PHOENICIS GENETHLIACON ET EPICEDION.

HOENIX alumna mortis,

Quam mira tua puerpera !

Tu scandis haud nidos, sed ignes.

Non parere sed perire ceu parata :
Mors obstetrix; atque ipsa tu teipsum paris.
Tu tuique mater ipsa es,

Tu tuique filia.

Tu sic odora messis

Surgis tuorum funerum ;

Tibique per tuam rutnam

Reparata, te succedis ipsa. Mors ô
Fæcunda! Sancta ô lucra pretiosæ necis!
Vive (monstrum dulce) vive
Tu tibique suffice.

Et

EPITAPHIUM.

UISQUIS nectareo serenus ævo,
spe lucidus aureæ juventæ
Nescis purpureos abire soles,
Nescis vincula, ferreamque noctem
Imi carceris, horridumque Ditem,
Et spectas tremulum procul senectam,
Hine discas lacrymas, et hinc reponas.
Hic, ô scilicet hic brevi sub antro

Spes et gaudia mille, mille longam
(Heu longam miseris) induere noctem.
Flammantem nitidæ facem juventæ,
Submersit Stygiæ paludis unda.
Ergo si lacrymas neges doloris
Huc certo lacrymas feres timoris.

DAMNO AFFICI SÆPE FIT LUCRUM.

AMNA adsunt multis taciti compendia lucri
Felicique docent plus properare mora,

Luxuriem annorum posita sic pelle redemit

Atque sagax serpens in nova sæcla subit.
Cernis ut ipsa sibi replicato suppetat ævo,
Seque iteret, multa morte perennis avis.
Succrescat generosa sibi, facilesque per ignes
Perque suos cineres, per sua fata ferax.
Quæ solers jactura sui? quis funeris usus?
Flammarumque fides, ingeniumque rogi?
Siccine fraude subis? pretiosaque funera ludis?
Siccine tu mortem, ne moriaris, adis?
Felix cui medicæ tanta experientia mortis,
Cui tam Parcarum est officiosa manus.

HUMANE VITÆ DESCRIPTIO.

VITA, tantum lubricus quidam furor Spoliumque vitæ ! scilicet longi brevis Erroris hospes! Error ô mortalium! O certus error! qui sub incerto vagum Suspendit ævum, mille per dolos viæ Fugacis, et proterva per volumina Fluidi laboris, ebrios lactat gradus ; Et irretitos ducit in nihilum dies. O fata! quantum perfidæ vitæ fugit Umbris quod imputemus atque auris, ibi Et umbra et aura serias partes agunt Miscentque scenam, volvimur ludibrio Procacis æstus, ut per incertum more Fragilis protervo cymba cum nutat freto. Et ipsa vitæ, fila, queis nentes Deæ Ævi severa texta producunt manu, Hæc ipsa nobis implicant vestigia Retrahunt trahuntque donec everso gradu Ruina lassos alta deducat pedes. Felix, fugaces quisquis excipiens dies Gressus serenos fixit, insidiis sui Nec servit ævi, vita inoffensis huic Feretur auris, atque clauda rarius Titubabit hora: vortices anni vagi Hic extricabit, sanus assertor sui.

TRANQUILLITAS ANIMI, SIMILITUDINE DUCTA AB AVE CAPTIVA ET

CANORA TAMEN.

Teum delicias leves, loquacem

Convivam nemoris, vagamque musam

Observans dubia viator arte

Prendit desuper horridusve ruris

Eversor, male perfido paratu

(Heu durus!) rapit, atque Io triumphans

Vadit; protinus et sagace nisu
Evolvens digitos, opus tenellum
Ducens pollice lenis erudito,
Virgarum implicat ordinem severum,
Angustam meditans domum volucri.
Illa autem, hospitium licet vestustum
Mentem solicitet minis minisque,
Et suetum nemus, hine opaca mitis
Umbræ frigora, et hinc aprica puri
Solis fulgura, patrisque sylvæ
Nunquam muta quies; ubi illa dudum

Totum per nemus, arborem per omnem,

Hospes libera liberis querelis

Cognatum bene provocabit agmen :

Quanquam ipsum nemus, arboresque alumnam

Implorant profugam, atque amata multum

Quærant murmura, lubricumque carmen
Blandi gutturis et melos serenum.

Illa autem, tamen, illa jam relictæ
(Simplex!) haud meminit domus, nec ultra.
Sylvas cogitat; at brevi sub antro,

Ah

penna nimium brevis recisa,

Ah ritu vidua, sibique sola,

Privata heu fidicen! canit, vagoque
Exercens querulam domum susurro
Fallit vincula, carceremque mulcet;
Nec pugnans placidæ procax quieti
Luctatur gravis, orbe sed reducto
Discursu vaga saltitans tenello,
Metitur spatia invidæ cavernæ.
Sic in se pia mens reposta, secum
Alte tuta sedet, nec ardet extra,
Aut ullo solet æstuare fato:
Quamvis cuncta tumultuentur, atræ
Sortis turbine non movetur illa.
Fortunæ furias onusque triste

Non tergo minus accipit quieto,
Quam vectrix Veneris columba blando

Admittat juga delicata collo.

Torvæ si quid inhorruit procellæ,
Si quid sæviat et minetur, illa
Spernit, nescit, et obviis furorem
Fallit blanditiis, amatque et ambit
Ipsum, quo male vulneratur, ictum.
Curas murmure non fatetur ullo;
Non lambit lacrymas dolor, nec atræ
Mentis nubila frons iniqua prodit.