In Pigmaliona.

Enitet Artis
Pigmaliona suæ.

Quod felix opus esset

Infelix erat artifex.

Sentit vulnera, nec videt i&tum.

Quis credit? gelido veniunt de marmore flammæ.
Marmor ingratum nimis

Incendit autorem suum.

Concepit hic vanos furores;

Opus suum miratur atý adorat.

Prius creavit, ecce nunc colit manus,
Tentantes digitos molliter applicat;
Decipit molles caro dura tactus.
An virgo vera est, an sit eburnea;
Reddat an oscula quæ dabantur

Nescit. Sed dubitat, Sed metuit, munere supplicat,
Blanditias miscet.

Te, miser, poenas dare vult, hos Venus, hos triumphos
Capit à te, quòd amorem fugis omnem.

Cur fugis heu vivos? mortua te necat puella.

Non erit innocua hæc, quamvis tuâ fingas manu,
Ipsa heu nocens erit nimis, cujus imago nocet.

SQuammea vive

Arion.

Lubrica terga ratis

Fam conscendit Arion.

Merces tam nova solvitur

Navis quàm nova scanditur. Illa

Aerea est merces, hæc est & aquatica navis.

Perdidère illum viri

Mercede magnâ, servat hic

Mercede nulla piscis: & sic

Salute plus ruina constat illi;

Minoris & servatur hinc quàm perditur.

Hic dum findit aquas, findit hic aëra:
Cursibus, piscis; digitis, Arion:

Et sternit undas, sternit & aëra:

Carminis hoc placido Tridente

Abjurat sua jam murmura, ventus modestior
Auribus ora mutat:

Ora dediscit, minimos & metuit susurros.
(Sonus alter restat, ut fit sonus illis)

Aura strepens circum muta sit lateri adjacente pennâ, Ambitora viri, nec vela ventis hîc egent;

Attendit hanc ventus ratem: non trahit, at trahitur.

Hænix alumna mortis,

Quàm mira tu puerpera!
Tu scandis haud nidos, sed ignes.
Non parere sed perire ceu parata:

Mors obstetrix; atý ipsa tu teipsam paris,

Tu Tuig mater ipsa es,
Tu tuig filia.

Tu sic odora messis

Surgis tuorum funerum;

Tibig per tuam ruinam

Reparata, te succedis ipsa. Mors ô
Fecunda! Santa ô Lucra pretiosæ necis!
Vive (monstrum dulce) vive

Tu tibig suffice.

Elegia.

[Te mea lacrymæ (nec enim moror) ite. Sed oro

Tantum ne misera claudite vocis iter.

O liceat querulos verbis animare dolores,
Et saltem ah periit dicere noster amor.
Ecce negant tamen, ecce negant, lacrymæ rebelles
Indomitâ pergunt, præcipitantý viâ.

Visne (ô care) igitur Te nostra silentia dicant?
Vis fleat assiduo murmure mutus amor?
Flebit, & urna suos semper bibet humida rores,
Et fidas semper, semper habebit aquas.
Interea, quicung estis ne credite mirum
Si vera lacrymæ non didicère loqui.

Q

Epitaphium.

Uisquis nectareo serenus ævo;
Et spe lucidus aureæ juventæ
Nescis purpureos abire soles,
Nescis vincula, ferreamg noctem
Imi carceris, horridumg Ditem,
Et spectas tremulam procul senectam,
Hinc disces lacrymas, & hinc repones.
Hic, ô scilicet hic brevi sub antro
Spes & gaudia mille, mille longam
(Heu longam nimis) induére noctem.
Flammantem nitide facem juventæ,
Submersit Stygia paludis unda.
Ergo si lacrymas neges doloris
Huc certe lacrymas feres timoris.

182

D

Damno affici sæpe fit lucrum.
Amna adsunt multis taciti compendia lucri
Felicig docent plus properare morâ,
Luxuriem annorum positâ sic pelle redemit
Atg sagax serpens in nova sæcla subit.
Cernis ut ipsa sibi replicato suppetat ævo,
Seg iteret, multâ morte perennis avis.
Succrescat generosa sibi, faciles per ignes
Perg suos cineres, per sua fata ferax.
Quæ sollers jactura sui? quis funeris usus?
Flammarum fides, ingeniumg rogi?
Siccine fraude subis? pretiosag funera ludis?
Siccine tu mortem, ne moriaris, adis?
Felix cui medicæ tanta experientia mortis,
Cui tam Parcarum est officiosa manus.

Humanæ vitæ descriptio.

Vita, tantum lubricus quidam furor
vine

Erroris hospes! Error & mortalium!
O certus error! qui sub incerto vagum
Suspendit avum, mille per dolos via
Fugacis,& proterva per volumina
Fluidi laboris, ebrios lactat gradus;
Et irretitos ducit in nihilum dies.
O fata! quantum perfidæ vitæ fugit
Umbris quod imputemus atg auris, ibi
Et umbra & aura serias partes agunt
Miscent scenam, volvimur ludibrio
Procacis æstus, ut per incertum mare
Fragilis protervo cymba com nutat freto.
Et ipsa vitæ, fila, quêis nentes Dea
Evi severa texta producunt manu,
Hæc ipsa nobis implicant vestigia
Retrahunt trahuntg donec everso gradu
Ruina lassos alta deducat pedes.
Felix, fugaces quisquis excipiens dies
Gressus serenos fixit, insidiis sui
Nec servit avi, vita inoffensis buic
Feretur auris, atg clauda rariùs
Titubabit horâ: vortices anni vagi
Hic extricabit, sanus Assertor sui.

Tranquillitas animi, similitudine ductâ ab ave captivâ & canorâ tamen.

UT cùm delicias leves, loquacem

Convivam nemoris, vagamg musam

Observans dubiâ viator arte

Prendit desuper: horridusve ruris
Eversor, malè persido paratu

(Heu durus!) rapit, atg io triumphans

Vadit; protinus & sagace nisu
Evolvens digitos, opus tenellum
Ducens pollice lenis erudito,

Virgarum implicat ordinem severum,
Angustam meditans domum volucri.
Illa autem, hospitium licet vetustum
Mentem sollicitet nimis nimisg
Et suetum nemus, hinc opaca mitis
Umbra frigora, & hinc aprica puri
Solis fulgura, Patriag sylva

Nunquam muta quies; ubi illa dudum
Totum per nemus, arborem per omnem,
Hospes libera liberis querelis

Cognatum benè provocabat agmen:

Quanquam ipsum nemus, arbores alumnam
Implorant profugam, atg amata multùm
Querant murmura, lubricumg carmen
Blandi gutturis & melos serenum:
Illa autem, tamen, illa jam relictæ
(Simplex!) haud meminit domus, nec ultrà
Sylvas cogitat; at brevi sub antro,
Ah pennâ nimium brevis recisâ,
Ah ritu viduo, sibig sola,
Privata heu fidicen! canit, vagoģ
Exercens querulam domum susurro
Fallit vincula, carcerem mulcet;
Nec pugnans placida procax quieti
Luftatur gravis, orbe sed reducto