TRANSLATIONS OF ENGLISH VERSES
Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit, Simplice ni nexus fœdere, lusus amor. Incerto genitore puer, non sæpe paternæ Tutamen novit deliciasque domûs: Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus. Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;
Et quisque innocuo invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit, Rorantes herbas, pabula sueta, petens, Venatorum audit clangores ponè sequentum, Fulmineumque sonum territus erro fugit. Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures, Respicit, et sentit jam prope adesse necem. Utque canes fallat, latè circumvagus, illuc, Unde abiit, mirâ calliditate redit ; Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In mediâ miserum semianimemque viâ. Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe Quam lætâ adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque Auxilio nares fallere vimque canum.
Me meus, ut nôsti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus. Belle miselle lepuscule (equus respondet), amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi me pone bonique Adveniunt, quorum sis citò salvus ope.
Proximus armenti dominus bos solicitatus Auxilium his verbis se dare posse negat. Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedit amicus amico, Utar, et absque metu ne tibi displiceam; Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ ! Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus, Cujus ope effugias integer, hircus adest.
Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina languent! Utque caput, collo deficiente, jacet !
Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum; Vellere eris melius fultus, ovisque venit.
Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;
Me nec velocem nec fortem jacto, solentque Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam, Non depulsus adhuc ubere, natus heri? Te, quem maturi canibus validique relinquunt, Incolumem potero reddere parvus ego? Præterea, tollens quem illi aversantur, amicis Forte parum videar consuluisse meis. Ignoscas oro. Fidissima dissociantur Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto Tristitia est nobis ingruitura !—Vale!
ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus Ex somno trepidus surgit, opumque memor. Lata silenter humi ponit vestigia, quemque Respicit ad sonitum respiciensque tremit; Angustissima quæque foramina lampade visit, Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam, Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum, Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans Aurum execratur, perniciemque vocat;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset, Hoc celâsset adhuc si modo terra malum ! Nunc autem virtus ipsa est venalis ; et aurum Quid contra vitii tormina sæva valet?
O inimicum aurum ! O homini infestissima pestis, Cui datur illecebras vincere posse tuas ?
Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est, Et præter nomen nil retinere boni.
Aurum cuncta mali per terras semina sparsit; Aurum nocturnis furibus arma dedit.
Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit, Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,
Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum Ex malesuadâ auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.
Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis Ostendens, tremulum sic Deus increpuit.
Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures? Ista tui similis tristia quisque canit.
Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa, Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.
Mene execrandum censes, quia tam pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis?
Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus Quisque catus nebulo sordida facta tegit. Atque suis manibus commissa potentia durum Ét dirum subito vergit ad imperium.
Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam, Idem aurum latet in pectore pestis edax;
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco Suadet naso inopes, et vitium omne docet.
Auri at larga probo si copia contigit, instar Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:
Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos, Et viduas lacrymis ora rigare vetat.
Quo sua crimina jure auro derivet avarus,
Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?
Lege pari gladium incuset sicarius atrox
Caso homine, et ferrum judicet esse reum.
Qui subito ex imis rerum in fastigia surgit Nativas sordes, quicquid agatur, olet.
TRANSLATION OF A SIMILE IN PARADISE LOST
So when, from mountain tops, the dusky clouds Ascending, &c.—(ii. 488.)
QUALES aërii montis de vertice nubes
Cum surgunt, et jam Boreæ tumida ora quiêrunt, Cælum hilares abdit, spissâ caligine, vultus: Tum si jucundo tandem sol prodeat ore, Et croceo montes et pascua lumine tingat, Gaudent omnia, aves mulcent concentibus agros, Balatuque ovium colles vallesque resultant.
TRANSLATION OF DRYDEN'S EPIGRAM ON MILTON.
TRES tria, sed longe distantia, sæcula vates Ostentant tribus e gentibus eximios. Græcia sublimem, cum majestate disertum Roma tulit, felix Anglia utrique parem. Partubus ex binis Natura exhausta coacta est, Tertius ut fieret, consociare duos.
QUE lenta accedit, quam velox præterit hora!
Ut capias, patiens esto, sed esto vigil!
Slow comes the hour; its passing speed how great! Waiting to seize it-vigilantly wait!
« PreviousContinue » |