nem ab omnibus reportare: quippe Musæ *, moris est antiqui, quicquid sibi velint, possunt. Sint denique Historiæ suæ partes, at magis claræ, magis sobriæ, magisque auctoritatis plenæ. Sit illa materiâ non levis, sententiâ gravis, verbis non nimis abundans, aut prodiga, sed, ut quæ cursum viatori, digito quasi, monstraret, exemplis potius, memoriâque dignis referta, quam falsis aut frivolis ornamentis. Illius sit, præterita revocare, ac ante oculos ponere; nec ei denegandum sit, si modo cum modestiâ, delectare, sed inprimis, ex sua ipsius professione narrandi, prodesse ; immo, cum miscet humana divinis †, (quippe suas etiam fabulas in rerum primordiis habet antiquitas) illius sit, verborum vim et quasi medullam eruere; verum quærere, quantumque fas sit, invenire; sustentando simul explicare; publicoque potius, quam privato, commodo, sapientum fidei, quam vulgi credulitati, et posterorum fructui, quam patronorum vanitati, consulere. Hæc præ se ferat, hæc perficiat Historia: hæ sint leges ejus supreme; ne dum rerum gestarum, morum priscorum, philosophiæ, virtutis, et religionis indagatricem se velit ostendere, fucosa, vel nimis ventosa, et tantum non profana esse videatur. Quod ad nostros spectat conatus, illi sunt, fate * Μουσαι Ολυμπιάδες, κουραι Διος αιγιόχοιο, Ιδμεν ψευδέα πολλα λέγειν ετυμοισιν όμοια, Ιδμεν δ', ευτ' εθελωμεν, αληθεα μυθήσασθαι. + Livii Hist. sub init. HESIOD. THEOG. mur, satis leves, vix, et ne vix, Historiolarum Fragmenta. Quod vero ad vos, Academici, quamplurimum gaudemus, quicquid sint, ea vobis humiliter oblaturi: vos, oramus, ne temere, vel pro nihilo accipiatis; sed, qua benevolentia et liberalitate vestrorum confratrum labores fovere soliti estis, et quas olim vestrum nonnulli erga nos gesserunt, iisdem nunc eos protegatis : et quo magis eos deprimat aut diminuat nostra obscuritas, eo magis vestri nominis splendor sustentare vel amplificare possit. Visum est, ut παρρησιαστικώς nostram sententiam vobis offeramus, plurima non deesse argumenta, quibus inducti hæc Privilegia vestræ fidei commendaremus; non, ut qui Cantabrigiæ gremio quondam enutriti, et nunc tandem redeuntes, nimis confidenter aut arroganter matrem illam antiquam exquireremus, arriperemus, amaremus; nec ut qui ipsam nos nostraque pro suis dulcissimis invicem amplexuram esse expectaremus ;-ut olim aures suis lactavit blanditiis Græcarum Literarum ille quondam Professor Græcus, Barnesius*:-nos melius ipsi novimus; et in memoriam revocantes opiniones nostras, nec novas nec faustas, moresque vix academicos, ut qui ab adolescentiâ usque ad senectutem a Centro Universitatis in circuitu quasi per regiones oberravimus; hæc quidem recognoscentes, vix propius TEXOS δε με ποτνια Γραντη Οι δε καλειν πατερας δε όμως νυν ύμμε καλήσω, HOMERI OPER. EPIL. audeamus accedere, quam Poeta noster Cantabrigiensis, Couleius *. “in Sed quid dicemus? Cum Genius (nescio quis) nobis in aurem susurravit, hæc vobis esse submittenda, jam nobiscum dubitavimus, et reputavimus, quam longissime nos prohibere a talibus vitæ nost æ rationes; et quidem, nil nisi perfectum ingenio et doctrina vobis dari oportere. Tamen is idem, quisquis fuit, (adeo huic rei obsistebamus) suasit, oravit, immo quasi ex Tewody respondere visus est; promptu esse argumenta, et nihil prohibere; videlicet, nihil hæc sapere nostra; nihil nostrarum de nobismet querelarum promere; nihil vos ad theologicas vel literarias altercationes provocare; nihil denique apud vos honorum aucupari vel expectare; ad vos omnia referre; ad vos vestra redire; et, quæ peterent ad vos eo, quo par est, cultu appropinquare, eadem vos illiberaliter aut inhumaniter non dimissuros fore." Et quidem esse hoc opusculum nec vestris nominibus indignum, nec vestris officiis non idoneum, nec vestris studiis alienum, res ipsa docet; lancem saturam, (nil clarius) at simul non levia, aut inutilia (de land caprind, ut aiunt) exhibentem, sed varii nominis fructibus refertam. Antiquitatem illa mirè redolet, nunc primum omnibus patefacta: majorum nostrorum disciplmas oculis subjicit, Cantabrigiæ nostræ arcana depromit, doctis viris penitus explo * Hei mihi, quid fato, Genitrix, accedis iniquo? Elegia Dedicatoria ad Illustrissimam rata, graviter castigata, in cujusque usum disposita, et, denique, quicquid ipsa sit, et quicquid de quibusdam Universitatis legibus, et institutis, ibi promulgatis, vobis ipsis judicantibus, dicendum sit, omnia eorundem testimonio confirmanda et cognoscenda. Viris Cantabrigiensibus hoc opus utile fore, præsertim ad Cantabrigiam commorantibus, et etiam non commorantibus, ut quod animum refricet, quis dubitabit? Quidni enim? Præterita in memoriam revocat; præsentia sub oculis ponit; minùs nota investigaturis opem feret; iis præsertim Historiam Cantabrigiensem curiosius aut attentius aliquo tempore exploraturis voluptatem et fructum adeo suppeditabit, ut nihil supra: ex hoc enim fonte Historia Cantabrigiensis tota defluit; quem si prætereatis, ubi meliora vel certiora invenietis? Immo, eo præterito, veritas abierit, sique cisternas exquireretis, et in eas incideretis, erunt vacuæ, vel ruptæ, quæ liquoris nil poterunt retinere, fraudes nimirum monasticæ, fabulæque historiolarum. Hoc volumen titulo designatum est, Privilegia Universitatis Cantab. quippe ad jura ejus et leges pertinens at quidem non male audiret, Annales, Chronica, Fasti, vel si quid magis historicè sonet. Hoc enim idem recte sumendum est pro Historico Indice vel Directorio, vel Temporum Cantabrigiensium Rationario; et per Chronica, sat scitis, rectâ viâ tenditur ad Historiam. Unde fit, historiam antiquam, tam apud Septentrionales, et Europæos, quam apud Asiaticos, fallaciis adeo crassis, fabularum prodigiis, ubique scatere? Nonne hinc? quod nimirum futilibus Genealogicis, et Mythologicis, et Astronomicis seducta, sine Chronicis fidis omnino cæca ruit, et, sub Traditionis impetu, vorticibus quasi inconstantibus et sine legibus excurrens, circum undique se egit? Hinc Druidibus Superstitiones, et instituta pravissima: ita saltem Cæsar: Neque fas esse existimant ea literis mandare; quum in reliquis fere rebus publicis, privatisque rationibus, Græcis literis (quocunque modo accipiendum), utantur*. Idem de Gallis: Galli se omnes ab Dite patre prognatos prædicant: idque ab Druidibus PRODITUM dicuntt. Similiter de aliis eorum prædicandum sit: e Druidicis traditionibus, non fidis monumentis rerum gestarum, pendebant. Eadem primo apud Britannos, quæ postea apud Gallos: magnus iis versuum numerus, quos memoriæ dederant, et quos annalium loco servarant. Hinc Islandici, etsi Runicas quasdam literas noverint, et Chronicorum fragmenta forsan retinuerint, Chronicis tamen ipsis, quicquid fuerint, fabulis, quæ antecesserint, intermistis, structuram omnino Giganticam et portentosam pro Historiâ cumulaverunt. Hinc illa pro digia, non naturæ, vel naturæ Crea'oris, qui solus facit magna prodigia, sed ea quæ ignorantia generavit, credulitas aluit, et dementia suspexit; quæ quo minus comprehendenda, eo magis credīta ; quo magis mira, eo magis pro veris accepta; portentosa nimirum illa de Odino, et de rerum suarum miraculis, commentitia, cæteræque multiplices narrationes, quas, poeticis artificiis circumlitas, |