αὐτὸς ἔχῃ δάκρυα.

Ἐι δὲ τόπόν μοι δεικνύναι ἅλις ἐστὶ, καὶ εἰπεῖν Ωδε τεὸς Μαριὰμ (ἤνιδε) κεῖτο ἄναξ.

̓Αγκοίνάς μου δεικνύναι δύναμαι γε, καὶ εἰπεῖν
Ωδε τεὸς Μαριὰμ (ἤνιδε) κεῖτο ἄναξ.

In descensum Spiritûs sancti. Τρανοῦ ἐκτύπησε βρόμος· πόλεμον καὶ ἀπειλὰ Ηγε τρέχων ἄνεμος σὺν φλογὶ σμιρδαλεῇ. Αὔεν Ἰουδαῖος. μιαρὰ στυγερῶν τὰ κάρηνα Ἔφθασε τῆς ὀργῆς τὸ πρέπον οὐρανίης. ̓Αλλὰ γαληναίῳ ὅτε κεῖται ἥσυχον ἄστρῳ

Φλέγμα, καὶ ἀβλήτους λείχε φιλὸν πλοκαμούς, Ἐκθαμβεῖ. ὅτι γὰρ κείνοις οὔκ ἦεν ἀληθής, Νυνὶ ἐτεὸν διότι τῷδε κεραυνὸς ἔη.

In S. Columbam ad Christi caput sedentem.

Π'

Η ταχυεργὸς ἄγει πτέρυγ ̓ ἀστερόεσσαν ἐρετι Ἢ τινὶ κεῖνα φέρει τὴν πόδα χιονέτην ; Χριστὲ τεῇ κεφαλῇ πάσαις πτερύγεσσιν ἐπείγει· Πῇ σκιά του δασιόις παίζε μάλα πλοκάμοις.

Ποῖά σοι ἀρρήτῳ ψιθυρίσματι κεῖν ̓ ἀγορεύει ;
Αρρητ ̓, οὐκ ἠχῆς ἰσα μὲν ἀνδρομέης.

Μοῦνα μὲν ἡδ ̓ ὄρνις καλιᾶς ἐς ̓ ἄξια ταύτης·
Αξια δ ̓ ὅρνιθος μοῦνα μὲν ἡ καλιά.

Ad D. Lucam

medicum.

Υδὲν ἐγὼ, Λουκᾶ, παρά σου μοι φάρμακον αἰ
Κἂν σὺ δ ̓ ἰατρὸς ἔης, κἄν μεν ἐγὼ νοσερός.

̓Αλλ ̓ ἐν ὅσῳ παράδειγμα πέλεις μοι πίστιος, αὐτὶ Αὐτὸς ἰατρὸς, ἐμοὶ γ ̓ ἐσσὶ ἀκεστορίη.

In stabulum ubi natus est Dominus.

Ικος ὁδ ̓ ἐς ̓ αὔλη. οὐ μή. [τ]εὸς οἶκος, Ἰησοῦ,
Εν θ ̓ ᾧ τὺ τίκτῃ αὔλιον οὐ πέλεται.

Οἴκων μὲν πάντων μάλα δὴ κάλλιστος ἐκεῖνος·
Οὐρανοῦ οὐδὲ τεοῦ μικρότερος πέλεται.

Ἤνιδε κεῖνο νεῷ δῶμ ̓ ἐμπυρίζετο χρύσῳ,
Ἤνιδε κεῖνο νεοῖς δῶμα ῥόδοισι γελᾶ.

Ἢν ῥόδον οὔχι γελᾶ, ἢν οὐδὲ τε χρύσον ἐκεῖθεν·
Εκ σου δ ̓ ὀφθαλμῶν ἐστὶν ἐλεγχέμεναι.

MATTH. 4.

Hic lapis fiat panis.

̓́Α Ρτος ἔην τοι δήτ' (εἰπεῖν θέμις ἐστὶν) ἐκεῖνος

ἄρτος

τεός.

H[v] οὕτως τοῦ πατρὸς ἐῇ μεγάλου τὸ θέλημα
̓́Αρτος ότ ̓ οὐκ ἦν τοι, Χριστὲ, τοι ἄρτος ἔην.

In die Ascensionis Dominicæ.

N

Υ͂ν ἔτι ἡμέτερον σε, Χριστὲ, ἔχομεν τὸν ἔρωτα; Οὐρανοῦ οὖν ὅσσον τὸν φθόνον ὡς ἔχομεν· ̓Αλλὰ ἔχωμεν. ἔχει ἑὰ μὲν τὰ δ ̓ ἀγάλματα αἰθήρ· ̓́Αστρατε, καὶ φοῖβον, καὶ καλὰ τῶν νεφέλων.

̔́Οσσον ἔην, ἡμῖν ὄφρ ̓ εἴη ἓν τόδε ἄστρον;

̓́Αστρον ἓν ἡμῖν ἦ· εἰσι τοι ἄστρ ̓ ἕκατον.

Πάντα μάτην. ὅτι Χριστὲ συ οὐκ ἀνάβαινες ἐς αὐτὸν, Αὐτὸς μὲν κατέβη οὐρανὸς εἰς σε τεός.

Luc. 18.

Cæcus implorat Christum.

Mproba turba tace. Mihi tam mea vota propinqu
Et linguam de me vis tacuisse meam?

Tunc ego tunc taceam, mihi cùm meus ille loquetur : Si nescis, oculos vox habet ista meos.

Ο noftis miserere meæ, miserere; per illam
In te quæ primo riserit ore, diem.

Ο noftis miserere mea, miserere; per illam
Quæ, nisi te videat, nox velit esse, diem.

Ο noftis miserere meæ, miserere; per illam
In te quam fidei nox habet ipsa, diem.

Hæc animi tam clara dies rogat illam oculorum:
Illam, oro, dederis; hanc mihi nè rapias.

Νυκτ ̓ ἐλέησον ἐμήν. ἐλέησον. ναί τοι ἐκεῖνο

Χριστὲ ἐμοῦ ἦμαρ, νὺξ ὅδ ̓ ἐμεῖο ἔχει.

Οφθαλμῶν μὲν ἐκεῖνο, Θεὸς, δέεται τόδε γνώμης. Μή μοι τοῦτ ̓ αἴρῃς, δός μοι ἐκεῖνο φάος.

Luc. 15. 4.

Quis ex vobis si habeat centum oves, & perdiderit unam ex illis

- &c.

Ο

Ut ego angelicis fiam bona gaudia turmis,
Me quoq; sollicito quære per arva gradu.
Mille tibi tutis ludunt in montibus agni,
Quos potes haud dubiâ dicere voce tuos.

Unus ego erravi quò me meus error agebat,
Unus ego fuerim gaudia plura tibi.

Gaudia non faciunt, quæ nec fecêre timorem;
Et plus, quæ donant ipsa peric’la, placent.
Horum, quos retines, fuerit tibi latior usus.
De me, quem recipis, dulcior usus erit.

Ις μὲν ἐγὼ, ἧ μου πλάνη περιῆγεν, ἄλημι· Εις δὲ τοι σῶς ἔσομαι γηθοσύναι πλέονες. ̓Αμνὸς ὁ μή ποιῶν φόβον, οὐ ποιεῖ δέ τε χάρμα. Μείζων τῶν μὲν, ἐμοῦ χρεῖα δὲ γλυκυτέρη.

Herodi D. Jacobum obtruncanti.

N

Escis Jacobus quantum hunc tibi debeat ictum, Quæq; tua in sacrum saviit ira caput. Scilicet ipso illi donâsti hoc ense coronam, Quo sacrum abscideras scilicet ense caput. Abscissum pensare caput quæ possit abundè,

Sola hæc tam sæva & sacra corona fuit.

Ἓν

Ν μὲν, Ιάκωβε, κεφαλὴν τοι ξίφος ἀπῆρεν, Ἓν τόδε καὶ στέφανον ξίφος ἔδωκε τεόν. Μοῦνον ἀμείβεσθαι κεφαλὴν, Ιάκωβε, δύναιτο Κεῖνος ὁδ ̓ ὡς καλὸς μαρτυρίου στέφανος.