EPIGRAMMATON LIBER:

GRÆCÈ, LATINÈ, ANGLICÈ.

ΕΡΩ ΤΕ ΔΗΤΑ ΚΟΥΚ ΕΡΩ

α.

Καρολέττα, πασῶν παρθένων
ὧν οἶδα πουλὺ φιλτάτα,
μὴ σφάλλε τὸν φιλοῦντά σε
δόλους πλεκοῦσα μυρίους.
καλεῖς με πρός σε πολλάκις,
φεύγεις με τον καλούμενον
φιλάματ ̓ αἰτέοντί μοι

δοῦναι θέλεις τε κοὺ θέλεις
ἐρᾷν σε φῄς, σὲ δ ̓ αὐτίκα
οὐ φῄς—σὺ χαῖρε, παρθένων
ὧν οἶδα πουλὺ φιλτάτα,
εὕρηκα γὰρ τήνδ' ἔκλυσιν,
εὕρηκα, σῶν αἰνιγμάτων —
ἐρᾷς με δητα, κοὐκ ἐρᾷς,
ἐρῶ σε δῆτα, κοὐκ ἐρῶ.

(This was one of the Cambridge Prize Epigrams for 1822.)

LOVE AND NO LOVE.

TRANSLATION OF THE FOREGOING.

CHARLOTTE, thou far the dearest belle
Of all that e'er were dear to me,
Vex not a heart that loves so well
With such a riddling cruelty!
With softest tone your lips invite,
And when I come, you haste aside;
You promise me a kiss to-night,

I take it, and you turn to chide;
You smile,-alas, you frown again;
You love me, and you love me not;

I will not shiver Cupid's chain,
But find a way to loose the knot;
And we an equal flame will prove ;
Love, as you love me, lovely belle,
Love me,--without a spark of love,
And I will love you-just as well!

β'.

̓Αντιβίην μάρναντο καλοῦ περὶ Παρθενοπῆος
Πάλλας Αθηναίη καὶ γλυκύδωρος Ερως.
εἶπε δ ̓ ̓Αθηναίῃ Παφίας χρυσόπτερος υἱός,
ἅδυ τι πορφυρεοῖς χείλεσι μειδιόων,
εἶγε· τίη δὴ νῶϊ διέσταμεν ἀλλήλοισιν ;

οἴδα γὰρ, ἀμφοτεροῖς παῖς ὅδε δοῦλος ἔφυ. νεῦσεν Αθηναίη· διφύης δ' ἐκ τοῦδε πεφυκώς ἀμφοτερων τίμας ἄμφεπε Παρθενόπους. νῦν γὰρ ἐρᾷ, νῦν δ ̓ οὔ· δοῦλος καὶ ἐλεύθερός ἐστιν· ἐστὶν ἄγαν ἄνοος, καὶ σόφος ἐστιν ἄγαν. πολλάκις ἐξαπίνης σε κατέφυγεν, ἔκ δὲ παλαίστρας πολλάκις ἐξαπίνης ἦνθε τοι, Αρσινόη.

γ.

Εξοτ ̓ ἔμην ψύχην γλυκεροῖς βάλε Κύπρις ὀϊστοῖς, στάθεσιν ἐν μυχατοῖς μύρια τραύματ ̓ ἔχω. Χλώριδ ̓ ἐρῶ, καὶ Λάϊδ ̓ ἐρῶ, καὶ λάμπρα Κορίννας ὄμματα, καὶ μαλάκης χείλες Αναστασίης.

ὥς συ μάταν τόδε τόξον ἔχεις, τάδε, Κύπρι, βέλεμνα· ὃς γὰρ ἐρῶ πάσας, οὐδεμίαν ποτ' ἐρῶ.

SCRIBIMUS INDOCTI DOCTIQUE.

Οἱ σόφοι οἱ τ' ἄσοφοι πάντες μάλα μουσοποιοῦσιν· ἀλλὰ τὸν ἐν τούτῳ κείμενον ἄνδρα τάφῳ ἢ ἄσοφον καλέειν ἢ χρὴ σοφὸν ἔξοχα πάντων, οὐδὲν γὰρ γράψας οἴχεται εἰς Αΐδην. λάμβανε προίκα, Χάρον, τὸν κουφότατον προσιόντων· μοῦνος τῶν θνητῶν οὐ κατάγει κιθάραν.

(This was one of the Cambridge Prize Epigrams for 1824.)

TRANSLATION OF THE FOREGOING.

BOTH the wise and the witless scribble;
But the wight, whom here we bury,
By the grace of the skies

Must have been very wise,
Or very foolish,—very !

He never wrote a stanza:

Small weight will Charon find him;

The only Ghost

Who comes to the coast,

And brings no harp behind him!

NUGE SERIA DUCUNT IN MALA.

I.

ODIT Charinus serias senum barbas,
Totusque nugis illaborat urbanis.
Nugis amicus, tota territat nutu
Critico theatra, fit gravis cothurnorum
Fidiumque censor, laudat auream Ledæ
Vocem, pedesque mobiles Tigellini,
Et seminudam Thaidos venustatem.
Nugis amicus, scit leves puellarum
Captare risus, ore vota mellito
Garrire callet, seu Neæra seu Phyllis
Telo medullas læserit venenato.
Nugis amicus, per beata Parnassi

Errat vireta, floridas Camenarum

Legit corollas, aureum quatit plectrum,

Permessioque labra proluit rivo.

Quid inde fiet?—his senescit in nugis, Veneris facetus servus, et columnarum ; Inutilisque canet, esurit, torpet,

Nimis jocosus, seriusque nugator.

(This was one of the Cambridge Prize Epigrams for 1822.)