ἀλλ ̓ ἔτι μίαν γνώμην ἑκάτερος εἴπατον περὶ τῆς πόλεως ἥντιν ̓ ἔχετον σωτηρίαν. ΕΥ. [εἴ τις πτερώσας Κλεόκριτον Κινησίᾳ,

αἴροιεν αὖραι πελαγίαν ὑπὲρ πλάκα. ΔΙ. γέλοιον ἂν φαίνοιτο· νοῦν δ ̓ ἔχει τίνα; ΕΥ. εἰ ναυμαχοῖεν, κατ ̓ ἔχοντες ὀξίδας

ῥαίνοιεν ἐς τὰ βλέφαρα τῶν ἐναντίων.] ἐγὼ μὲν οἶδα, καὶ θέλω φράζειν. ΔΙ. λέγε. ΕΥ. ὅταν τὰ νῦν ἄπιστα πίσθ ̓ ἡγώμεθα, τὰ δ ̓ ὄντα πίστ ̓ ἄπιστα.

ΔΙ.

πῶς; οὐ μανθάνω. ἀμαθέστερόν πως εἰπὲ καὶ σαφέστερον. ΕΥ. εἰ τῶν πολιτῶν οἶσι νῦν πιστεύομεν, τούτοις ἀπιστήσαιμεν, οἷς δ ̓ οὐ χρώμεθα, τούτοισι χρησαίμεσθα, σωθείημεν ἄν. [εἰ νῦν γε δυστυχοῦμεν ἐν τούτοισι, πῶς τἀναντία πράξαντες οὐ σωζοίμεθ ̓ ἄν; ΔΙ. εὖ γ ̓, ὦ Παλάμηδες, ὦ σοφωτάτη φύσις. ταυτὶ πότερ' αὐτὸς εὗρες ἢ Κηφισοφών ; ΕΥ. ἐγὼ μόνος τὰς δ ̓ ὀξίδας Κηφισοφών.] ΔΙ. τί δαὶ λέγεις σύ;

ΑΙΣ.

ΔΙ.

1435

1140

1445

1450

τὴν πόλιν νῦν μοι φράσον πρῶτον, τίσι χρῆται πότερα τοῖς χρηστοῖς; 1455

πόθεν ;

μισεῖ κάκιστα. ΑΙΣ. τοῖς πονηροῖς δ ̓ ἥδεται; ΔΙ. οὐ δῆτ ̓ ἐκείνη γ', ἀλλὰ χρῆται πρὸς βίαν. ΑΙΣ. πῶς οὖν τις ἂν σώσειε τοιαύτην πόλιν,

ᾗ μήτε χλαίνα μήτε σισύρα συμφέρει;
ΔΙ. εὕρισκε νή Δί', εἴπερ ἀναδύσει πάλιν.
ΑΙΣ. ἐκεῖ φράσαιμ ̓ ἄν· ἐνθαδὶ δ ̓ οὐ βούλομαι.
ΔΙ. μὴ δῆτα σύ γ', ἀλλ ̓ ἐνθένδ ̓ ἀνίει ταγαθά.

1460

ΑΙΣ. τὴν γῆν ὅταν νομίσωσι τὴν τῶν πολεμίων εἶναι σφετέραν, τὴν δὲ σφετέραν τῶν πολεμίων, πόρον δὲ τὰς ναῦς, ἀπορίαν δὲ τὸν πόρον. ΔΙ. εὖ, πλήν γ ̓ ὁ δικαστὴς αὐτὰ καταπίνει μόνος. ΠΛ. κρίνοις ἄν.

ΔΙ.

αὕτη σφῶν κρίσις γενήσεται αἱρήσομαι γὰρ ὅνπερ ἡ ψυχὴ θέλει.

ΕΥ. μεμνημένος νυν τῶν θεῶν, οὓς ὤμοσας,

1465

ἢ μὴν ἀπάξειν μ' οἴκαδ ̓, αἱροῦ τοὺς φίλους. 1470 ΔΙ. ἡ γλῶττ ̓ ὀμώμοκ ̓, Αἰσχύλον δ' αἱρήσομαι. ΕΥ. τί δέδρακας, ὦ μιαρώτατ ̓ ἀνθρώπων;

ΔΙ.

ἐγώ;

ἔκρινα νικᾶν Αἰσχύλον. τιὴ γὰρ οὔ;
ΕΥ. αἴσχιστον ἔργον προσβλέπεις μ' εἰργασμένος;
ΔΙ. τί δ' αἰσχρὸν, ἢν μὴ τοῖς θεωμένοις δοκῇ ;
ΕΥ. ὦ σχέτλιε, περιόψει με δὴ τεθνηκότα;
ΔΙ. τίς οἶδεν εἰ τὸ ζῆν μέν ἐστι κατθανεῖν,

τὸ πνεῖν δὲ δειπνεῖν, τὸ δὲ καθεύδειν κῴδιον; ΠΛ. χωρεῖτε τοίνυν, ὦ Διόνυσ', εἴσω. ΔΙ. τί δαί; ΠΛ. ἵνα ξενίσω σφὼ πρὶν ἀποπλεῖν.

ΔΙ.

εὖ τοι λέγεις νὴ τὸν Δί'· οὐ γὰρ ἄχθομαι τῷ πράγματι.

ΧΟ. μακάριός γ' ἀνὴρ ἔχων

ξύνεσιν ἠκριβωμένην.
πάρα δὲ πολλοῖσιν μαθεῖν.
ὅδε γὰρ εὖ φρονεῖν δοκήσας
πάλιν ἄπεισιν οἴκαδ ̓ αὖ,
ἐπ ̓ ἀγαθῷ μὲν τοῖς πολίταις,
ἐπ ̓ ἀγαθῷ δὲ τοῖς ἑαυτοῦ
ξυγγενέσι τε καὶ φίλοισι,
διὰ τὸ συνετὸς εἶναι.

1475

1480

1485

1490

χάριεν οὖν μὴ Σωκράτει
παρακαθήμενον λαλεῖν,
ἀποβαλόντα μουσικὴν,
τά τε μέγιστα παραλιπόντα
τῆς τραγῳδικῆς τέχνης.
τὸ δ ̓ ἐπὶ σεμνοῖσιν λόγοισι·
καὶ σκαριφησμοῖσι λήρων
διατριβὴν ἀργὸν ποιεῖσθαι,
παραφρονοῦντος ἀνδρός.

ΠΛ. ἄγε δὴ χαίρων, Αἰσχύλε, χώρει,
καὶ σῶζε πόλιν τὴν ἡμετέραν
γνώμαις ἀγαθαῖς, καὶ παίδευσον
τοὺς ἀνοήτους πολλοὶ δ ̓ εἰσίν
καὶ δὸς τουτὶ Κλεοφῶντι φέρων,
καὶ τουτὶ τοῖσι πορισταῖς,
Μύρμηκί θ ̓ ὁμοῦ καὶ Νικομάχῳ·
τόδε δ' Αρχενόμῳ

καὶ φράζ ̓ αὐτοῖς ταχέως ἥκειν
ὡς ἐμὲ δευρὶ καὶ μὴ μέλλειν·
κἂν μὴ ταχέως ἥκωσιν, ἐγὼ
νὴ τὸν ̓Απόλλω στίξας αὐτοὺς
καὶ συμποδίσας

μετ' ̓Αδειμάντου τοῦ Λευκολόφου
κατὰ γῆς ταχέως ἀποπέμψω.
ΑΙΣ. ταῦτα ποιήσω· σὺ δὲ τὸν θᾶκον
τὸν ἐμὸν παράδος Σοφοκλεί τηρεῖν,
καμοὶ σώζειν, ἣν ἄρ ̓ ἐγώ ποτε
δεῦρ ̓ ἀφίκωμαι. τοῦτον γὰρ ἐγὼ
σοφίᾳ κρίνω δεύτερον εἶναι.

μέμνησο δ ̓, ὅπως ὁ πανοῦργος ἀνὴρ

καὶ ψευδολόγος καὶ βωμολόχος

1495

1500

1505

1510

1515

1520

μηδέποτ ̓ εἰς τὸν θᾶκον τὸν ἐμὸν
μηδ ̓ ἄκων ἐγκαθεδεῖται.

ΠΛ. φαίνετε τοίνυν ὑμεῖς τούτῳ

λαμπάδας ἱρὰς, χαμα προπέμπετε
τοῖσιν τούτου τοῦτον μέλεσιν

καὶ μολπαίσιν κελαδοῦντες.

1525

1530

ΧΟ. πρῶτα μὲν εὐοδίαν ἀγαθὴν ἀπιόντι ποιητῇ ἐς φάος ὀρνυμένῳ δότε, δαίμονες οἱ κατὰ γαίας, τῇ δὲ πόλει μεγάλων ἀγαθῶν ἀγαθὰς ἐπινοίας πάγχυ γὰρ ἐκ μεγάλων ἀχέων παυσαίμεθ ̓ ἂν οὕτως ἀργαλέων τ' ἐν ὅπλοις ξυνόδων. Κλεοφῶν δὲ

μαχέσθω

κἄλλος ὁ βουλόμενος τούτων πατρίοις ἐν ἀρούραις.

NOTES.

1-37. Dionysus and Xanthias his slave are on their way to Hades. Dionysus, clad half like Hercules, half in woman's dress, is walking: Xanthias is riding an ass and carrying Dionysus' luggage. Xanthias, proposing to beguile the way with jokes, is forbidden to use any of the stale and degenerate wit of the stage. While arguing about Xanthias' hard case they reach the gate of Hercules' dwelling and knock.

1. €π] The deliberative or interrogative subjunctive: ‘am I to say?'

elwobTwv] Aristophanes (Nub. 538, Pac. 739) takes credit to himself for avoiding the common-place jests to which Dionysus here so strongly objects. Instances where he himself uses the same are easily found (Eq. 998, Lys. 314). But they form a very small portion of the Aristophanic wit and humour, and one that could be spared: with the comedians whom he blames it may not have been so.

3. Tietoμai] Say anything you like, except the word réjoμai. This and one or two other expressions of fatigue, pain, etc. Dionysus forbids.

4. púλağa] Imperative middle, as the accent shows, and indeed the sense, 'beware of, guard against.' In the next clause the subject to ἐστι ἰς τοῦτο (τὸ πιέζομαι) : “ this word is absolutely gall and bitterness to me.' The opposite to this is the Horatian Hoc juvat et melli est.'

II. Ti dŷT' edel] 'Why was I to carry all this baggage, if I mayn't ease myself by some of our common stage jokes?'

13. púvixos] All these three were contemporary comic writers. Phrynichus gained the second prize against the Frogs, Ameipsias was successful against the Clouds. Of Lycis we know nothing certain.

15. OKEÚN K.T..] This line can hardly be right as it stands. Porson proposed of σкevopopoûσ', 'if I may not do anything which P. L. and A. do, who carry burdens in their comedy.' Bergk (followed by Paley) punctuates after roleîv, making Aúkis kåμefías subject to the verb φέρουσι. Holden reads σκευηφόρους in apposition to and explanatory of μηδέν.

17. σopioμáтw] Tricks and devices to raise a laugh.