87. ἐνθάδε] οἱ 'νθάδε, incolæ, Marklandus: recte nisi quod οὑνθάδε scribere debebat, ut fecit Hermannus. 91. δοῦναι· τὸ δ' ἐνθένδ' Hermannus. Vulgo δοῦναι τόδ'· ἐνθένδ'. πέρα Brodaeus. πέρας vulgo. πέραν Par. A. 94. ἄξενον] ἄξεινον Flor. 1. 2. 97. προσαμβάσεις Par. A. Vulgo πρὸς ἀμβάσεις. “ ἐκβαίνειν προσαμβάσεις δωμάτων eodem modo dicitur, ut κλίμακα ἐκπερᾶν ποδί Phaen. 100. Infra 1408. πλεκτὰς ἐξανῆπτεν ἀγκύλας. Similiter Latini escendere in locum dicunt. Monuit Blomfieldus.” ΜΑΤΤΗ. 66 98. λάθοιμεν ἄν; Matthiæ editio ex conjectura Reiskii. Revocandum quod in libris est μάθοιμεν ἄν, deleta interpunctione post ἄν. “Jure hoc loco interpretes hæserunt. Nam quid sibi volunt illa, πῶς ἂν οὖν μάθοιμεν ἄν ? Legi quidem plerique volunt λάθοιμεν ἄν, sed eo non multum lucramur. Nam non minus offendunt ista paulo post, ὧν οὐδὲν ἴσμεν, ν. 100. Jejuna est Marklandi explicatio : “ eane claustra, de quibus nihil novimus? quæ quomodo obfirmentur et quo pacto aperienda sint, nihil omnino scimus.” Facile apparet, copulanda esse πῶς ἂν οὖν μάθοιμεν ἂν, ὧν οὐδὲν ἴσμεν. Sed quid interpositus ille versus? Talia interposita non nisi summa animi concitatio poterit excusare. Quare transponendus videtur versus hoc modo: πότερα δωμάτων πρὸς ἀμβάσεις, ἢ χαλκότευκτα κλῇθρα λύσαντες μοχλοῖς, δωμάτων ἀμβάσεις occasiones intelligo, ubi ἀμβατόν ἐστι δῶμα, veluti, foramina intra intercolumnia, quæ paulo post v. 113. Pylades commemorat. Εκβησόμεσθα dixit ob praegressum πρὸς ἀμβάσεις, nam ad κλῇθρα λύσαντες magis accommodatum fuisset εἰσβησόμεσθα, (sic κλήθρων ἐξόρμα, Iph. Αul. 148.) sed hoc ipsum isto ἐκβησόμεσθα quodammodo continetur. Extrema intelligo sic: Quomodo igitur explorabimus, quod nondum scimus, scilicet, ubi deæ simulacrum sit et qua tandem via eo potiri possimus ?” SEIDL. Verissime Seidlerus verba πῶς ἂν ἄρ' Par. A. Flor. 1. 2.) οὖν μάθοιμεν ἂν ab illis posse verbis sejungi negavit, quibuscum arctissime cohærent, &v ovdèv toμev, recteque versum istum ἢ χαλκότευκτα κλῇθρα λύσαντες μοχλοῖς ante èxSnooμeola transposuit. Eo enim loco-non satis commodo quidem, sed tamen minus quam quo vulgo legitur inepto-dubitari non potest quin adscriptus fuerit, verum non ab Euripide, quod Seidlerus credidit, sed ab interpolatore, cui addendi non alia, ut opinor, caussa fuit quam ut Tótepa respondentem sibi particulam haberet. Neque enim animadverterat eadem omnia, sed alio modo, dixisse Euripidem, absurde autem verba χαλκότευκτα κλῇθρα λύσαντες μοχλοῖς per ἢ particulam adjungi: quo fit ut de una eademque via tanquam de duabus loqui videatur poeta, quum verba δωμάτων προσαμβάσεις ἐκβησóμeσða, si sensum spectas, eandem plane viam indicent quam illa χαλκότευκτα κλῇθρα λύσαντες μοχλοίς. Nam quo tandem consilio gradus templi ascendant quam ut per fores templi introeant? Ex quo apertum est Euripidem, si quid hujusmodi addere voluisset, omissa particula dicturum fuisse èkßnσóμeσða κλῇθρα λύσοντες μοχλοῖς; quo tamen eo minus opus erat, quum mox verba illa sequantur ἣν δ ̓ ἀνοίγοντες πύλας ληφθῶμεν ἐσβάσεις τε μηχανώμενοι. 99. XaλKÓTEUKTA] Hoc vocabulum ex hoc uno loco in lexica relatum. 100. Post toμev signum ponatur interrogandi. 101. ἐσβάσεις] εἰς βάσεις Ald. eodem errore quo πρὸς ἀμβάσεις ν. 97. 105. κακίζειν χρησμόν est propter ignaviam, κακίαν, oracu lum negligere. MATTH. 107. In navis vicinia hanc ob causam commorari nolebant, quod, si conspecta esset illa, probabile erat, vicinos potissimum locos Thracas perquisituros esse ad hospites, qui advecti essent, inveniendos. SEIDL. 110. νυκτὸς ὄμμα λυγαίας] Eschyl. Pers. 426. ἕως κελαινῆς νυκτὸς ὄμμ ̓ ἀφείλετο. Όμμα dici pro φῶς satis notum est. Ομμα νυκτός igitur antiphrasis est, lux, qualem nox habet, i. e. nulla lux, tenebræ. Ipse noster explicat Phoeniss. 553. νυκτὸς ἀφεγγες βλέφαρον. Plura hujus generis exempla collegimus ad Troad. v. 551. SEIDL. III. To Ald. rò codices. Nec To satis aptum est neque articulus placet. Scribendum vé: quam constructionem ad jectivi verbalis cum accusativo vix usquam intactam reliquerunt librarii. De quo dixi ad Aristoph. Εquit. 72. 112. προσφέροντε codices. προσφέροντι Ald. 113. ὥρα Matthiæ editio ex Par. A. Revocandum quod in libris reliquis est õpa. δέ γ' εἴσω] Scribendum δὲ γεῖσα cum Blomfieldo. 114. ἁγαθοὶ] ἀγαθοὶ codices et Stobæus 29, 6. οἱ ἀγαθοὶ Ald. 116. 117. Pyladi continuavit Marklandus. Tribuebantur Oresti. 117. ἀροῦμεν codices. ἄρωμεν libri. 118. χωρεῖν χρεών Scaliger. χώρει νεκρῶν libri. 120. αἴτιον γενήσεται] Heathius conjicit αἴτιος γενήσομαι. Sententiæ sic cohærent: Eundum est, ubi corpus occultantes latebimus, deus enim nobiscum erit, nec committet, ut ipse in causa sit, cur irritum oraculum cadat,―sive brevius: nos nostra faciemus, deus faciet sua. Nam τὸ τοῦ θεοῦ, i. e. θεός. tione igitur nihil opus. SEIDL. Muta 121. ἄχρηστον] Εodem sensu dictum quo ἄκραντον de oraculis dici solet, quod ipsum reponendum videbatur Blomfieldo. 123-136. Choro tribuit Tyrwhittus: Iphigeniæ Ald. 124. δισσὰς συγχωρούσας πέτρας] Recte Barnesius explicat συμπληγάδας, quæ etiam συνδρομάδες vocantur, et συνορμάδες 2 Simonide, teste scholiasta ad Med. 2. SEIDL. 130. πόδα παρθένιον ὅσιον ὁσίας] Anapaesticus dimeter acatalecticus, imperfecta tertii quartique anapæsti mensura: quo genere in systematis anapastorum spondiacorum interdum usi sunt tragici. Sic infra v. 197. Cujusmodi versus si ita metiaris ut ex anapæstis constent in proceleusmaticos solutis, numeri evadunt ineptissimi, multumque dissimiles versibus qualis est 230. σύγγονον, ὃν ἔλιπον miμaσrídiov. Quod non fugit subtilem sensum Seidleri, cujus hæc est ad hunc locum annotatio “Vulgo hoc ordine : πόδα παρθένιον ὅσιον ὁσίας. In his Marklandus parcemiacum videt. Sed numeri sunt inelegantissimi, quales vereor ne nusquam Tragici admiserint. Metro quidem ab omni parte cautum erit, si transponatur: ὁσίας ὅσιον πόδα παρθένιον. Sed ultimas tantum voces transposui, quod fortasse poeta ultimam in waρlévɩov ante repetitas voces, quarum eadem vis est quæ exclamationis, produxerit. Vid. de Verss. Dochm. p. 91. coll. 80. not." In Ald. duo versus sunt, quorum alter ooov ὁσίας. 133. εὐίππου] τῆς εὐίππου Flor. 1. 2. 138. In fine versus comma ponatur. 141. μυριοτευχεῖ Barnesius. Libri μυριοτεύχοις. 142. Tŵv ante 'Atpeidâv om. Flor. 1. 2. unde suspicari licet ab aliis quoque codicibus abesse. Scribendum videtur yévos ̓Ατρειδᾶν τῶν κλεινῶν. 145. τᾶς-μολπᾶς] τοῖς πᾶς Flor. 1. Boar delendum esse vidit Elmsleius. 147. οἴκτοις Seidlerus. οἴκτοισιν libri. 148. Verba αἳ μοι ξυμβαίνουσ ̓ ὦται accipienda sunt quasi dixerit poeta, οἴκτοισι τῶν ἀτῶν, αἳ μοι ξυμβαίνουσιν. Ita noster Tro. 872. ποινὰς, ὅσοι τεθνᾶσ ̓ ἐν Ἰλίῳ φίλοι. Id est, ποινὰς φίλων, ὅσοι τεθνᾶσ ̓ ἐν Ἰλίῳ. ELM. 150. (was recte delet Elmsleius. οἵαν] τοίαν Elmsleius. 152. ὀλόμαν ὀλόμαν Heathius. Libri ὠλόμαν. 154. yévva] Producta syllaba altera: de quo dixi ad Hecub. 160. 156. i duplicavit Heathius. Recte fortasse. 161. vòpaível кparηpа illustrat Lobeck. ad Ajac. 374. MATTH. 166. KETTαι Seidlerus. KECT' libri. 169. "Atoa male excusum pro "Aida. 17ο. Αγαμεμνόνιον Marklandus. Libri ̓Αγαμεμνόνειον. 176. καὶ ἐμᾶς Ρorsonus. κἐμᾶς libri. δοκήμασι] Libri δοκίμα. Emendatum a Porsono. 178. σφαχθεῖσα] Scribendum σφαχθεῖσ ̓ & cum Marklando. 179. ἀντιψάλμους] ἀντιστρόφους ex hoc loco interpretatur Hesychius. Versus in Ald. sic descripti, ávτ‹þáλμovs— | vμ| βάρβαρον — | δέσποινα | τὰν ἐν- | νέκυσιν — | τὰν ἐν— [ ὑμνεῖ δίχα παιάνων. עסע 180. Neque oblitus esse putandus est Euripides Græcas esse has mulieres, neque voluisse eas existimari per diuturniorem in Asia commorationem adsuetas jam barbaris modis, quæ Seidleri conjectura est: sed ut Taurorum sacra obeuntes etiam lingua et cantu Taurorum uti finguntur. Id tragicus de more, quoniam non licebat alia quam Græca lingua uti, verbis significavit, ut in Oreste v. 1396. et Phoen. 1311. quorum mentionem fecit Seidlerus. Quin apud Æschylum Persarum chorus v. 637. ipse suas voces βάρβαρα παναίολα δύσθροα βάγματα appellat. HERM. 181. δεσποίνα 'ξαυδάσω] δεσποίνᾳ γ' ἐξαυδάσω Par. A.B.C. δέσποιν ̓ ἄγ ̓ ἐξαυδάσω Flor. I. 2. δέσποιν' ἐξαυδάσω Ald. ex conjectura haud dubie correctoris, sed quæ verissima videtur. Nihil enim caussæ hic erat cur dativo potius uteretur poeta quam vocativo. 182. θρήνοις Ald. θρήνοισι codices. 184. μελομέναν Marklandus. Libri μέλεον. Post μελομέναν comma ponendum, addendumque quod in mea editione omissum est τάν. Phoeniss. 1303. ἰακχὰν μελομέναν νεκροῖς comparavit Marklandus. 186-201. Una cum sequentibus libri tribuunt Iphigeniæ. "Musgrav. observat, quod promiserit chorus se lamentis dominæ ávτiáλμovs dás redditurum, hoc illum nuspiam præstare. Itaque v. 186. 187. choro adhuc tribuit, quem sequitur Seidler. Recte autem Hermann. monuit, ita, quæ magno chorus hiatu promisisset, non nisi jejuna exclamatione contineri. Itaque non solum hos versus, sed sequentes etiam usque ad verba σπεύδει ̓ ἀσπούδαστ ̓ ἐπὶ σοὶ δαίμων ν. 200. 201. choro tribuit. Ita et præstat chorus, quæ promiserat, et ejus mois in iis versatur, quæ chorus præcipue tractare solet, in querelis de interitu domus Atridarum, eoque a causa aliqua ducendo, denique aptissime Iphigenia verbis chori v. 200 sq. respondet ἐξ ἀρχᾶς μοι δυσδαίμων. In eadem sententia est Elmsleius.” MATTH. 186. Deleatur comma post oĭkwv. 187. φῶς Heathius. φόως libri. οἴμοι in fine versus addidit Matthiæ. |