Pulchra non diuturna.

Heu ver breve, & invidum!
Eheu floriduli dies!

Ergò curritis. improbâ
Et quæ nunc face fulgurat,
Dulcis forma tenacibus
Immiscebitur infimæ

Heu! noctis nebulis; amor
Fallax, umbra somnii.
Quin incumbitis. (invida
Sic dictat colus, & rota
Cani temporis incito
Currens orbe volubilis)
O deprendite lubricos
Annos; et liquidum jubar
Verni syderis, ac novi
Floris fulgura, mollibus
Quæ debetis amoribus,
Non impendite luridos
In manes, avidum & chaos.
Quanquam sydereis genis,
Quæ semper nive sobriâ
Synceris spatiis vigent
Floris germine simplicis,
Flagrant ingenuæ rosæ:
Quanquam perpetuâ fide
Illic mille Cupidines,
Centum mille Cupidines,
Pastos nectareâ dape
Blandis sumptibus educas;
Istis qui spatiis vagi,
Plenis lusibus ebrii,
Udo rore beatuli,
Uno plus decies die
Istis ex oculis tuis
Istis ex oculis suas
Sopitas animant faces,
Et languentia recreant
Succo spicula melleo;

Tum flammis agiles novis
Lascivâ volitant face,
Tum plenis tumidi minis,
Tum vel sydera territant,
Et cælum, & fragilem Jovem :
Quanquam fronte sub arduâ
Majestas gravis excubans,
Dulces fortiter improbis
Leges dictat amoribus:
Quanquam tota, per omnia,
Cælum machina præferat;
Tanquam pagina multiplex
Vivo scripta volumine
Terris indigitans polos,
Et compendia syderum:

Istis heu tamen heu genis,
Istis purpureis genis,
Oris sydere florido,
Regno frontis amabili,
Mors heu crastina forsitan
Crudeles faciet notas,
Naturæ superbiam

Damnabit tumuli specu.

Veris descriptio.

Empus adest, placidis quo Sol novus auctior horis Purpureos mulcere dies, & sydere verno Floridus, augusto solet ire per æthera vultu, Naturæ communis amor; spes aurea mundi; Virgineum decus; & dulcis lascivia rerum, Ver tenerum, ver molle subit; jam pulchrior annus Pube novâ, roseæ recens in flore juventæ Felici fragrat gremio, & laxatur odorâ

Prole parens; per aquas, perá arva, per omnia laté
Ipse suas miratur opes, miratur honores.

Jam Zephyro resoluta suo tumet ebria tellus,
Et crebro bibit imbre Jovem. Sub frondibus altis
Flora sedens, audit (fælix!) quo murmure lapsis
Fons patrius minitetur aquis, quæ vertice crispo
Respiciunt tantùm, & strepero procul agmine pergunt.
Audit & arboreis siquid gemebunda recurrens
Garriat aura comis. audit quibus ipsa susurris
Annuit, & facili cervice remurmurat arbor.
Quin audit querulas audit quodcunq per umbras
Flebilibus Philomela modis miserabile narrat.
Tum quoq præcipuè blandis Cytherea per orbem
Spargitur imperiis; molles tum major habenas
Incutit increpitans, cestus magis ignea rores
Ingeminat, tumidos, sinus flagrantior ambit;
Nympharum incedit latè, charitumą, coronâ
Amplior, & plures curru jam nectit olores:
Quin ipsos quoq tum campis emittit apricis
Læta parens, gremio omnes effundit Amores.
Mille ruunt equites blandi, peditum protervæ
Mille ruunt acies: levium pars terga ferarum
Insiliunt, gaudentą suis stimulare sagittis ;
Pars optans gemino multum properare volatu
Aĕrios conscendit equos; hic passere blando
Subsiliens lene ludit iter; micat huc, micat illuc
Hospitio levis incerto, & vagus omnibus umbris:
Verùm alter gravidis insurgens major habenis
Maternas molitur aves: ille improbus acrem
Versat apem similis, sese agnoscit in illo.

Et brevibus miscere vias, ac frangere gyris:
Pars leviter per prata vagi sua lilia dignis
Contendunt sociare rosis; tum florëus ordo
Consilio fragrante venit: lascivit in omni
Germine læta manus: nitidis nova gloria pennis
Additur; illustri gremio sedet aurea messis;
Gaudet odoratas coma blandior ire sub umbras.
Excutiunt solitas (immitia tela) sagittas,
Ridentes aliis pharetræ spectantur in armis.
Flore manus, & flore sinus, flore omnia lucent.
Undiq jam flos est. vitreas hic pronus ad undas
Ingenium illudentis aquæ, fluitantiaq ora,
Et vaga miratur tremulæ mendacia formæ.
Inde suos probat explorans, & judice nymphâ
Informat radios, ne non satis igne protervo
Ora tremant, agiles docet nova fulgura vultus,
Atq suo vibrare jubet petulantiùs astro.

H

Ec est, quæ sacrâ didicit florere figurâ,
Non nisi per lachrymas charta videnda tuas.

Scilicet ah dices, hæc cùm spectaveris ora,
Ora sacer sic, ô sic tulit ille pater.
Sperabis solitas illinc, pia fulmina, voces;
Sanctaq tam dulci mella venire viâ.

Sic erat illa, suas Famæ cùm traderet alas,
Ad calamum (dices) sic erat illa manus.
Tale erat & pectus, celsæ domus ardua mentis,
Tale suo plenum sydere pectus erat.
O bene fallacis mendacia pulchra tabellæ!
Et, qui tam simili vivit in ære, labor!

Cùm tu tot chartis vitam, Pater alme, dedisti;
Hæc meritò vitam charta dat una tibi.

Meliùs purgatur stomachus per vomitum, quàm per secessum.

Um vires refero vomitûs, & nobile munus, Da mihi de vomitu, grandis Homere, tuo. Nempe olim, multi cùm carminis anxia moles Vexabat stomachum, magne Poëta, tuum; Ægra jejuno tenuabat pectora morsu,

Jussit & in crudam semper hiare famem: Phoebus (ut est medicus) vomitoria pocula præbens Morbum omnem longos expulit in vomitus. Protinus & centum incumbunt toto ore Poëtæ, Certantes sacras lambere relliquias.

Quod vix fecissent, (scio) si medicamen ineptum
Venisset miserè posteriore viâ.

Quippe per amfractus, cæci volumina ventris
Sacra (putas) hostem vult medicina sequi?

Tam turpes tenebras hæc non dignatur. at ipsum
Sedibus ex imis imperiosa trahit.

Ergò

Per vomitum stomachus meliùs purgabitur. alvus
Quàm quà secretis exit opaca viis.