Quas nivis haud propriæ bruma redempta domat. Cede puer (dixi et dico) cede improba mater: Altera Cypris habet nos; habet alter Amor. Scilicet hic Amor est.

Sed mater virgo.

Hic est quoque mater Amoris.

Sed neque cæcus Amor.

O puer! o Domine! o magnæ reverentia matris!
Alme tui stupor et religio gremii!

O Amor, innocuæ cui sunt pia jura pharetræ ;
Nec nisi de casto corde sagitta calens!
Me, puer, o certa, quem figis, fige sagitta.
O tua de me sit facta pharetra levis !

Quodque illinc sitit et bibit, et bibit et sitit usque ;
Usque meum sitiat pectus, et usque bibat.
Fige, puer, corda hæc. Seu spinis exiguus quis,
Seu clavi aut hasta cuspide magnus ades;
Seu major cruce cum; seu maximus ipso
Te corda hæc figis denique. Fige puer.
O metam hanc tuus æternum inclamaverit arcus:
Stridat in hanc teli densior aura tui.

O tibi si jaculum ferat ala ferocior ullum,
Hanc habeat triti vulneris ire viam.

Quique tuæ populus cunque est, quæ turba, pharetræ ;
Hic bene vulnificas nidus habebit aves.

O mihi sis bello semper tam sævus in isto!
Pectus in hoc nunquam mitior hostis eas.

Quippe ego quam jaceam pugna bene sparsus in illa!
Quam bene sic lacero pectore sanus ero!

Hæc mea vota. Mei sunt hæc quoque vota libelli.
Hæc tua sint Lector; si meus esse voles.

Si meus esse voles: meus ut sis, lumina (Lector)
Casta, sed o nimium non tibi sicca precor.

Nam tibi fac madidis meus ille occurrerit alis,
(Sanguine, seu lacryma diffluat ille sua :)
Stipite totus hians, clavisque reclusus, et hasta :
Fons tuus in fluvios desidiosus erit?

Si tibi sanguineo meus hic tener iverit amne,
Tune tuas illi, dure, negabis aquas?
Ah durus! quicunque meos, nisi siccus, amores
Nolit; et hic lacrymæ rem negat esse suæ.
Sæpe hic Magdalinas vel aquas vel amaverit undas;
Credo nec Assyrias mens tua malit opes.
Scilicet ille tuos ignis recalescet ad ignes ;
Forsan et illa tuis unda natabit aquis.
Hic eris ad cunas, et odoros funere manes :
Hinc ignes nasci testis, et inde meos.

Hic mecum, et cum matre sua, mea gaudia quæres :
Maturus Procerum seu stupor esse velit ;
Sive per antra sui lateat (tunc templa) sepulchri :
Tertia lux reducem (lenta sed illa) dabit.
Sint fidæ precor ah (dices) facilesque tenebræ ;
Lux mea dum noctis (res nova!) poscit opem.
Denique charta meo quicquid mea dicat amori,

Illi quo metuat cunque, fleatve, modo,

Læta parum (dices) hæc, sed neque dulcia non sunt : Certe et amor (dices) hujus amandus erat.

Si nimium hic promitti tibi videtur, Lector bone, pro eo cui satisfaciendo libellus iste futurus fuerit; scias me in istis non ad hæc modo spectare quæ hic habes, sed ea etiam quæ olim (hæc interim fovendo) habere poteris. Nolui enim (si hactenus deesse amicis meis non potui; flagitantibus a me, etiam cum dispendii sui p paterer eos experiri te in tantum favoremque tu

inquam, fastidio tuo indulgere. Satis hic habes quod vel releges ad ferulam suam (neque enim maturiores sibi annos ex his aliqua vendicant) vel ut pignus plurium adultiorumque in sinu tuo reponas. Elige tibi ex his utrumvis. Me interim quod attinet, finis meus non fefellit. Maximum meæ ambitionis scopum jamdudum attigi tunc nimirum cum qualecunque hoc meum pene infantis Musæ murmur ad aures istas non ingratum sonuit, quibus neque doctiores mihi de publico timere habeo, nec sperare clementiores; adeo ut de tuo jam plausu (dicam ingenue et breviter) neque securus sim ultra neque solicitus. Prius tui, quisquis es Lector, apud me reverentia prohibet; de cujus judicio omnia possum magna sperare: posterius illorum reverentia non sinit, de quorum perspicacitate maxima omnia non possum mihi non persuadere. Quanquam ô quam velim tanti me esse in quo patria mea morem istum suum deponere velit, genio suo tam non dignum; istum scilicet quo, suis omnibus fastiditis, ea exosculatur unice, quibus trajecisse Alpes et de transmarino esse, in pretium cessit! sed relictis hisce nimis improba spei votis, convertam me ad magistros Acygmanos; quos scio de novissimis meis verbis (quanquam neminem nominârim) iratos me reliquisse: bilem vero componant; et mihi se hoc debere (ambitioso juveni verbum tam magnum ignoscant) debere, inquam, fateantur: quod nimirum in tam nobili argumento, in quo neque ad fœtida de suis sanctis figmenta, neque ad putidas de nostris calumnias opus habeant confugere, de tenui hoc meo dederim illorum magnitudini unde emineat. Emineat vero; (serius dico). Sciant me semper habituros esse sub ea, quam mihi eorum lux major affuderit, umbra, placidissime acquiescentem.

Pharisæus et Publicanus.

N duo Templum adeunt (diversis mentibus ambo :)

Ille procul trepido lumine signat humum : It gravis hic, et in alta ferox penetralia tendit. Plus habet ille templi; plus habet ille Dei.

*Ανδρες, ίδου (ἑτεροισι νόοις) δύω ἱρον ἐσηλθον
Τήλοθεν ὀῤῥωδεί κεινος ὁ φείκαλέος,

Αλλ' ὁ μὲν ως σοβαρὸς νηου μυχον ἐγγυς ἱκάνει
Πλειον ὁ μὲν νηου, πλειον ὁ δ ̓ εἶχε Θεοῦ•*

ΜΑΤΤΗ. ΧΧΙ. 7.

In Asinum Christi Victorem.

LLE+ suum didicit quondam objurgare magi

strum :

Et quid ni discas tu celebrare tuum?

* This Greek version is not in the edition of 1634. + Balaami asinus.

Mirum non minus est, te jam potuisse tacere
Illum quam fuerat tum potuisse loqui.

LUC. IV.

Dominus apud suos vilis.

N consanguinei! patriis en exul in ori
Christus! et haud alibi tam peregrinus erat.

Qui socio demum pendebat sanguine latro,
O consanguineus quam fuit ille magis!

JOAN. V.

Ad Bethesda piscinam positus.

UIS novus hic refugis incumbit Tantalus undis,
Quem fallit toties tam fugitiva salus?

Unde hoc naufragium felix? medicæque procellæ ?
Vitaque, tempestas quam pretiosa dedit?

JOAN. XX.

Christus ad Thomam.

EVA fides! voluisse meos tractare dolores?
Crudeles digiti! sic didicisse Deum?

Vulnera, ne dubites, vis tangere nostra: sed eheu, Vulnera, dum dubitas, tu graviora facis.