M. VAL. MARTIALIS EPIGRAMMATUM LIBER PRIMUS. EPISTOLA AD LECTOREM. SPERO me secutum in libellis meis tale temperamentum, ut de illis queri non possit, quisquis de se bene senserit, cum salvâ infimarum quoque personarum reverentiâ ludant; quæ adeo antiquis auctoribus defuit, ut nominibus non tantum veris abusi sint, sed etiam magnis. At mihi fama vilius constet, et probetur in me novissimum ingenium. Absit a jocorum nostrorum simplicitate malignus interpres, nec Epigrammata mea scribat. Improbe facit, qui >(in alieno libro ingeniosus est. Lascivam verborum veritatem, id est, Epigrammatón linguam, excusarem, si meum esset exemplum': sic scribit Catullus, sic Marsus, sic Pedo, sic Gætulicus, sic quicumque perlegitur. Siquis tamen tam ambitiose tristis est, ut apud illum in nullâ pagina Latine loqui fas sit, potest epistola, vel potius titulo, contentus esse. Epigrammata illis scribuntur, qui solent spectare Florales. Non intret Cato theatrum nostrum; 1 aut, si intraverit, spectet. Videor mihi meo jure facturus, si epistolam versibus clausero. 1. Ad Catonem. Nôsses jocosæ dulce cum sacrum Floræ, 2. Ad Lectorem. Hic est, quem legis, ille, quem requiris, 3. Ad Lectorem, ubi Libri venales. Qui tecum cupis esse meos ubicumque libellos, 4. Ad Librum suum. Argiletanas mavis habitare tabernas, Cum tibi, parve liber, scrinia nostra vacent. Nescis, heu! nescis dominæ fastidia Romæ: Crede mihi, nimium Martia turba sapit. Majores nusquam ronchi; juvenesque senesque Et pueri nasum rhinocerotis habent. |