NATALIS DUCIS EBORACENSIS.
T vero jam tempus erat tibi, maxima Mater,
Dulcibus his oculis accelerare diem :
Tempus erat, ne qua tibi basia blanda
Sarcina ne collo sit minus apta tuo.
Scilicet ille tuus, timor et spes ille suorum,
Quo primum es felix pignore facta parens,
Ille ferox iras jam nunc meditatur et enses
Jam patris magis est, jam magis ille suus.
Indolis O stimulos! vix dum illi transiit infans
Jamque sibi impatiens arripit ille virum.
Improbus ille suis adeo negat ire sub annis :
Jam nondum puer est, major et est puero.
Si quis in aulæis pictas animatus in iras
Stat leo, quem docta cuspide lusit acus,
Hostis, io! est; neque enim ille alium dignabitur hostem;
Nempe decet tantas non minor ira manus.
Tunc hasta gravis adversum furit; hasta bacillum est;
Mox falsum vero vulnere pectus hiat.
Stat leo, ceu stupeat tali bene fixus ab hoste;
Ceu quid in his oculis vel timeat vel amet,
Tam torvum, tam dulce micant: nescire fatetur
Mars ne sub his oculis esset, an esset amor.
Quippe illic Mars est, sed qui bene possit amari;
Est et amor certe, sed metuendus amor :
Talis amor, talis Mars est ibi cernere; qualis
Seu puer hic esset, sive vir ille Deus.
Hic tibi jam scitus succedit in oscula fratris,
Res, ecce! in lusus non operosa tuos.
Basia jam veniant tua quantacunque caterva ;
Jam quocunque tuus murmure ludat amor.
En! Tibi materies tenera et tractabilis hic est:
Hic ad blanditias est tibi cera satis.
Salve infans, tot basiolis, molle argumentum,
Maternis labiis dulce negotiolum,
O salve! Nam te nato, puer aure, natus
Et Carolo et Mariæ tertius est oculus.
IN FACIEM AUGUSTISSIMI REGIS A
USA redi: vocat alma parens Academia:
En redit, ore suo noster Apollo redit. Vultus adhuc suus, et vultu sua purpura tantum Vivit, et admixtas pergit amare nives. Tune illas violare genas? tune illa profanis, Morbe ferox, tentas ire per ora notis ? Tu Phœbi faciem tentas, vanissime? Nostra Nec Phoebe maculas novit habere suas. Ipsa sui vindex facies morbum indignatur ; Ipsa sedet radiis O bene tuta suis :
Quippe illic Deus est, cœlumque et sanctius astrum ; Quippe sub his totus ridet Apollo genis.
Quod facie Rex tutus erat, quod cætera tactus :
Hinc hominem Rex est fassus, et inde Deum.
AD CAROLUM PRIMUM, REX REDUX.
LLE redit, redit. Hoc populi bona murmura volvunt;
Publicus hoc, audin'? plausus ad astra refert:
Hoc omni sedet in vultu commune serenum;
Omnibus hinc una est lætitiæ facies.
Rex noster, lux nostra redit; redeuntis ad ora
Arridet totis Anglia læta genis:
Quisque suos oculos oculis accendit ab istis ;
Atque novum sacro sumit ab ore diem.
Forte roges tanto quæ digna pericula plausu
Evadat Carolus, quæ mala, quosve metus:
Anne perrerati male fida volumina ponti
Ausa illum terris pene negare suis :
Hospitis an nimii rursus sibi conscia tellus
Vix bene speratum reddat Ibera caput.
Nil horum ; nec enim male fida volumina ponti
Aut sacrum tellus vidit Ibera caput.
Verus amor tamen hæc sibi falsa pericula fingit:
Falsa peric❜la solet fingere verus amor,
At Carolo qui falsa timet, nec vera timeret:
Vera peric❜la solet temnere verus amor,
Illi falsa timens, sibi vera pericula temnens,
Non solum est fidus, sed quoque fortis amor.
Interea nostri satis ille est causa triumphi :
Et satis, ah! nostri causa doloris erat.
Causa doloris erat Carolus, sospes licet esset;
Anglia quod saltem discere posset, abest.
Et satis est nostri Carolus nunc causa triumphi:
Dicere quod saltem possumus, Ille redit.
AD PRINCIPEM NONDUM NATUM, REGINA
ASCERE nunc; O nunc! quid enim, puer alme, moraris ?
Nulla tibi dederit dulcior hora diem.
Ergone tot tardos, O lente! morabere menses?
Rex redit, ipse veni, et dic bone, gratus ades.
Nam quid ave nostrum ? quid nostri verba triumphi?
Vagitu melius dixeris ista tuo.
At maneas tamen: et nobis nova causa triumphi:
Sic demum fueris; nec nova causa tamen:
Nam, quoties Carolo novus aut nova nascitur infans,
Revera toties Carolus ipse redit.
|