66 Beav@po ubique in ecclesia catholica receptum fuisse constat) integram atque inviolatam mansisse. Idem testatur Irenæus, Hegesippi úyxpovos, " omnium doc"trinarum," Tertulliano judice," curiosissimus explorator;" cuique præterea ad cognoscendam apostolicam doctrinam hoc singulare adjumentum concessit divina Providentia, ut in adolescentia cum B. Polycarpo Johannis apostoli discipulo conversatus, ejusque doctrina penitus imbutus fuerit, ipsamque usque firmiter in memoria retinuerit, ut ipse testatur in Epistola ad Florinum. Polycarpum ille appellat testem de veteri traditione, supra commemorata, nempe "de fide in unum Deum, Fabricatorem "cœli et terræ, et omnium quæ in eis sunt, per “Christum Jesum Dei Filium. Qui propter eminen"tissimam erga figmentum suum" (hoc est, creaturam suam)" dilectionem, eam quæ est ex Virgine gene"rationem sustinuit, ipse per se hominem adunans "Deo." Imo ejusdem traditionis testes appellat omnes Asiæ ecclesias, episcoposque qui Polycarpo successerunt. Sic enim ille supra citato lib. III. 3. "Et Polycarpus autem non solum ab apostolis edoc"tus et conversatus cum multis ex eis, qui Domi"num nostrum viderunt, sed etiam ab apostolis in Asia, in ea quæ est Smyrnis ecclesia constitutus 66 66 episcopus, quem et nos vidimus in prima nostra "ætate, (multum enim perseveravit, et valde senex, "gloriosissime et nobilissime martyrium faciens, exi"vit de hac vita,) hæc docuit semper quæ ab aposto"lis didicerat, quæ et ecclesiæ tradidit, et sola sunt Testimonium his perhibent, quæ sunt in "Asia ecclesiæ omnes, et qui usque adhuc successe"runt Polycarpo." Hisce domiσTois testibus qui ❝vera. Artemonitarum, posterioris sæculi hæreticorum, putidum mendacium opponere non erubescunt, næ illi ad summum impudentiæ apicem pervenerunt. Progrediamur nunc in examinandis, quæ reliqua sunt, Zuickeri commentis. CAP. IV. ·De Orphicis carminibus, atque (ws iv napódw) de oraculis Sibyllinis, a Justino aliisque veteribus contra gentes allegatis. 1. JAM secundo Zuickeri conjecturam de Orphicis carminibus, omni certe poetica fabula insulsiorem, expendamus. Sic de iis ille *: "Hæc Simonis Magi "deliria, figmenta et portenta, cum accedente mox "Cerinthi expolitione, de qua paulo post dicetur 66 quoque, nisi vehementer fallor, prima lineamenta "et rudimenta Orphei (hominis ethnici, et, Pausa"nia teste, magi quoque) versuum, a Justino Martyre in Exhort. ad Græcos citatorum, (quique ita " habent; 66 "Vocem juro Patris, primum quam condidit ore, ❝omnino fuisse videntur; quos impostor aliquis, Si"monis Magi discipulus, sub Orphei nomine, ceu "cui, teste Suida, ob nominis celebritatem, antiquissimis temporibus, permulta aliorum auctorum 66 66 scripta, tanquam ejus genuina, ut ita majorem "nanciscerentur authoritatem, tribuebantur, inter "Christianos primum sparsisse videtur, quosque de"inde Justinus, tanquam ex Mosis doctrina ab Or*Iren. p. 15. et 16. 19 66 pheo haustos, sibi et aliis sacros fecit." Addit mox; "Justinum, his Orphei versibus juxtim cum "aliis nixum, sententiam suam de Christi, ceu men"tis, vocis, et rationis Patris, (N. B.) ante mun"dum conditum generatione ex Patre, ut mundus 66 per eum conderetur, atque ad homines descende"ret, tandemque homo quoque fieret, proposuisse." Duobus hic fulcris nititur hæreticus, 1. versus istos, sub Orphei nomine, fuisse a Simonianis confictos; 2. Justinum, iisdem versibus nixum, suam de generatione Verbi ante mundum conditum sententiam proposuisse. 2. Ad prius illud quod attinet, gratis id ab ipso dicitur; neque vel levissimum hujus suæ opinionis argumentum proferre potest. Imo non desunt rationes in contrarium satis manifestæ. Nam primo citat carmina ista Justinus, tanquam pridem nota, atque inter gentes sub Orphei nomine jam olim recepta; quæque adeo a nova, obscura, ac paganis pene ignota hæresi conficta fuisse, parum admodum verisimile est. Sic enim Justinus, suæ isti Carminum Orphicorum citationi præfatury: Οὐ γὰρ λανθάνειν évíovs iμãv olμai, &c. i. e. “ Non enim vestrum aliquos "latere puto, Diodori et cæterorum, qui hæc litera"rum monumentis mandarunt, studiose historias le gentes, Orpheum, et Homerum, et Solonem qui "Atheniensibus leges scripsit, et Pythagoram, et "Platonem, et nonnullos alios, qui Ægyptum adie"runt, et Mosæ libris adjuti sunt, postea iis, quæ "antea falso de diis censuerant, contraria docuisse." 3. In quibus etiam verbis veram (ni fallor) Orphicorum carminum originem subindicat Justinus, y Cohort. ad Græcos p. 15. [§. 14. p. 18.] nempe scriptorem aliquem satis antiquum, et Mosaicis literis ac disciplina Judaica imbutum, sub Orphei nomine (neque enim cum Justino, ipsum fuisse Orpheum auctorem, crediderim) versus istos jam olim edidisse, eosque ceu celeberrimi poetæ Orphei carmina inter gentes ab aliquot ante natum Justinum sæculis celebres fuisse. E disciplina (inquam) Judaica prodiisse carmina Orphica, verosimillimum esse judico. Qui enim paganos scriptores multa e Mosaicis literis atque Ebræorum scriptis desumpsisse neget, næ is parum vel prudens, vel modestus merito suo censendus est. Testantur id abunde scripta ethnicorum indubitata, ea de Deo uno, de creatione mundi, &c. tradentia, quæ aliunde, quam ab ecclesia Dei, sciri discive vix, ac ne vix quidem, potuissent. Religio vero Judaica tum maxime cœpit paganis innotescere, ex quo primum populus iste e sedibus suis expulsi, atque ubique fere terrarum inter gentes dispersi fuerunt; postea vero ipsa divina oracula (singulari Dei providentia gentium vocationi viam præstruente) a LXX. senioribus Alexandriæ jussu Ptolemæi regis in linguam gentibus plerisque communem, hoc est Græcam, versa fuerunt. Ex eo enim tempore quis miretur, nonnulla in scriptis ethnicorum reperiri, Judæorum disciplinæ congruentia? 4. Atqui (inquies) quomodo hæc ad Orphica carmina accommodari possint, cum in iis mentio fiat To 20 λóyov, seu Verbi, per quod omnia creata fuerint, quodque vel ipsis Judæis ignotum erat? Respondeo, Aoyov Ocou Judæis fuisse satis notum testatur abunde Paraphrasis Chaldæa, quæ id, quo Deus omnia facit ac præscribit, appellat sive i. e. λóyov, qua de re multi docti multa adnotarunt. Vide inter alios Hugonem Grotium in Annot. ad Johan. cap. i. et ii.; qui etiam ibidem conjectat, Orphicorum scriptorem ab Ebræis sua Teρì тoũ λóyov sumpsisse; eum autem secutum esse Heraclitum, (apud quem hoc nomen eo sensu extare notatum ab Amelio,) Heraclitum Platonem Platonicosque. Verum hanc materiam exhausit vir doctissimus D. Alixius, in Tractatu, cui titulus, Jud. Veteris Eccl. Judaicæ contra Unitarios. 5. Obiter illud dicam, me in ea esse sententia, ut existimem ab eodem fonte Sibyllina etiam oracula, a Justino, ac post eum ab aliis, de Christo contra gentes producta, promanare potuisse. Adduci enim non possum, ut credam, a primitivæ ecclesiæ Patribus conficta illa vaticinia, vel ipsis per pias fraudes obtrusa, quemadmodum viri quidam docti fidenter asserunt; intolerandum convitium (ut cum Montacutio nostro loquar) in sanctos illos proceres temere atque inverecunde jactitantes. Quid enim in tam miræ assertionis argumentum afferunt? nihil certe, præterquam meras atque inanes suspiciunculas. Contra rationes pro nobis militantes claræ sunt. Nam, primo, quis credat Justinum aliosque Patres (viros pios ac prudentes) ausuros fuisse Kidnλa ac supposititia Sibyllarum carmina coram imperatoribus, coram gentibus, (quibus oracula ista non poterant non esse notissima,) in suæ fidei defensionem allegare, ipsa etiam exemplaria, quæ a paganis adservabantur, maxima cum fiducia appellantes? imo Justinus sub finem aρaivéσews suæ oracula ista de Christo Sibyllina, tanquam toti orbi notissima, appellat. Verba sunt, Πείσθητε τῇ ἀρχαιοτάτῃ καὶ σφόδρα παλαιᾷ Σιβύλλῃ, ἧς τὰς βίβλους ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ σώζεσθαι συμβαίνει, &c. h. e. "Credite antiquissimæ et priscæ admodum Si |