Seu solvit crines, fusis decet esse capillis ;
Seu comsit, comtis est veneranda comis.
Urit, seu Tyriâ voluit procedere pallâ ;
Urit, seu niveâ candida veste venit.
Talis in æterno felix Vertumnus Olympo
Mille habet ornatus, mille decenter habet.
Sola puellarum digna est, cui mollia caris
Vellera det succis bis madefacta Tyros,
Possideatque, metit quidquid bene olentibus arvis
Cultor odoratæ dives Arabs segetis,
Et quascumque niger rubro de litore conchas
Proximus Eois colligit Indus equis.
Hanc vos, Pierides, festis cantate Kalendis,
Et testudineâ Phoebe superbe lyrâ.
Hoc sollenne sacrum multos celebretur in annos.
Dignior est vestro nulla puella choro.
Huc ades, et teneræ morbos expelle puellæ ;
Huc ades, intonsâ Phœbe superbe comâ.
Crede mihi, propera; nec te jam, Phœbe, pigebit
Formosæ medicas applicuisse manus.
Effice, ne macies pallentes occupet artus,
Neu notet informis candida membra color Et quodcumque mali est, et quidquid triste timemus, In pelagus rapidis devehat amnis aquis. Sancte, veni, tecumque feras, quicumque sopores, Quicumque et cantus corpora fessa levant. Neu juvenem torque, metuit qui fata puellæ, Votaque pro dominâ vix numeranda facit ; Interdum vovet, interdum, quod langueat illa, Dicit in æternos aspera verba Déos.
Pone metum, Cerinthe; Deus non lædit amantes,
Tu modo semper ama: salva puella tibi est.
Nil opus est fletu; lacrymis erit aptius uti,
Si quando fuerit tristior illa tibi.
At nunc tota tua est; te solum candida secum
Cogitat; et frustra credula turba sedet.
Phoebe, fave: laus magna tibi tribuetur, in uno
Corpore servato restituisse duos.
Jam celeber, jam lætus eris, cum debita reddet
Certatim sanctis lætus uterque focis.
Tunc te felicem dicet pia turba Deorum ;
Optabunt artes et sibi quisque tuas.
Natalis Juno, sanctos cape thuris honores,
Quos tibi dat tenerâ docta puella manu.
Tota tibi est hodie; tibi se lætissima comsit,
Staret ut ante tuos conspicienda focos.
Illa quidem ornandi causas tibi, Diva, relegat;
Est tamen, occulte cui placuisse velit.
At tu, sancta, fave, ne nox divellat amantes;
Sed juveni, quæso, mutua vincla para.
Sic bene compones; ulli non ille puellæ
Servire, aut cuiquam dignior illa viro.
Nec possit cupidos vigilans deprendere custos;
Fallendique vias mille ministret Amor.
Annue, purpureâque veni perlucida pallâ.
Ter tibi fit libo, ter, Dea casta, mero.
Præcipit en natæ mater studiosa, quid optet;
Illa aliud tacitâ clam sibi mente rogat.
Uritur, ut celeres urunt altaria flammæ ;
Nec, liceat quamvis, sana fuisse velit.
Sic juveni gratis, veniet cum proximus annus,
Hic idem votis jam vetus adsit amor.
Scis, iter ex animo sublatum triste puellæ ;
Natali Romæ nunc sinit esse suo.
Omnibus ille dies nobis natalis agatur,
Qui nec opinanti jam tibi forte venit.
Nulla tuum nobis subducet femina lectum.
Hoc primum juncta est fœdere nostra Venus.
Tu mihi sola places; nec jam, te præter, in urbe
Formosa est oculis ulla puella meis.
Atque utinam possis uni mihi bella videri,
Displiceas aliis! sic ego tutus ero.
Nil opus invidiâ est; procul absit gloria vulgi :
Qui sapit, in tacito gaudeat ille sinu.
Sic ego secretis possim bene vivere silvis,
Qua nulla humano sit via trita pede.
Tu mihi curarum requies, tu nocte vel atrâ
Lumen, et in solis tu mihi turba locis.
Nunc licet e cœlo mittatur amica Tibullo,
Mittetur frustra, deficietque Venus.
Hæc tibi sancta tuæ Junonis numina juro,
Quæ sola ante alios est mihi magna Deos.
Quid facio demens? heu! heu! mea pignora cedo..
Juravi stulte; proderat iste timor.
Nunc tu fortis eris; nunc tu me audacius ures.
Hoc peperit misero garrula lingua malum.
Jam faciam, quodcumque voles; tuus usque manebo;
Nec fugiam notæ servitium dominæ :
Sed Veneris sanctæ considam vinctus ad aras.
Hæc notat injustos, supplicibusque favet.
Te quoque Virgilio comitem non æqua, Tibulle,
Mors juvenem campos misit ad Elysios,
Ne foret, aut elegis molles qui fleret amores,
Aut caneret forti regia bella pede.
|