EPIGRAMMATA SACRA,

QUE SCRIPSIT GRÆCA ET LATINA.

S

ALVE. Jamque vale. Quid enim quis pergeret ultra?

Qua jocus et lusus non vocat, ire voles? Scilicet hic, Lector, cur noster habebere,

non est ;

Delitiis folio non faciente tuis.

Nam nec Acidalios halat mihi pagina rores;
Nostra Cupidineæ nec favet aura faci.
Frustra hinc ille suis quicquam promiserit abi:
Frustra hinc illa novo speret abire sinu.
Ille è materna melius sibi talia myrto;
Illa jugis melius poscat ab Idaliis.

Quærat ibi suus in quo cespite surgat Adonis,
Quæ melior teneris patria sit violis.

Illinc totius Floræ, verisque, suique
Consilio, ille alas impleat, illa sinus.

Me mea (casta tamen, si sit rudis) herba coronet :

Me mea

(si rudis est, sit rudis) herba juvat.

Nulla meo Circea tument tibi pocula versu:
Dulcia, et in furias officiosa tuas.

Nulla latet Lethe, quam fraus tibi florea libat,

Quam rosa sub falsis dat male-fida genis.
Nulla verecundum mentitur mella venenum :
Captat ab insidiis linea nulla suis.

Et spleni, et jecori foliis bene parcitur istis.
Ah! male cum rebus staret utrumque meis!
Rara est quæ ridet; nulla est quæ pagina prurit:
Nulla salax, si quid nôrit habere salis.
Non nude Veneres: nec, si jocus, udus habetur:
Non nimium Bacchus noster Apollo fuit.
Nil cui quis putre sit detorquendus ocello;
Est nihil obliquo quod velit ore legi.

Hæc coram, atque oculis legeret Lucretia justis:
Iret et illæsis hinc pudor ipse genis.

Nam

neque candidior voti venit aura pudici

De matutina virgine thura ferens:

Cum vestis nive vincta sinus, nive tempora fulgens, Dans nive flammeolis frigida jura comis, Religiosa pedum sensim vestigia librans,

Ante aras tandem constitit; et tremuit. Nec gravis ipsa suo sub numine castior halat

Quæ pia non puras summovet ara manus.
Tam Venus in nostro non est nimis aurea versu :
Tam non sunt pueri tela timenda Dei.
Sæpe puer dubias circum me moverat alas ;
Jecit et incertus nostra sub ora faces.
Sæpe vel ipse sua calamum mihi blandus ab ala,
Vel matris cygno de meliore dedit.
Sæpe Dionææ pactus mihi serta coronæ ;
Sæpe, mens vates tu, mihi dixit, eris.

I procul, I cum matre tua, puer improbe, dixi:
Non tibi cum numeris res erit ulla meis.

Tu Veronensi cum passere pulchrior ibis :
Bilbilicisve queas comptius esse modis.
Ille tuos fingit quocunque sub agmine crines :
Undique nequitiis par erit ille tuis.

Ille nimis (dixi) patet in tua prœlia campus :
Heu nimis est vates et nimis ille tuus.

Gleba illa (ah! tua quam tamen urit adultera messis)
Esset Idumæo germine quanta parens!
Quantus ibi et quantæ premeret puer ubera matris!
Nec cœlos vultu dissimulante suos.

Ejus in isto oculi satis essent sidera versu
Sidereo matris quam bene tuta sinu!
Matris ut hic similes in collum mitteret ulnas,
Inque sinus niveos pergeret, ore pari !
Utque genis pueri hæc æquis daret oscula labris!
Et bene cognatis iret in ora rosis!

Quæ Mariæ tam larga meat, quam disceret illic
Uvida sub pretio gemma tumere suo!

Staret ibi ante suum lacrymatrix Diva Magistrum :
Seu levis aura volet, seu graves unda cadat;
Luminis hæc soboles, et proles pyxidis illa,
Pulchrius unda cadat, suavius aura volet.
Quicquid in his sordet demum, luceret in illis.

Improbe, nec satis est hunc tamen esse tuum? Improbe cede puer: quid enim mea carmina mulces? Carmina de jaculis muta futura tuis.

Cede puer, qua te petulantis fræna puellæ ;

Turpia quæ revocant pensa procacis heræ ; Qua miseri male pulchra nitent mendacia limi ; Qua cerussatæ, furta decora, genæ ;

Qua mirere rosas, alieni sidera veris ;