EURIPIDIS TRAGEDIE SUPERSTITES ET DEPERDITARUM FRAGMENTA EX RECENSIONE G. DINDORFII. TOMUS III. ANNOTATIONES. OXONII, E TYPOGRAPHEO ACADEMICO. MDCCCXXXIX. PRÆFATIO. IN annotationibus ad Euripidem idem mihi fuit propositum quod in commentariis in Aristophanem nuper editis, ut ex ingenti quæ plurimorum studiis in hunc poetam collatis paullatim accrevit annotationum copia deligerem quæ lectoribus paullo exercitatioribus profutura viderentur, meis ubi opus esset additamentis correctionibusve aucta. In quo negotio ita sum versatus ut non solum falsa et inutilia resecarem verbosiusque quam oportebat dicta in brevius contraherem, sed etiam iis omnibus, quæ bona quidem et utilia, sed a proposito aliena non raro attulissent interpretes, legem Atticam adhiberem, quæ prudenter cavet ne quis ἔξω τοῦ πράγμaros verba faceret. Nam diffusum illud nullisque legibus adstrictum genus scribendi, quamvis clarissimorum olim virorum exemplis commendatum, nunc in dies magis omnium fere consensu improbari videmus, estque, si verum volumus fateri, sanæ rationi non minus contrarium quam si quis geographus de Europa explicans aliquid de Africa quasi præteriens admisceat. De codicibus manuscriptis quoniam in indice librorum infra posito dicetur, hic satis erit in universum monuisse duas esse codicum classes, alteram antiquiorem, quæ fabulas septem primas complectitur, quorum principes sunt Parisinus 2712. et, qui septem illis Troades Rhesumque adjunxit, Vaticanus 909, alteram B 2 recentiorem, quæ seculi quarti decimi initia vix attingit: qua quum sola utamur in decem fabulis postremis, non est mirandum aliquanto majorem in his quam in prioribus relinqui vitiorum segetem, in quibus corrigendis etsi viri docti inde ab G. Cantero et Scaligero usque ad novissima hæc tempora non pauci elaborarunt, tamen etiam posterior ætas habebit in quo se exerceat. Omnino enim Euripidis tragœdiæ fortuna usæ minus secunda quam Sophoclis Aristophanisque fabulæ non solum longe plures et graviores quam illorum expertæ sunt omnis generis corruptelas, sed etiam numerosis recentiorum quorundam poetarum grammaticorumve additamentis sunt interpolatæ. Cujus temeritatis quæ plurima et manifestissima in Iphigenia Aulidensi reperiuntur documenta aliquid excusationis habent eo quod imperfectam fabulam illam reliquit Euripides: sed aliis quoque fabulis minime pepercit interpolatorum libido, adjectis versibus non paucis, quos tamen plerumque non est difficile ab genuinis discernere versibus Euripidis, si quis non solum tragicorum veterum inprimisque Euripidis ingenium dictionemque bene noverit, sed etiam in recentiorum Græcorum poesi, quæ ab doctorum Alexandrinorum ætate usque ad medii ævi tempora pertinet, ita sit versatus ut in horum poetarum sentiendi dicendique rationem, quæ multis modis discrepat ab æquabili, tersa et eleganti veterum Atticorum dictione, penitus se insinuaverit. Multa hujusmodi primus sagaciter investigavit in Phoenissis Valckenarius, nonnulla etiam in aliis, quas tamen non pari cura pertractandas sibi sumpserat, fabulis, assentientibus, uno alterove loco excepto, peritissimis quibusque harum rerum judicibus, dissentientibus imperitis, quos dubiam codicum fidem ratione potiorem habentes ne audiendos quidem, nedum refu tandos ipse judicabat Valckenarius. Duplex autem interpolationum illarum genus est: alia enim ad explicandas amplificandasve poetæ sententias ab interpretibus sunt conficta, alia Euripidea quidem sunt, sed locis alienis illata, quum marginibus adscripsissent grammatici similia similibus comparantes. Utriusque generis exempla, quorum indicem infra posui, partim ab me partim ab aliis notata sunt versus centum et septuaginta sex in fabulis septemdecim: nam in Rheso præter duo prologos spurios ab scriptore argumenti Græci memoratos nihil hujusmodi deprehendimus, amplas autem Iphigenia Aulidensis interpolationes, in proœmio ad hanc fabulam indicatas, quarum rationem paullo aliam esse supra dicebam, hoc loco omittere placuit. Ceterum ex indice nostro facile intelligetur primas quattuor fabulas, quas præ ceteris lectitatas in scholis grammaticorum esse constat, interpolationibus magis quam reliquas fuisse obnoxias. 1 - 3. Hecub. 441-443. ὡς τὴν Λάκαιναν ξύγγονον Διοσκόροιν, Ἑλένην ἴδοιμι· διὰ καλῶν γὰρ ὀμμάτων αἴσχιστα Τροίαν εἷλε τὴν εὐδαίμονα. 4. 5. Ibid. 555. 556. οἱ δ ̓ ὡς τάχιστ ̓ ἤκουσαν ὑστάτην ὄπα, μεθῆκαν, οὗπερ καὶ μέγιστον ἦν κράτος. 6-9. Ibid. 794-797· ξενίας τ ̓ ἀριθμῷ πρῶτα τῶν ἐμῶν ξένων 10. I I. Ibid. 831. 832. ἐκ τοῦ σκότου γὰρ τῶν τε νυκτέρων πάνυ Β 3 |