Enitet Artis

PE

In Pigmaliona.

Pigmaliona suæ.

Quod felix opus esset

Infelix erat artifex.

Sentit vulnera, nec videt itum.

Quis credit? gelido veniunt de marmore flammæ.
Marmor ingratum nimis

Incendit autorem suum.

Concepit hic vanos furores;

Opus suum miratur atg adorat.

Prius creavit, ecce nunc colit manus,
Tentantes digitos molliter applicat;
Decipit molles caro dura tactus.
An virgo vera est, an sit eburnea;
Reddat an oscula quæ dabantur

Nescit. Sed dubitat, Sed metuit, munere supplicat,
Blanditias miscet.

Te, miser, poenas dare vult, hos Venus, hos triumphos
Capit à te, quòd amorem fugis omnem.

Cur fugis heu vivos? mortua te necat puella.

Non erit innocua hæc, quamvis tuâ fingas manu,
Ipsa heu nocens erit nimis, cujus imago nocet.

SQuammea viva

Arion.

Lubrica terga ratis

Fam conscendit Arion.

Merces tam nova solvitur

Navis quàm nova scanditur. Illa

Aerea est merces, hæc est & aquatica navis.
Perdidère illum viri

Mercede magnâ, servat hic

Mercede nulla piscis: & sic

Salute plus ruina constat illi;

Minoris & servatur hinc quàm perditur.

Hic dum findit aquas, findit hic aëra:
Cursibus, piscis; digitis, Arion:

Et sternit undas, sternit & aëra:

Carminis hoc placido Tridente

Abjurat sua jam murmura, ventusg modestior
Auribus ora mutat:

Ora dediscit, minimos & metuit susurros.
(Sonus alter restat, ut fit sonus illis)

Aura strepens circum muta sit lateri adjacente pennâ,

Ambit & ora viri, nec vela ventis hîc egent;

Attendit hanc ventus ratem: non trahit, at trahitur.

PH

Quàm mira tu puerpera!

Tu scandis haud nidos, sed ignes.

Non parere sed perire ceu parata:

Mors obstetrix; atý ipsa tu teipsam paris,

Tu Tuig mater ipsa es,

Tu tuig filia.

Tu sic odora messis

Surgis tuorum funerum;

Tibig per tuam ruinam

Reparata, te succedis ipsa. Mors &
Fecunda! Sancta ô Lucra pretiosæ necis!
Vive (monstrum dulce) vive
Tu tibig suffice.

Elegia.

ITe mece lacrymæ (nec enim moror) ite. Sed oro

Tantum ne claudite iter.

O liceat querulos verbis animare dolores,
Et saltem ah periit dicere noster amor.
Ecce negant tamen, ecce negant, lacrymæġ rebelles
Indomitâ pergunt, præcipitantý viâ.

Visne (ô care) igitur Te nostra silentia dicant?
Vis fleat assiduo murmure mutus amor?
Flebit, & urna suos semper bibet humida rores,
Et fidas semper, semper habebit aquas.
Interea, quicung estis ne credite mirum
Si vera lacrymæ non didicère loqui.

Q

Epitaphium.

Visquis nectareo serenus ævo;
Et spe lucidus aureæ juventæ
Nescis purpureos abire soles,
Nescis vincula, ferreamg noctem
Imi carceris, horridumg Ditem,
Et spectas tremulam procul senectam,
Hinc disces lacrymas, & hinc repones.
Hic, ô scilicet hic brevi sub antro
Spes & gaudia mille, mille longam
(Heu longam nimis) induére noctem.
Flammantem nitida facem juventæ,
Submersit Stygia paludis unda.
Ergo si lacrymas neges doloris
Huc certe lacrymas feres timoris.

182

D

Damno affici sæpe fit lucrum.
Amna adsunt multis taciti compendia lucri
Felicig docent plus properare morâ,
Luxuriem annorum positâ sic pelle redemit
Atg sagax serpens in nova sæcla subit.
Cernis ut ipsa sibi replicato suppetat ævo,
Seg iteret, multâ morte perennis avis.
Succrescat generosa sibi, faciles per ignes
Perg suos cineres, per sua fata ferax.
Quæ sollers jactura sui? quis funeris usus?
Flammarum fides, ingenium rogi?
Siccine fraude subis? pretiosag funera ludis?
Siccine tu mortem, ne moriaris, adis?
Felix cui medicæ tanta experientia mortis,
Cui tam Parcarum est officiosa manus.

Humanæ vitæ descriptio.

Vita, tantum lubricus quidam furor

Spolium vite! scilicet longi brevis
Erroris hospes! Error ô mortalium!
O certus error! qui sub incerto vagum
Suspendit ævum, mille per dolos via
Fugacis,& proterva per volumina
Fluidi laboris, ebrios lactat gradus;
Et irretitos ducit in nihilum dies.
O fata! quantum perfidæ vitæ fugit
Umbris quod imputemus atg auris, ibi
Et umbra & aura serias partes agunt
Miscent scenam, volvimur ludibrio
Procacis astus, ut per incertum mare
Fragilis protervo cymba com nutat freto.
Et ipsa vita, fila, quêis nentes Dea
Evi severa texta producunt manu,
Hæc ipsa nobis implicant vestigia
Retrahunt trahuntg donec everso gradu
Ruina lassos alta deducat pedes.
Felix, fugaces quisquis excipiens dies
Gressus serenos fixit, insidiis sui
Nec servit ævi, vita inoffensis huic
Feretur auris, atġ claudâ rariùs
Titubabit hora: vortices anni vagi
Hic extricabit, sanus Assertor sui.

Tranquillitas animi, similitudine ductâ ab ave captivâ & canorâ tamen.

UT

T cùm delicias leves, loquacem
Convivam nemoris, vagam musam

Observans dubiâ viator arte

Prendit desuper: horridusve ruris
Eversor, male persido paratu

(Heu durus!) rapit, atg io triumphans

Vadit; protinus & sagace nisu
Evolvens digitos, opus tenellum
Ducens pollice lenis erudito,

Virgarum implicat ordinem severum,
Angustam meditans domum volucri.
Illa autem, hospitium licet vetustum
Mentem sollicitet nimis nimisg
Et suetum nemus, hinc opaca mitis
Umbra frigora, & hinc aprica puri
Solis fulgura, Patriag sylva

Nunquam muta quies; ubi illa dudum
Totum per nemus, arborem per omnem,
Hospes libera liberis querelis

Cognatum benè provocabat agmen :

Quanquam ipsum nemus, arbores alumnam
Implorant profugam, atg amata multùm
Quarant murmura, lubricumg carmen
Blandi gutturis & melos serenum:
Illa autem, tamen, illa jam relicta
(Simplex!) haud meminit domus, nec ultrà
Sylvas cogitat; at brevi sub antro,
Ah pennâ nimium brevis recisâ,
Ab ritu viduo, sibig sola,
Privata heu fidicen! canit, vagoģ
Exercens querulam domum susurro
Fallit vincula, carcerem mulcet;
Nec pugnans placida procax quieti
Luftatur gravis, orbe sed reducto