(4) MARRIAGE OF FEMALE TENANTS.

Lib. vii. c. 12. Mulier vero vel mulieres, si haeredes alicujus remanserint, in custodia dominorum suorum remanent. Quae, si infra aetatem fuerint, in custodia erunt, donec plenariam habent aetatem 1: et cum habuerint aetatem, tenetur dominus earum eas maritare, singulas cum suis rationabilibus portionibus. Si vero majores fuerint, tunc quoque in custodia dominorum suorum remanebunt, donec per consilium et dispositionem dominorum maritentur. Quia sine dominorum dispositione vel assensu, nulla mulier, haeres terrae, maritari potest de jure et consuetudine regni. Unde si quis filiam vel filias tantum habens haeredem illam vel illas in vita sua sine assensu domini sui maritaverit, inde juste secundum jus et consuetudinem regni perpetuo exhaeredatur, ita quod inde de caetero nihil recuperare poterit nisi per solam misericordiam; et hoc ea ratione, quia cum maritus ipsius mulieris haeredis alicujus homagium de tenemento illo facere tenetur ipsi domino, requirenda est ipsius domini ad id faciendum voluntas et assensus; ne de inimico suo, vel alio modo minus idonea persona, homagium de feodo suo cogatur recipere 2. Verum si quis licentiam quaerit a domino suo filiam suam et haeredem alicui maritandi, tenetur dominus aut consentire, aut justam causam ostendere quare consentire non debeat; aliter enim etiam contra ipsius voluntatem poterit mulier ipsa de consilio patris sui et pro

voluntate libere maritari.

Si semel legitime nuptae fuerint, tunc, si viduae factae fuerint, postmodum non tenebuntur iterum sub custodia dominorum esse; licet teneantur assensum eorum requirere in se maritandis

the guardian, and call upon him to render an account of the issues and profits of the land. If the guardian has provided the heir with a marriage, he is bound to account for the value of the marriage. Guardianship in socage exists at the present day, but a new power of appointing a guardian by the will of the father has been given by 12 Car. II, c. 24. s. 8. See below, Chap. IX.

1 This was fourteen, extended, so far as relates to the right of the lord to hinder a marriage, by the Statute of West. I, c. 22, to sixteen. Littleton, lib. ii. c. 4. § 103. See above, p. 42.

2 In Bracton's time this strictness was somewhat relaxed (fol. 88), and by the Statute of Merton, 20 Hen. III, cc. 6, 7 (below, Chap. III. § 3), a definite penalty was imposed.

praedicta ratione; nec etiam tunc per earum incontinentiam | haereditatem amittent 1.

§ 5. Escheat and Forfeiture.

The law of escheat for failure of heirs remains in substance at the present day as it is stated in the following passage, the practical difference being that, as it is but comparatively seldom the case at the present day that freehold lands are held of any known mesne lord, escheat on failure of heirs of a freeholder usually is to the Crown as lord paramount.

Escheat was formerly divided under the heads of escheat propter defectum sanguinis (failure of heirs), and escheat propter delictum tenentis (for the felony of the tenant) 2; the latter kind of escheat however has, together with forfeiture for the same causes, been abolished by 33 and 34 Vict. c. 23.

Lib. vii. c. 17. Ultimi haeredes aliquorum sunt eorum domini. Cum quis ergo sine certo haerede moritur, quemadmodum sine filio, vel filia, vel sine tali haerede de quo dubium sit ipsum esse propinquiorem haeredem et rectum, possunt et solent domini feodorum feoda illa tanquam escaetas in manus suas capere et retinere; quicunque sint domini, sive rex, sive alius. Praeterea vero si quis veniens dicat se inde haeredem rectum, si per misericordiam domini sui, vel per praeceptum domini regis, hoc impetrare poterit, inde placitabit, et sic, si quod jus inde habuerit, diracionare poterit; ita tamen quod interim terra illa in manu domini feodi remaneat: quia quotienscunque dubitaverit aliquis dominus de haerede tenentis sui, utrum sit rectus haeres an non, terram illam tenere poterit, donec hoc ei legitime constiterit. Idem quoque dictum est supra de haerede ubi dubium sit an sit major an minor: in hoc tamen est differentia, quod in uno casu intelligitur interim haereditas illa quasi escaeta ipsius domini; in alio vero casu,

1 See Magna Carta, 1217, c. 8; below, Chap. III. § 4; and for more on the subject of 'marriage,' below, Chap. III. § 3.

2 See Blackstone, book ii. chap. 15.

As to whether title by escheat can properly be considered as falling under descent, see Blackstone, ii. p. 245.

;

non intelligitur esse sua, nisi de custodia. Sin autem nullus appareat qui haereditatem ipsam tanquam haeres requirat, tunc ipsi domino remanet haereditas ipsa escaeta ad remanentiam ita quod de illa disponere potest, sicut de sua propria, ad libitum suum. Praeterea si quae mulier, ut haeres alicujus in custodiam domini sui devenerit, si de corpore suo forisfecerit, haereditas sua domino suo pro delicto ipsius remanet escaeta. Praeterea si quis de felonia convictus fuerit, vel confessus in curia, eo per jus regni exhaeredato, terra sua domino suo remanet escaeta. Notandum quod si quis in capite de domino rege tenuerit, tunc tam terra quam omnes res mobiles suae, et catalla penes quemcunque inveniantur, ad opus domini regis capientur sine omni recuperatione alicujus haeredis. Sin autem de alio quam de rege tenuerit is qui utlagatus est1, vel de felonia convictus, tunc quoque omnes res suae mobiles regis erunt. Terra quoque per unum annum remanebit in manu domini regis, elapso autem anno, terra eadem ad rectum dominum, scilicet ad ipsum de cujus feodo est, revertetur, veruntamen cum domorum subversione et arborum extirpatione. Et generaliter quotiescunque aliquis aliquid fecerit vel dixerit in curia, propter quod per judicium curiae exhaeredatus fuerit, haereditas ejus ad dominum feodi de quo illa tenetur tanquam escaeta solet reverti. Forisfactura autem filii et haeredis alicujus patrem non exhaeredat neque fratrem, neque alium quam seipsum. Praeterea si de furto fuerit aliquis condemnatus, res ejus mobiles et omnia catalla sua vicecomiti provinciae remanere solent, terram autem, si qua fuerit, dominus feodi recuperabit statim, non expectato anno. Cum quis vero per legem terrae fuerit utlagatus, et postmodum beneficio principis paci restitutus, non poterit ea ratione haereditatem, si quam habuerit ille vel haeredes sui, versus dominum suum (nisi ex misericordia ipsius domini et beneficio) recuperare; forisfacturam autem et utlagariam solet dominus rex damnatis remittere, nec tamen aliena jura ideo quaerit infringere.

§ 6. Descent of an Estate of Inheritance.

The great characteristic of a feodum in the second sense of

1 The law of forfeiture in the case of outlawry is not affected by the Statute 33 and 34 Vict. c. 23. See for process of outlawry, Blackstone, iii. 283.

the term as an estate of inheritance1 is its capacity of descending to heirs, whether lineal descendants or collaterals. We have not as yet arrived at the distinction between different estates of inheritance, between estates in fee simple and estates in fee tail. The following passage contains in outline a statement of the law of descent which prevailed till it was recast by the Inheritance Act of 1833 (3 and 4 Will. IV, c. 106). The law as to the descent of socage estates, as stated in this passage, had become obsolete in Bracton's time, when the same rules as to descent prevailed in lands held in socage and by knight-service. The equal division of lands amongst all the sons only continued as a local custom in certain boroughs, and in the county of Kent, where it is still the rule. The point as to the respective rights of the younger son and a grandson (child of a predeceased elder son) was by Bracton's time settled by the adoption of the general principle that the issue represents the ancestor in infinitum2.

Lib. vii. c. 3. Haeredum autem alii sunt proximi, alii sunt remotiores; proximi haeredes alicujus sunt quos ex suo corpore procreaverit, ut filius vel filia. Quibus deficientibus vocantur3 haeredes remotiores, scilicet nepos vel neptis ex filio vel filia recta linea descendens, in infinitum. Item frater et soror, et ex illis ex transverso descendentes. Item avunculus, tam ex parte patris quam ex parte matris, et matertera similiter, et ex illis descendentes. Cum quis ergo haereditatem habens moriatur, si unicum filium haeredem habuerit, indistincte verum est quod filius ille patri suo succedit in toto. Si plures reliquerit filios, tunc distinguitur utrum ille fuerit miles, sive per feodum militare tenens, aut liber sokemannus. Quia si miles fuerit, vel per militiam tenens, tunc secundum jus regni Angliae primogenitus filius patri succedit in totum ; ita quod nullus fratrum suorum partem inde de jure petere potest. Si vero fuerit liber sokemannus, tunc quidem dividetur haereditas inter omnes filios,

1 See above, p. 60.

2 See Bracton, 64 b.

3 Notice the influence of the phraseology of Roman law. This expression was properly applied to the action of the praetor. See Just. Inst. iii. 5.

There is no evidence as to the time when or the mode in which this change was introduced. See above, p. 47.

quotquot sunt, per partes aequales, si fuerit socagium illud antiquitus divisum, salvo tamen capitali mesuagio primogenito filio pro dignitate aesneciae suae; ita tamen quod in aliis rebus satisfaciet aliis ad valentiam. Si vero non fuerit antiquitus divisum, tunc primogenitus secundum quorundam consuetudinem, totam haereditatem obtinebit, secundum autem quorundam consuetudinem postnatus filius haeres est1. Item si filiam tantum unam reliquerit quis haeredem, tunc id obtinet indistincte quod de filio dictum est. Sin autem plures filias, tunc quidem indistincte inter ipsas dividetur haereditas, sive fuerit miles, sive sokemannus pater earum; salvo tamen primogenitae filiae capitali mesuagio sub forma praescripta. Notandum autem quod si quis fratrum vel sororum, inter quos dividitur haereditas, sine haerede de corpore suo moriatur, tunc illa portio, quae defuncti erat, inter caeteros superstites dividetur. Maritus autem primogenitae filiae homagium faciat capitali domino de toto feodo. Tenentur autem postnatae filiae, vel earum mariti, servitium suum de suo tenemento capitali domino facere per manum primogenitae vel ejus mariti. Nullum tamen homagium vel etiam fidelitatem aliquam tenentur mariti postnatarum filiarum marito primogenitae filiae inde facere in vita sua, nec earum haeredes primi vel secundi: tertii vero haeredes ex postnatis filiabus exeuntes, secundum jus regni homagium tenentur facere de suo tenemento haeredi filiae primogenitae et rationabile relevium. Praeterea sciendum est quod mariti mulierum quarumcunque, nihil de haereditate uxorum suarum donare possunt sine consensu haeredum suorum, vel de jure ipsorum haeredum aliquid remittere possunt nisi in vita sua 2. Si vero filium habuerit quis haeredem, et praeterea filiam habuerit vel filias, filius ipse succedit in totum: unde contingit quod si quis plures habuerit uxores et ex quolibet filiam vel filias, extremo autem ex postrema unicum filium; ille filius solus obtinet haereditatem patris; quia generaliter verum est quod mulier nunquam cum masculo partem capit in haereditate aliqua; nisi forte aliud speciale fiat in aliqua civitate, et hoc per longam consuetudinem ejusdem civitatis. Si vero habuerit quis plures uxores et ex qualibet earum filiam vél

1 As to borough English, see Blackstone, ii. 83; above, p. 48.

2 The husband by the marriage only acquires an estate in his wife's lands during the joint lives of himself and his wife. This estate in certain events (death of wife having had issue born alive) is enlarged into an estate by the 'curtesy' of England (per legem Angliae), i. e. an estate for the husband's own life. See below, Chap. III. § 16.