Natalis Iuno, sanctos cape turis honores,
quos tibi dat tenera docta puella manu.
Tota tibi est hodie, tibi se laetissima comsit,
staret ut ante tuos conspicienda focos.
Пlla quidem ornandi causas tibi, diva, relegat;
est tamen, occulte cui placuisse velit.
At tu, sancta, fave, ne quid divellat amantes;
sed iuveni quaeso mutua vincla para.
Sic bene compones; ullae non ille puellae
servire aut cuiquam dignior illa viro.
Nec possit cupidos vigilans deprendere custos,
fallendique vias mille ministret Amor.
Adnue, purpureaque veni perlucida palla;
ter tibi fit libo, ter, dea casta, mero.
Praecipit en natae mater studiosa, quod optet;
illa aliud tacita clam sibi mente rogat.
Uritur, ut celeres urunt altaria flammae,
nec, liceat quamvis, sana fuisse velit.
Sit iuveni grata, ac, veniet quum proximus annus,
hic idem votis, iam vetus, adsit amor.
Tandem venit amor, qualem texisse pudore, quam nudasse alicui, sit mihi fama minor. Exorata meis illum Cytherea Camenis
attulit, in nostrum deposuitque sinum. Exsolvit promissa Venus: mea gaudia narret, dicetur si quis non habuisse suam.
Non ego signatis quidquam mandare tabellis, ne legat id nemo quam meus ante, velim,
sed peccasse iuvat; vultus componere famae
taedet; cum digno digna fuisse ferar.
Invisus natalis adest, qui rure molesto
et sine Cerintho tristis agendus erit.
Dulcius urbe quid est? An villa sit apta puellae,
atque Aretino frigidus Arnus agro?
Iam, nimium Messala mei studiose, quiescas,
non tempestivae saepe propinque viae.
Hic animum sensusque meos abducta relinquo,
arbitrio quoniam non sinis esse meo.
Scis, iter ex animo sublatum triste puellae?
Natali Romae iam sinit esse suo.
Omnibus ille dies nobis natalis agatur,
qui nec opinanti nunc tibi forte venit.
Gratum est, securus multum quod iam tibi de me
promittis, subito ne male inepta cadam.
Si tibi cura toga est potior, pressumque quasillo
scortum, quam Servi filia Sulpicia,
solliciti sunt pro nobis, quibus illa dolori est,
nec cedam ignoto, maxima cura, toro.
Estne tibi, Cerinthe, tuae pia cura puellae,
dum mea nunc vexat corpora fessa calor?
Ah ego non aliter tristes evincere morbos
optarim, quam te si quoque velle putem.
Ah mihi quid prosit morbos evincere, si tu nostra potes lento pectore ferre mala?
Ne tibi sim, mea lux, aeque iam fervida cura,
ac videor paucos ante fuisse dies,
si quidquam tota commisi stulta iuventa,
cuius me fatear poenituisse magis,
hesterna quam te solum quod nocte reliqui,
ardorem cupiens dissimulare meum.
Nulla tuum nobis subducet femina lectum;
hoc primum iuncta est foedere nostra Venus.
Tu mihi sola places, nec iam te praeter in urbe
formosa est oculis ulla puella meis.
Atque utinam possis uni mihi bella videri,
displiceas aliis! Sic ego tutus ero.
Nil opus invidia est; procul absit gloria vulgi; qui sapit, in tacito gaudeat ille sinu.
Sic ego secretis possim bene vivere silvis,
qua nulla humano sit via trita pede.
Tu mihi curarum requies, tu nocte vel atra
lumen, et in solis tu mihi turba locis.
Nunc licet e coelo mittatur amica Tibullo,
mittetur frustra, deficietque Venus;
per tibi sancta tuae Iunonis numina iuro,
quae sola ante alios est mihi magna
Quid facio demens? Heu, heu, mea pignora cedo.
Iuravi stulte: proderat iste timor.
Nunc tu fortis eris, nunc tu me audacius ures: hoc peperit misero garrula lingua malum.
Iam faciam, quodcunque voles, tuus usque maneho,
nec fugiam notae servitium dominae; sed Veneris sanctae considam vinctus ad aras; haec notat iniustos, supplicibusque favet.
Rumor ait crebro, nostram peccare puellam. Nunc ego me surdis auribus esse velim. Crimina non haec sunt nostro sine iacta dolore. Quid miserum torques, rumor acerbe? Tace
quoque Virgilio comitem non aequa, Tibulle, mors iuvenem campos misit ad Elysios, ne foret, aut elegis molles qui fleret amores, aut caneret forti regia bella pede.
|