τοῦτ ̓ οὖν τὸ χρηστόν, μῆτερ, οὐχὶ βούλομαι CICERO COMPARES HIS AFFECTION FOR ARPINUM WITH HIS DEVOTION TO ROME. (α) M. Sed hoc ipso in loco, quum antiquo more parva esset villa, scito me esse natum. Quare inest nescio quid, et latet in animo ac sensu meo, quo me plus hic locus fortasse delectet: siquidem etiam ille sapientissimus vir, Ithacam ut videret, immortalitatem scribitur repudiasse. Gaudeo igitur me incunabula paene mea tibi ostendisse. ATT. Equidem me cognosse admodum gaudeo. Sed illud tamen quale est, quod paulo ante dixisti, hunc locum, id est, ut ego te accipio dicere, Arpinum, germanam patriam esse vestram? Numquid duas habetis patrias? an est una illa patria communis? nisi forte sapienti illi Catoni fuit patria non Roma, sed Tusculum. M. Ego mehercule et illi et omnibus municipibus duas esse censeo patrias, unam naturae, alteram civitatis; ut ille Cato, quom esset Tusculi natus, in populi Romani civitatem susceptus est; ita, quom ortu Tusculanus esset, civitate Romanus, habuit alteram loci patriam, alteram iuris; ut vestri Attici, prius quam Theseus eos demigrare ex agris et in astu, quod appellatur, omnis se conferre iussit, et sui erant iidem et Attici, sic nos et eam patriam ducimus, ubi nati, et illam, a qua excepti sumus. necesse est caritate eam praestare, qua rei publicae nomen universae civitatis est; pro qua mori et cui nos Sed totos dedere et in qua nostra omnia ponere et quasi consecrare debemus; dulcis autem non multo secus est ea, quae genuit, quam illa, quae excepit. MUSICAL CONTEST AND VERDICT. (6) Pan ibi dum teneris iactat sua carmina Nymphis, (α) Ευρυβιάδου δὲ τὴν μὲν ἡγεμονίαν τῶν νεῶν ἔχοντος διὰ τὸ τῆς Σπάρτης ἀξίωμα, μαλακοῦ δὲ περὶ τὸν κίνδυνον ὄντος, αἴρειν δὲ βουλομένου καὶ πλεῖν ἐπὶ τὸν Ισθμόν, ὅπου καὶ τὸ πεζὸν ἤθροιστο τῶν Πελοποννησίων, ὁ Θεμιστοκλῆς ἀντέλεγεν· ὅτε καὶ τὰ μνημονευόμενα λεχθήναί φασι. Τοῦ γὰρ Ευρυβιάδου πρὸς αὐτὸν εἰπόντος· Ω Θεμιστόκλεις, ἐν τοῖς ἀγῶσι τοὺς προεξανισταμένους ῥαπίζουσι· Ναί, εἶπεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ἀλλὰ τοὺς ἀπολει φθέντας οὐ στεφανοῦσιν. Επαραμένου δὲ τὴν βακτηρίαν ὡς πατάξοντος, ὁ Θεμιστοκλῆς ἔφη· Πάταξον μέν, ἄκουσον δέ. Θαυμάσαντος δὲ τὴν πραότητα τοῦ Εὐρυβιά δου, καὶ λέγειν κελεύσαντος, ὁ μὲν Θεμιστοκλῆς ἀνῆγεν αὐτὸν ἐπὶ τὸν λόγον. Εἰπόντος δέ τινος, ὡς ἀνὴρ ἄπολις οὐκ ὀρθῶς διδάσκει τοὺς ἔχοντας ἐγκαταλιπεῖν καὶ προέ σθαι τὰς πατρίδας, ὁ Θεμιστοκλῆς ἐπιστρέψας τὸν λόγον· Ἡμεῖς τοι, εἶπεν, ὦ μοχθηρέ, τὰς μὲν οἰκίας καὶ τὰ τείχη καταλελοίπαμεν, οὐκ ἀξιοῦντες ἀψύχων ἕνεκα δουλεύειν· πόλις δ' ἡμῖν ἐστι μεγίστη τῶν Ἑλληνίδων, αἱ διακόσιαι τριήρεις, αἳ νῦν ὑμῖν παρεστᾶσι βοηθοὶ σώζεσθαι δι' αὐτῶν βουλομένοις. Εἰ δ ̓ ἄπιτε δεύτερον ἡμᾶς προς δόντες, αὐτίκα πεύσεταί τις Ελλήνων Αθηναίους, καὶ πόλιν ἐλευθέραν, καὶ χώραν οὐ χείρονα κεκτημένους ἧς ἀπέβαλον. (5) Οὐκ ἔστ ̓ ἀκριβὲς οὐδὲν εἰς εὐανδρίαν· ἔχουσι γὰρ ταραγμὸν αἱ φύσεις βροτῶν. Translate: Latin. DEATH OF PHILOPOEMEN. (α) Iam invesperascebat, et non modo cetera, sed ne in proximam quidem noctem ubi satis tuto custodiretur, expediebant. Obstupuerant ad magnitudinem pristinae eius fortunae virtutisque, et neque ipsi domum recipere custodiendum audebant, nec cuiquam uni custodiam eius satis credebant. Admonent deinde quidam, esse thesaurum publicum sub terra, saxo quadrato saeptum ; eo vinctus dimittitur, et saxum ingens, quo operitur, machina superimpositum est. Ita loco potius quam homini cuiquam credendam custodiam rati, lucem insequentem exspectaverunt. Postero die multitudo quidem integra, memor pristinorum eius in civitatem meritorum, parcendum ac per eum remedia quaerenda esse praesentium malorum censebant; defectionis auctores, quorum in manu res publica erat, in secreto consultantes omnes ad necem eius consentiebant: sed utrum maturarent an differrent, ambigebatur. Vicit pars avidior poenae, missusque, qui venenum ferret. Accepto poculo nihil aliud focutum ferunt quam quaesisse, si incolumis Lycortas (is alter imperator Achaeorum erat) equitesque evasissent. Postquam dictum est, incolumes esse, ' Bene habet,' inquit et, poculo impavide exhausto, haud ita multo post exspiravit. STUDY OF NATURAL PHILOSOPHY. (b) Tum mihi naturae libeat perdiscere mores, cur serus versare boves et plaustra Bootes, aut Alcmaeoniae furiae aut ieiunia Phinei, num rota, num scopuli, num sitis inter aquas, III. TRINITY TERM, 1905. 1. Translate : Greel. Φίλιππος δὲ εἰσελθὼν εἶπεν· "Οτι μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω δὲ προθύμως νομίσας γελοῖον εἶναι τὸ ἄκλητόν τινα ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίας. καὶ γὰρ οἱ παρόντες γέλωτος ἴσως ἐνδεέστεροι. δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν· ὡς δ ̓ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο· αὖθις δ ̓ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν ὡς δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ ̓ αὐτῷ, παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. καὶ ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ ̓, ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ ̓ ἡ ὀδύνη σε εἴληφε; καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναι μα Δί', ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα. πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες δι ̓ ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ τις; οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι οὐδὲ νομίζεται εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. καὶ ἅμα λέγων ταῦτα τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. 2. Translate also one of the following passages : Either, (α) Αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο διος Αχιλλεύς, ἀλλ ̓ ἄγε δὴ κατ ̓ ἄρ ̓ ἕζευ ἐπὶ θρόνου, ἄλγεα δ' ἔμπης |