Quam, mihi si mediâ liceat pugnare puellâ,
Mortem ego non fugiam morte subire tuâ.

ELEGIA X.

Ad Musam.

Jam tempus lustrare aliis Helicona choreis ;
Et campum Æmonio jam dare tempus equo.
Jam libet et fortes memorare ad prælia turmas,
Et Romana mei dicere castra ducis.

Quod si deficiant vires, audacia certe

51

Laus erit: in magnis, et voluisse sat est.
Ætas prima canat Veneres, extrema tumultus.
Bella canam, quando scripta puella mea est.
Nunc volo subducto gravior procedere vultu :
Nunc aliam citharam me mea Musa docet.
Surge, anime, ex humili jam carmine. Sumite vires,
Pierides: magni nunc erit oris opus.

Jam negat Euphrates equitem post terga tueri
Parthorum; et Crassos se tenuisse dolet.

India quin, Auguste, tuo dat colla triumpho;
Et domus intactæ te tremit Arabiæ.

Et, siqua extremis tellus se subtrahit oris,
Sentiet illa tuas postmodo capta manus.

10

15

Hæc ego castra sequar: vates, tua castra canendo,
Magnus ero: servent hunc mihi fata diem.

Ut, caput in magnis ubi non est tangere signis,
Ponitur hîc imos ante corona pedes;

Sic nos [nunc, inopes laudis conscendere carmen,]
Pauperibus sacris vilia thura damus.

20

Nondum etiam Ascræos nôrunt mea carmina fontes ; Sed modo Permessi flumine lavit Amor.

26

ELEGIA XI.

Ad Cynthiam.

Scribant de te alii, vel sis ignotą, licebit;
Laudet, qui sterili semina ponit humo.
Omnia, crede mihi, secum uno munera lecto
Auferet extremi funeris atra dies;
Et tua transibit contemnens ossa viator,
Nec dicet," Cinis hic docta puella fuit."

ELEGIA XII.

De Amore.

Quicumque ille fuit, puerum qui pinxit Amorem,
Nonne putas miras hunc habuisse manus?
Hic primum vidit, sine sensu vivere amantes,
Et levibus curis magna perire bona.

Idem non frustra ventosas addidit alas,

Fecit et humano corde volare Deum;
Scilicet alternâ quoniam jactamur in undâ,
Nostraque non ullis permanet aura locis.
Et merito hamatis manus est armata sagittis,
Et pharetra ex humero Gnossia utroque jacet ; 10
Ante ferit quoniam, tuti quam cernimus hostem,
Nec quisquam ex illo vulnere sanus abit.

In me tela manent, manet et puerilis imago;
Sed certe pennas perdidit ille suas;

Evolat, heu! nostro quoniam de pectore nunquam,

Assiduusque meo sanguine bella gerit.

16

Quid tibi jucundum siccis habitare medullis?
Si pudor est, alio trajice tela tua.

Intactos isto satius tentare veneno:

Non ego, sed tenuis vapulat umbra mei:

20

Quam si perdideris, quis erit, qui talia cantet? 21
Hæc mea Musa levis gloria magna tua est;
Quæ caput, et digitos, et lumina nigra puellæ,
Et canit, ut soleant molliter ire pedes.

ELEGIA XIII.

Ad Cynthiam.

Non tot Achæmeniis armantur Susa sagittis,
Spicula quot nostro pectore fixit Amor.
Hic me tam graciles vetuit contemnere Musas;
Jussit et Ascræum sic habitare nemus;
Non ut Pieriæ quercus mea verba sequantur,
Aut possim Ismariâ ducere valle feras;
Sed magis ut nostro stupefiat Cynthia versu:
Tunc ego sim Inachio notior arte Lino.
Non ego sum formæ tantum mirator honestæ,
Nec siqua illustres femina jactat avos:
Me juvat in gremio doctæ legisse puellæ,
Auribus et puris scripta probâsse mea.
Hæc ubi contigerint, populi confusa valeto
Fabula; nam, dominâ judice, tutus ero;
Quæ si forte bonas ad pacem verterit aures,
Possim inimicitias tunc ego ferre Jovis.

Quandocumque igitur nostros nox claudet ocellos,
Accipe, quæ serves funeris acta mei.

Nec mea tunc longâ spatietur imagine pompa,
Nec tuba sit fati vana querela mei;

Nec mihi tum fulcro sternatur lectus eburno,
Nec sit in Attalico mors mea nixa toro.
Desit odoriferis ordo mihi lancibus; adsint
Plebeii parvæ funeris exsequiæ.

Sat mea, sat magna est, si tres sint pompa libelli,
Quos ego Persephonæ maxima dona feram.

Tu vero, nudum pectus lacerata, sequêris;

10

15

20

26

Nec fueris nomen lassa vocare meum.
Osculaque in gelidis ponas suprema labellis,
Cum dabitur Syrio munere plenus onyx.
Deinde, ubi suppositus cinerem me fecerit ardor,
Accipiat Manes parvula testa meos:

Et sit in exiguo laurus superaddita busto,
Quæ tegat exstincti funeris umbra locum.

28

30

36

Et duo sint versus: "Qui nunc jacet horrida pulvis,
Unius hic quondam servus Amoris erat."
Nec minus hæc nostri notescet fama sepulcri,
Quam fuerant Phthii busta cruenta viri.
Tu quoque, siquando venies ad fata, (memento
Hoc iter!) ad lapides, cara, veni memores.
Interea cave, sis nos adspernata sepultos.
Nonnihil ad verum conscia terra sapit.

Atque utinam primis animam me ponere cunis
Jussisset quævis de tribus una soror.
Nam quo tam dubiæ servetur spiritus horæ?
Nestoris est visus post tria sæcla cinis.
Si tam longævæ minuisset fata senectæ
[Gallicus] Iliacis miles in aggeribus,
Non ille Antilochi vidisset corpus humati,

40

45

Diceret aut, "O Mors! cur mihi sera venis?" 50 Tu tamen amisso nonnunquam flebis amico: Fas est præteritos semper amare viros.

Testis, quem niveum quondam percussit, Adonis,
Venantem Idalio vertice durus aper.

Illic formosum flevisse paludibus, illuc
Diceris effusâ tu, Venus, îsse comâ.

Sed frustra mutos revocabis, Cynthia, Manes;
Nam mea quid poterunt ossa minuta loqui ?

55

ELEGIA XIV.

Lætatur, potitus Amicâ.

Non ita Dardanio gavisus Atrida triumpho est,
Cum caderent magnæ Laomedontis opes;
Nec sic errore exacto lætatus Ulysses,
Cum tetigit caræ litora Dulichiæ;
Nec sic Electra, salvum cum adspexit Oresten,
Cujus falsa tenens fleverat ossa soror;
Nec sic incolumem Minoïs Thesea vidit,
Dædaleum lino cum duce rexit iter;
Quanta ego præteritâ collegi gaudia nocte.
Immortalis ero, si altera talis erit.
At, dum demissis supplex cervicibus ibam,
Dicebar sicco vilior esse lacu.

Nec mihi jam fastus opponere quærit iniquos,
Nec mihi ploranti lenta sedere potest.

Atque utinam non tam sero mihi nota fuisset
Conditio: cineri nunc medicina datur.

Ante pedes cæcis lucebat semita nobis.
Scilicet insano nemo in amore videt.

Hoc sensi prodesse magis. Contemnite, amantes:
Sic hodie veniet, siqua negavit heri.

Pulsabant alii frustra; dominamque vocabant:
Mecum habuit positum lenta puella caput.

Hæc mihi devictis potior victoria Parthis:

Hæc spolia, hæc reges, hæc mihi currus erunt. Magna ego dona tuâ figam, Cytherea, columnâ, 25 Taleque sub nostro munere carmen erit:

"Has pono ante tuam tibi, Diva, Propertius ædem
Exuvias, totâ nocte receptus amans.'
Nunc a te, mea lux, veniat mea litore navis
Servata, an mediis sidat onusta vadis.
Quod si forte aliquâ nobis mutabere culpâ,
Vestibulum jaceam mortuus ante tuum.

30