417 LV. Donatio parrochiarum ab Epo. G. Frontino II in honorem Dnici. Sep. apud Calat. 415 LVI. Archiep. Tarraconensis XXX indulgentiæ dies largitur stipem erogantibus ad ædificationem Ecclesiæ Sancti Sepulcri apud Calat. . . . . . 416 LVII. Donatio cujusdam militis Frontini monast. Verolensi.. LVIII. Jacobus Arag. Rex terminum de Ceseron (seu Alcala) Verolensi monasterio ad populandum donat... LIX. Permissio Verolensi Abbati ad ædificandam ecclesiam in vico Alcala... LY. Episcopus Tirason. Canonicorum et Portionariorum Eccles. B. Mariæ de Calat. unicus Judex cum Priori declaratur. . . . LXI. Carta populationis et fo- LXII. Sententia in decimarum racon. 418 419 421 422 426 427 in Ecclesia B. Mariæ de Calat. sacris intersint certis diebus... 430 LXVII. Quadraginta dies indulgentiæ ab Epo. Valent. largiuntur audientibus sacra apud Eccles. Majorem Calat. certis diebus. . . 431 LXVIII. Quadraginta dies indulgentiæ largiuntur ab Epo. Tirasone stipem. erogantibus ad reparationem chori Eccles. Mayoris Calat. . . LXIX. Donatio Portionis in Ec- LXX. Bulla Alexandri IV qua 432 433 434 LXXI. Litteræ Clementis IV super controversia inter Capitulum B. Mariæ de Calat. et habitatores loci de Velilla. . . 435 LXXII. Sententia contra habitatores loci de Velilla, in qua duo Epistolæ Regis Jacobi laudantur... LXXIII. Sententia Episcopi Tiras. contra ecclesiam Communitatis Calat. in causa Deci marum... 436 439 LXXIV. Donatio ecclesiarum a Epi. super pulsatione campa- LXXVI. Sententia Justitiæ Ca lat. super decimis et primitiis infantionum... LXVVII. Sententia super deci 441 445 5 .. 456 dictæ la Zuda apud Turiason. 453 LXXXIII. Donatio monetatici loci de Oseja Turiason. Epo.. 455 LXXXIV. Concessio indulgentiarum a Patribus Concilii Vallisoletani his qui ad opus conventus Sti. Marchi operam dederint. . . . . LXXXV. Sententia arbitralis in favorem ecclesiæ Dominici Sepuleri ap. Calat. . . . . . . . 457 LXXXVI. Sententia in favorem Episcopi Tirasonensis tribuens illi dominium loci de Calcena, cum mero et mixto imperio... LXXXVII. Appellatio Conventus Dnici. Sepulcri super exemptione. LXXXVIII. Restauratio Cathe Constitutio ordinationis duarum præbendarum de nu ... 467 mero in ecclesia Turias. . . . 465 XCII. Acquisitio ædium Episcopalium, olim maurorum arcem, vulgo la Zuda.. XCIII. Epistola Petri de Luna, in sua obedientia Bened. XIII, Concilio Calatalub. . . . Fraternitas inter Ecclesias Tirasonensem et Calagurritanam. XCIV. 468 469 XCV. Formula præsentationis Canonici Calat. Epo. Tiras.. 470 XCVI. Formula præsentationis Clerici patrimonialis Turiasonensi Epo.; sæculo XIV et sequentibus usitata. ... 471 XCVII. Sententia super jura Episcopalia in celebratione Pontificalium. ..... id. C. Bulla Nicolai Papæ V super decimis et primitiis. 474 459 461 CI. Bulla Eugenii Papæ IV, qua Ecclesia Beatæ Mariæ apud civitatem Borgiæ in Collegialem erigitnr. . . CII. Alia Bulla Sixti IV super decimatione croci et minutarum frugum, cum derogatione Fori Regis Adephonsi... 479 CIII. Decretum Reginæ Dominæ Mariæ circa decimas et primitias judæorum et sarracenorum Borgiæ. CIV. Privilegium Joannis II 483 " Ocupa el obispado de Tarazo y poblacion en diferentes pun na una grande y principal parte de la Celtiberia, teatro de las hazañas de una célebre y belicosa raza. El escritor, que mas seguros y abundantes datos nos ha dejado acerca de aquel pais, es el geógrafo Estrabon (1). Consigna este las tradiciones mas antiguas acerca de la invasion de los Celtas, sus expediciones (1) Libro 3.° TOMO XLIX. tos de España. Es indudable que á las conquistas de los Tirios y Cartagineses precedió una invasion de los Celtas en España, y que estos aportaron á ella por los Pirineos. Los Celtas que permanecieron en Francia se llamaron Celto-galos, pero los que pasaron á España conservaron el nombre de Célticos en unos puntos, y en otros el de Celtiberos, no por estar situados á las márgenes 1 del Ebro, sino por haberse mezclado con los Iberos, bien fueran estos otra tribu procedente de la Tracia, bien se diera este nombre á los aborigenes del pais que media entre el Ebro y el Pirineo. De la union de las dos razas céltica é ibera resultaron los Celtiberos, que constituyeron una confederacion pujante y valerosa, la cual por espacio de doscientos años defendió contra los Romanos la independencia de su territorio, y aun pudiera decirse la de España. Las conquistas de los Celtiberos fueron de norte á mediodia, como las de los Bárbaros del siglo IV, sus afines. Atravesando el Pirineo los Celtas se mezclaron con los Iberos á las márgenes de aquel rio. La idea de esta fusion se halla consignada en casi todos los poetas españoles, depositarios, por lo comun, de las tradiciones populares. Nos Celtis genitos et ex Iberis, decia Marcial; y Lucano en su Farsalia (lib. 3): ....Profugique à gente vetusta Gallorum Cellæ, miscentes nomen Iberis. Casi con las mismas palabras consigna esta idea Silio Italico (1). Los Celtiberos tenian ademas de la afinidad de raza, religion y costumbres, lenguaje comun y peculiar escritura, de que nos quedan vestigios en las numerosas medallas, que acuñaban de muchas de sus ciudades, y que, por fortuna, ha llegado hasta nosotros una cantidad considerable, á pesar de la dominacion romana y de las invasiones de los Godos y Musulmanes. Encuéntranse sobre todo en el territorio del obispado de Tarazona, como veremos luego. Indica Estrabon que los Celtiberos obligaron á entrar en su Confederacion á muchas de las regiones circunvecinas, dándoles su nombre: Celtiberi aucti potentia à se etiam regionibus omnibus circumyacentibus nomen fecerunt y que si ellos y los Berones hubieran sabido unirse no hubiera sido posible á los Romanos conquistarlos: Qui si conjunctis viribus tueri se voluissent numquam licuisset, neque Carthaginensibus, incursione facta mayorem Hispaniæ partem nemine prohibente subigere, ne (1) Libro 3.o, verso 340. |