Comisque, Diva, vestibusque
Ingenium dedit ordinemque.

Jamque ecce nobis amplior es modo
Majorque cerni. Quale jubar tremit
Sub os! verecundusque quanta
Mole sui Genius laborat!

Jam qui serenas it tibi per genas,
Majore cœlo sidus habet suum;
Majorque circum cuspidatæ
Ora comis tua flos diei.

Stat causa.

Nempe hanc ipse Deus, Deus,

Hanc ara, per te pulchra, diem tibi

Tuam refundit, obvioque

It radio tibi se colenti.

Ecce, ecce! sacro in limine, dum pio
Multumque prono poplite amas humum,
Altaria annuunt ab alto;

Et refluis tibi plaudit alis.

Pulchro incalescens officio, puer
Quicunque crispo sidere crinium,
Vultuque non fatente terram,
Currit ibi roseus satelles.

Et jure.

Nam cum fana tot inviis Moerent ruinis, ipsaque (ceu preces,

Manusque, non decora supplex,

Tendat) opem rogat, heu negatam?

Tibi ipsa voti est ora sui rea.

Et solvet. O quam semper apud Deum
Litabis illum, cujus aræ

Ipse preces prius audiisti !

VENERABILI VIRO MAGISTRO TOURNAY,

TUTORI SUO SUMME OBSERVANDO.

M

ESSIS inauravit Cereri jam quarta capillos,
Vitis habet Bacchum quarta corona suæ,
Nostra ex quo, primis plumæ vix alba pruinis,
Ausa tuo Musa est nidificare sinu.

Hic nemus, hic soles, et cœlum mitius illi :

Hic sua quod Musis umbra vel aura dedit. Sedit ibi secura malus quid moverit Auster, Quæ gravis hybernum vixerit ala Jovem. Nescio quo interea multum tibi murmure nota est : Nempe sed hoc poteras murmur amare tamen. Tandem ecce (heu simili de prole puerpera) tandem Hoc tenero tenera est pignore facta parens. Jamque meam hanc sobolem (rogo) quis sinus alter haberet ?

Quis mihi tam noti nempe teporis erat?

Sed quoque et ipsa meus (de te) meus, improba, tutor (Quam primum potuit dicere) dixit, erit.

Has ego legitimæ, nec lævo sidere natæ

Non puto degeneres indolis esse notas;

Nempe quod illa suo patri tam semper apertos,

Tam semper faciles nôrit adire sinus.
Ergo tuam tibi sume: tuos est illa sub alas:

Hoc quoque de nostro, quod tuearis, habe.
Sic quæ Suada tuo fontem sibi fecit in ore,
Sancto et securo melle perennis est.
Sic tua, sic nullas Siren non mulceat aures,
Aula cui plausus et sua serta dedit.

Sic tuus ille (precor) Tagus aut est obice nullo,
Aut omni (quod adhuc) obice major est.

ORNATISSIMO VIRO PRÆCEPTORI SUO
COLENDISSIMO, MAGISTRO BROOK.

MIHI qui nunquam nomen non dulce fuisti
Tunc quoque cum domini fronte timendus

eras!

Ille ego pars vestri quondam intactissima regno,
De nullo virgæ nota labore tuæ,

Do tibi quod de te per secula longa queretur
Quod de me nimium non metuendas eras:
Quod tibi turpis ego torpentis inertia sceptri
Tam ferulæ tulerim mitia jura tuæ.
Scilicet in foliis quicquid peccabitur istis,
Quod tua virga statim vapulet, illud erit.
Ergo tibi hæc pœnas pro me mea pagina pendat.
Hic agitur virgæ res tibi multa tuæ.

In me igitur quicquid nimis illa pepercerit olim,
Id licet in foetu vindicet omne meo.

Hic tuus inveniet satis in quo sæviat unguis,

Quodque veru docto trans obeliscus eat.

Scilicet hæc mea sunt; hæc quæ mala scilicet: ô si
(Quæ tua nempe forent) hic meliora forent !
Qualiacunque, suum norunt hæc flumina fontem
(Nilus ab ignoto fonte superbus est)

Nec certe nihil est qua quis sit origine. Fontes
Esse solent fluvii nomen honorque sui.

Hic quoque tam parvus (de me mea secula dicant)
Non parvi soboles hic quoque foutis erat.

Hoc modo et ipse velis de me dixisse, meorum
Ille fuit minimus. Sed fuit ille meus. *

IN PICTURAM REVERENDISSIMI EPISCOPI,

D. ANDREWS.

EC charta monstrat, fama quem monstrat magis,

Sed et ipsa necdum fama quem monstrat

satis,

Ille, ille totam solus implevit tubam,

Tot ora solus domuit et famam quoque
Fecit modestam: mentis igneæ pater
Agilique radio lucis æternæ vigil,
Per alta rerum pondera indomito vagus
Cucurrit animo, quippe naturam ferox
Exhausit ipsam mille foetus artibus,

Here follows, in the edition of 1634, the poem 66 Lectori ' which occurs at p. 259, postea; but the intervening poems, with the single exception marked, are all added, in the order in which they occur, in the edition of 1670.

R

Et mille linguis ipse se in gentes procul
Variavit omnes, fuitque toti simul
Cognatus orbi, sic sacrum et solidum jubar
Saturumque cœlo pectus ad patrios libens
Porrexit ignes: hac eum, Lector, vides
Hæc, ecce, charta O utinam et audires quoque.

VOTIVA DOMUS PETRENSIS PRO DOMO DEI.

T magis in mundi votis, aviumque querelis
Jam veniens solet esse dies, ubi cuspide prima
Palpitat, et roseo lux prævia ludit ab ortu ;

Cum nec abest Phoebus, nec Eois lætus habenis
Totus adest, volucrumque procul vaga murmura mulcet :

Nos ita; quos nuper radiis afflavit honestis

Religiosa dies; nostrique per atria cœli

(Sacra domus nostrum est cœlum) jam luce tenella

Libat adhuc trepidæ fax nondum firma diei;

Nos ita jam exercet nimii impatientia voti,
Speque sui propiore permit.

Quis pectora tanti

Tendit amor cœpti! desiderio quam longo

Lentæ spes inhiant! domus o dulcissima rerum!
Plena Deo domus! Ah, quis erit, quis (dicimus) ille

(0 bonus, ô ingens meritis, ô proximus ipsi,

Quem vocat in sua dona, Deo !) quo vindice totas
Excutiant tenebras hæc sancta crepuscula ?