ότι τους μεν λόγους υμών πάνυ ακριβούσιν οι πολλοί αυτών, καθάπερ δε επί τούτω μόνον αναγινώσκοντες αυτούς και μελετώντες, ως ταναντία επιτηδεύoιεν, ούτω

βιούσιν" πάντα μεν γαρ όσα φασίν, οίον χρημάτων 5 καταφρονείν και δόξης και μόνον το καλόν οίεσθαι

αγαθών και αόργητον είναι και των λαμπρών τούτων υπεροράν και εξ ισοτιμίας αυτούς διαλέγεσθαι, καλά, ω θεοί, και σοφά και θαυμάσια λίαν ως αληθώς, οι δε

και αυτά ταύτα επί μισθώ διδάσκουσι και τους πλουσίους 10 τεθήκασι και προς το αργύριον κεχήνασιν, οργιλώτεροι

μεν των κυνιδίων έντες, δειλότεροι δε των λαγών, κολακευτικώτεροι δε των πιθήκων, ασελγέστεροι δε των όνων, αρπακτικώτεροι δε των γαλών, φιλονεικότεροι δε

των άλεκτρυόνων. τοιγαρούν γέλωτα όφλισκάνουσιν 15 ωθιζόμενοι επί ταύτα και περί τας των πλουσίων θύρας

αλλήλους παραγκωνιζόμενοι, δείπνα πολυάνθρωπα δειπνούντες και εν αυτούς τούτους έπαινούντες φορτικώς και πέρα του καλώς έχοντος έμφορούμενοι και μεμψίμοιροι

φαινόμενοι και επί της κύλικος ατερπη και αποδα 20 φιλοσοφούντες και τον άκρατον ου φέροντες· οι ιδιώται

δε οπόσοι συμπίνουσι, γελώσι δηλαδή και καταπτύουσι φιλοσοφίας, εί τοιαύτα καθάρματα εκτρέφει. 35. το δε πάντων αίσχιστον, ότι μηδενός δείσθαι λέγων έκαστος

αυτών, αλλά μόνον πλούσιον είναι τον σοφόν κεκραγώς 25 μικρόν ύστερον αιτεί προσελθών και αγανακτεί μη

λαβών, όμοιον ως εί τις έν βασιλικό σχήματι ορθήν τιάραν έχων και διάδημα και τα άλλα όσα βασιλείας γνωρίσματα προσαιτοίη των υποδεεστέρων δεόμενος.

όταν μεν ουν αυτούς τι δέη λαμβάνειν, πολύς ο περί 30 του κοινωνικών είναι δεϊν λόγος και ως αδιάφορον και

πλούτος και, τί γαρ το χρυσίον ή αργύριον ουδέν των εν τοις αιγιαλούς ψηφίδων διαφέρον και όταν δε τις επικουρίας δεόμενος εταίρος εκ παλαιού και φίλος από πολλών ολίγα αιτη προσελθών, σιωπή και απορία και αμαθία και παλινωδία των λόγων προς το εναντίον" οι δε πολλοί περί φιλίας εκείνοι λόγοι και η αρετή και το 5 καλόν ουκ οίδ' όπου τότε οϊχεται πάντα ταύτα αποπτάμενα, πτερόεντα ως αληθώς έπη, μάτην όσημέραι προς αυτών εν ταις διατριβαϊς σκιαμαχούμενα. 36. μέχρι γάρ τούτου φίλος έκαστος αυτών, ες όσον αν μη άργύριον ή χρυσίον η προκείμενον εν τω μέσω' ήν δέ τις 10 οβολόν επιδείξη μόνον, λέλυται μεν η ειρήνη, άσπονδα δε και ακήρυκτα πάντα, και τα βιβλία εξαλήλιπται και η αρετή πέφευγεν, οιόν τι και οι κύνες πάσχουσιν επειδάν τις οστούν ές μέσους αυτούς εμβάλη, αναπηδή• σαντες δάκνουσιν αλλήλους και τον προαρπάσαντα το 15 οστούν υλακτούσι. λέγεται δε και βασιλεύς τις Αιγύπτιος πιθήκους ποτέ πυρριχίζειν διδάξαι και τα θηρία -μιμηλότατα δε εστι των ανθρωπίνων-εκμαθεϊν τάχιστα και ορχείσθαι αλουργίδας αμπεχόμενα και προσωπεία περικείμενα, και μέχρι γε πολλού ευδοκιμείν 20 την θέαν, άχρι δή τις θεατής αστείος κάρυα υπό κόλπον έχων αφήκεν ες το μέσον οι δε πίθηκοι ιδόντες και έκλαθόμενοι της ορχήσεως, τούθ' όπερ ήσαν, πίθηκοι εγένοντο αντί πυρριχιστών και συνέτριβον τα προσωπεία και την εσθήτα κατερρήγνυον και εμάχοντο περί της 25 οπάρας προς αλλήλους, το δε σύνταγμα της πυρρίχης διελέλυτο και κατεγελάτο υπό του θεάτρου. 37. τοιαύτα και ουτοι ποιούσι, και έγωγε τους τοιούτους κακώς ηγόρευον και ούποτε παύσομαι διελέγχων και κωμωδών, περί υμών δε ή των υμίν παραπλησίων-εισί γάρ, εισί 30 τινες ως αληθώς φιλοσοφίαν ζηλούντες και τους υμετέροις

νόμοις εμμένοντες-μη ούτω μανείην εγώ ως βλάσφημον ειπείν τι ή σκαιόν. ή τί γαρ αν ειπείν έχoιμι; τί γαρ υμίν τοιουτο βεβίωται και τους δε αλαζόνας εκείνους και

θεούς εχθρούς άξιον οίμαι μισείν. ή συ γάρ, ώ Πυθαγόρα 5 και Πλάτων και Χρύσιππε και 'Αριστοτελες, τί φατε προσήκειν υμίν τους τοιούτους ή οικείον τί και συγγενες επιδείκνυσθαι τώ βίωνή Δί” “Ηρακλής, φασί, και πίθηκος. ή διότι πώγωνας έχουσι και φιλοσοφείν φάσ

κoυσι και σκυθρωποι εισι, δια τούτο χρή υμίν εικάζειν το αυτούς και αλλά ήνεγκα άν, ει πιθανοί γούν ήσαν και επί

της υποκρίσεως αυτής νύν δε θάττον αν γυψ αηδόνα μιμήσαιτο ή ουτοι φιλοσόφους, είρηκα υπέρ εμαυτού οπόσα είχον. συ δέ, ώ αλήθεια, μαρτύρει προς αυτούς εί

αληθή εστι. 15

38. ΦΙΛ. μετάστηθι, ώ Παρρησιάδη. έτι πορρωτέρω. τί ποιώμεν ημείς και πως υμίν ειρηκέναι ανήρ έδοξεν ;

ΑΛΗΘ. εγώ μέν, ώ φιλοσοφία, μεταξύ λέγοντος αυτού κατά της γης δύναι ευχόμην ούτως αληθή πάντα 20 είπεν. εγνώριζον γούν ακούουσα έκαστον των ποιoύντων

αυτά καφήρμοζον μεταξύ τους λεγομένοις τούτο μεν ές τόνδε, τούτο δε ο δείνα ποιεί. και όλως έδειξε τους άνδρας εναργώς καθάπερ επί τινος γραφής τα πάντα

έoικότας, ου τα σώματα μόνον αλλά και τας ψυχάς 25 αυτάς ες το ακριβέστατον απεικάσας.

ΣΩΦΡ. κάγώ πάνυ ήρυθρίασα, ώ αλήθεια.
ΦΙΛ. υμείς δε τί φατε ;

ΑΝΑΒΙΟΥΝΤEΣ. τί δ' άλλο η αφεΐσθαι αυτόν του εγκλήματος και φίλον ημίν και ευεργέτην αναγε30 γράφθαι και το γούν των Ίλιέων ατεχνώς πεπόνθαμεν, τρα

γωδόν τινα τούτον εφ' ημάς κεκινήκαμεν ασόμενον τας τερος ών,

Φρυγών συμφοράς. αδέτω δ' ούν και τους θεούς εχθρούς τραγωδείτω.

ΔΙΟΓ. και αυτός, ώ φιλοσοφία, πάνυ επαινώ τον άνδρα και ανατίθεμαι τα κατηγορούμενα και φίλον ποιούμαι αυτόν γενναίον όντα.

5 39. ΦΙΛ. ευ γε, ώ Παρρησιάδη" αφίεμέν σε της αιτίας, και ταϊς πάσαις κρατείς και το λοιπόν ίσθι ημέ

. ΠΑΡΡ. προσεκύνησα την γε πρώτην μάλλον δε τραγικώτερον αυτό ποιήσειν μοι δοκώ σεμνότερον γάρ' 10

ω μέγα σεμνή Νίκη, τον εμόν
βίοτον κατέχους

και μη λήγοις στεφανούσα. ΑΡΕΤ. ουκούν δευτέρου κρατήρος ήδη καταρχώμεθα, προσκαλώμεν κακείνους, ως δίκην υπόσχωσιν ανθ' 15 ων ές υμάς υβρίζουσι κατηγορήσει δε Παρρησιάδης εκάστου. ΠΑΡΡ. ορθώς, ώ αρετή, έλεξας άστε σύ, παι

, συλλογισμό, κατακύψας ες το άστυ προσκήρυττε τους φιλοσόφους.

40. ΣΥΛΛ. άκουε, σίγα τους φιλοσόφους ήκειν ες ακρόπολιν απολογησομένους επί της αρετής και φιλοσοφίας και δίκης.

ΠΑΡΡ. οράς; ολίγοι συνέρχονται γνωρίσαντες το κήρυγμα άλλως γάρ δεδίασι την δίκην. οι πολλοί δε 25 αυτών ουδε σχολήν άγουσιν αμφί τους πλουσίους έχοντες. ει δε βούλει πάντας ήκειν, κατά τάδε, ω συλλογισμό, κήρυττε.

ΦΙΛ. μηδαμώς, αλλά σύ, ω Παρρησιάδη, προσκάλει καθ' ό τι σοι δοκεί.

41. ΠΑΡΡ. ουδέν τόδε χαλεπόν. άκουε, σίγα. όσοι H. L.

4

20

30

φιλόσοφοι είναι λέγουσι και όσοι προσήκειν αυτοίς οίονται του ονόματος, ήκειν ες ακρόπολιν επί την διανομήν. δύο μναι εκάστω δοθήσονται και σησαμαίος πλακούς: ος

δ' άν πώγωνα βαθύς επιδείξηται, και παλάθην ισχάδων 5 ούτός γε προσεπιλήψεται. κομίζειν δ' έκαστον σωφρο

σύνην μέν ή δικαιοσύνην ή εγκράτειαν μηδαμώς ουκ αναγκαία γάρ ταύτά γε, ήν μη παρή πέντε δε συλλογισμούς εξ άπαντος" ου γαρ θέμις άνευ τούτων είναι σοφόν.

κείται δ' εν μέσσοισι δύο χρυσοίο τάλαντα,
το δόμεν, ός μετά πάσιν έριζόμενα έξοχος είη.

42. βαβαι, ως πλήρης μεν η άνοδος ώθιζομένων, επει τας δύο μνάς ήκουσαν μόνον, παρά δε το Πελασγικών

άλλοι και κατά το 'Ασκληπιείον έτεροι και παρά τον 15 "Αρειον πάγον έτι πλείους, ένιοι δε και κατά τον

Τάλω τάφον, οι δε και προς το ανακείον προσθέμενοι κλίμακας ανέρπουσι βομβηδόν νή Δία και βοτρυδόν [έσμού δίκην], ίνα και καθ' "Όμηρον είπω, αλλά κακείθεν ευ μάλα πολλοί κάντεύθεν

μυρίοι, όσσα τε φύλλα και ανθεα γίνεται όρη. μεστη δε η ακρόπολις εν βραχεί κλαγγηδόν προκαθιζόντων και πανταχού πήρα πώγων κολακεία αναισχυντία βακτηρία λιχνεία συλλογισμός φιλαργυρία: οι ολίγοι δε,

οπόσοι προς το πρώτον κήρυγμα εκείνο ανήεσαν, αφα25 νείς και άσημοι, αναμιχθέντες τώ πλήθει των άλλων,

και λελήθασιν εν τη ομοιότητα των άλλων σχημάτων. τούτο γούν το δεινότατόν έστιν, ώ φιλοσοφία, και ό τις αν μέμψαιτό σου μάλιστα, το μηδέν επιβαλείν γνώρισμα

και σημείον αυτοίς πιθανώτεροι γάρ οι γόητες ουτοι 30 πολλάκις των αληθώς φιλοσοφούντων.

ΦΙΛ. έσται τούτο μετ' ολίγον, αλλά δεχώμεθα ήδη αυτούς.

20