In te, si in quemquam, dici pote, putide Vetti,
Id quod verbosis dicitur et fatuis:
Istâ cum linguâ, si usus veniat tibi, possis
Culos et crepidas lingere carbatinas.
Si nos omnino vis omnes perdere, Vetti,
Dicas: omnino, quod cupis, efficies.
Surripui tibi, dum ludis, mellite Juventi,
Suaviolum dulci dulcius ambrosiâ.
Verum id non impune tuli; namque amplius horam
Suffixum in summâ me memini esse cruce;
Dum tibi me purgo, nec possum fletibus ullis
Tantillum vostræ demere sævitiæ.
Nam simul id factum est, multis diluta labella
Guttis abstersisti omnibus articulis:
Ne quidquam nostro contractum ex ore maneret,
Tamquam comminctæ spurca saliva lupæ.
Præterea infesto miserum me tradere amori
Non cessâsti, omnique excruciare modo;
Ut mi ex ambrosio mutatum jam foret illud
Suaviolum tristi tristius helleboro.
Quam quoniam pœnam misero proponis amori,
Non unquam posthac basia surripiam.
Coelius Aufilenum, et Quintius Aufilenam,
Flos Veronensium depereunt juvenum;
Hic fratrem, ille sororem. Hoc est, quod dicitur, illud
Fraternum vere dulce sodalitium.
Quoi faveam potius? Cœli, tibi: nam tua nobis
Perspecta exigit hoc unica amicitia,
Cum vesana meas torreret flamma medullas.
Sis felix, Cœli; sis in amore potens.
Inferiæ ad Fratris Tumulum.
Multas per gentes, et multa per æquora vectus,
Adveni has miseras, frater, ad inferias,
Ut te postremo donarem munere mortis,
Et mutum necquidquam alloquerer cinerem;
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum,
Heu, miser indigne frater ademte mihi!
Nunc tamen interea prisco quæ more parentum
Tradita sunt tristes munera ad inferias,
Accipe, fraterno multum manantia fletu:
Atque in perpetuum, frater, ave, atque vale.
Si quidquam tacito commissum est fido ab amico,
Quojus sit penitus nota fides animi;
Me unum esse invenies illorum jure sacratum, Corneli, et factum me esse puta Harpocratem.
Aut, sodes, mihi redde decem sestertia, Silo,
Deinde esto quamvis sævus et indomitus;
Aut, si te nummi delectant, desine, quæso,
Leno esse, atque idem sævus et indomitus.
Credis, me potuisse meæ maledicere vitæ,
Ambobus mihi quæ carior est oculis?
Nec potui; nec, si possem, tam perdite amarem:
Sed tu cum Tappone omnia monstra facis.
Mentula conatur Pimplæum scandere montem: Musæ furcillis præcipitem ejiciunt.
Cum puero bello præconem qui videt esse,
Quid credat, nisi se vendere discupere?
Si quidquam cupidoque optantique obtigit unquam, et
Insperanti, hoc est gratum animo proprie :
Quare hoc est gratum, nobis quoque carius auro,
Quod te restituis, Lesbia, mî cupido.
Restituis cupido, atque insperanti ipsa refers te
Nobis. O lucem candidiore notâ!
Quis me uno vivit felicior? aut magis hac quid
Optandum vitâ dicere quis poterit?
Si, Comini, populi arbitrio tua cana senectus
Spurcata impuris moribus intereat;
Non equidem dubito, quin primum inimica bonorum
Lingua exsecta avido sit data volturio ;
Effossos oculos voret atro gutture corvus,
Intestina canes, cætera membra lupi.
Jucundum, mea vita, mihi proponis amorem
Hunc nostrum inter nos, perpetuumque fore.
Di magni, facite, ut vere promittere possit ;
Atque id sincere dicat et ex animo;
Ut liceat nobis totâ producere vitâ
Æternum hoc sanctæ foedus amicitiæ.
Aufilena, bonæ semper laudantur amicæ :
Accipiunt pretium, quæ facere instituunt.
Tu, quod promîsti mihi, quod mentita, inimica es;
Quod nec das, et fers sæpe, facis facinus.
Aut facere ingenus est, aut non promîsse pudicæ,
Aufilena, fuit. Sed data corripere
Fraudando, efficitur plus quam meretricis avaræ,
Quæ sese toto corpore prostituit.
Aufilena, viro contentas vivere solo,
Nuptarum laus e laudibus eximiis.
Sed quoivis quamvis potius succumbere fas est,
Quam matrem fratres efficere ex patruo.
Multus homo es, Naso; nam tecum, multus homo
Descendit: Naso, multus es et pathicus.
|