In descensum Spiritus sancti.

ΌΤρανοῦ ἐκτύπησε βρόμος πόλεμον καὶ ἀπειλὰς

Ηγε τρέχων ἄνεμος σὺν φλογί σμιρδαλεῇ.

Αὔεν Ἰουδαῖος. μιαρὰ στυγερῶν τὰ κάρηνα
Ἔφθασε τῆς ὀργῆς τὸ πρέπον οὐρανίης.

̓Αλλὰ γαληναίῳ ὅτε κεῖται ἥσυχον ἄστρῳ
Φλέγμα, καὶ ἀβλήτους λείχε φιλὸν πλοκαμούς,
Ἐκθαμβεῖ, ὅτι γὰρ κείνοις οὐκ ἦεν ἀληθής,
Νυνὶ ἐτεὸν διότι τῷδε κεραυνὸς ἔη.

Π

In S. Columbam ad Christi caput sedentem.

Η ταχυεργὸς ἄγει πτέρυγ ̓ ἀστερόεσσαν ἐρετμὸς;
Η τινὶ κεῖνα φέρει τὴν πόδα χιονέτην ;

Χριστὲ τεῇ κεφαλῇ πάσαις πτερύγεσσιν ἐπείγει·
Πῇ σκιά του δασιόις παίζε μάλα πλοκάμοις.

Ποιά σοι ἀρρήτῳ ψιθυρίσματι κεῖν ̓ ἀγορεύει ;
Αρρητ', οὐκ ἠχῆς ἶσα μὲν ἀνδρομέης.

Μοῦνα μὲν ἡδ ̓ ὄρνις καλιᾶς ἐς ̓ ἄξια ταύτης
*Αξια δ' ὄρνιθος μοῦνα μὲν ἡ καλιά.

Ad D. Lucam medicum.

Οὐδὲν ἐγώ, Λουκά, παρά σου μοι φάρμακον αἰτῶ,

Κἂν σὺ ἰατρὸς ἔης, κἄν μεν ἐγὼ νοσερός.

̓Αλλ ̓ ἐν ὅσῳ παράδειγμα πέλεις μοι πίστιος, αὐτὸς, Αὐτὸς ἰατρὸς, ἐμοὶ γ ̓ ἐσσὶ ἀκεστορίη.

In stabulum ubi natus est Dominus.

Ικος ὁδ ̓ ἐς αὔλη. οὐ μή. [τ]εὸς οἶκος, Ἰησοῦ,
Ἐν θ ̓ ᾧ τὺ τίκτῃ αὔλιον οὐ πέλεται.

ἐξ

Οἴκων μὲν πάντων μάλα δὴ κάλλιστος ἐκεῖνος·
Οὐρανοῦ οὐδὲ τεοῦ μικρότερος πέλεται.

Ἤνιδε κεῖνο νεῷ δῶμ ̓ ἐμπυρίζετο χρύσῳ,
Ἤνιδε κεῖνο νεοῖς δῶμα ῥόδοισι γελᾶ.

Ην ῥόδον οὔχι γελᾶ, ἢν οὐδὲ τε χρύσον ἐκεῖθεν·
Ἔκ σου δ ̓ ὀφθαλμῶν ἐστὶν ἐλεγχέμεναι.

ΜΑΤΤΗ. 4.

Hic lapis fiat panis.

Ρτος ἔην τοι δῆτ ̓ εἰπεῖν θέμις ἐστὶν ἐκεῖνος
Χριστέ τοι ἄρτος ἔην καὶ λίθος· ἀλλὰ τεός.

Η[ν] οὕτως τοῦ πατρὸς ἐῇ μεγάλου τὸ θέλημα
Αρτος ότ ̓ οὐκ ἦν τοι, Χριστὲ, τοι ἄρτος ἔην.

Ν

In die Ascensionis Dominicæ.

ΤΥν ἔτι ἡμέτερον σε, Χριστέ, ἔχομεν τὸν ἔρωτα; Οὐρανοῦ οὖν ὅσσον τὸν φθόνον ὡς ἔχομεν·

̓Αλλὰ ἔχωμεν. ἔχει ἑὰ μὲν τὰ δ ̓ ἀγάλματα αἰθήρ·
Αστρατε, καὶ φοῖβον, καὶ καλὰ τῶν νεφέλων.

Οσσον ἔην, ἡμῖν ὅφρ ̓ εἴη ἓν τόδε ἄστρον;
Αστρον ἓν ἡμῖν ἦ· εἰσι τοι ἄστρ ̓ ἕκατον.

Πάντα μάτην. ὅτι Χριστὲ συ οὐκ ἀνάβαινες ἐς αὐτὸν,
Αὐτὸς μὲν κατέβη οὐρανὸς εἰς σε τεός.

Luc. 18.

Cæcus implorat Christum.

Mproba turba tace. Mihi tam mea vota propinquant,
Et linguam de me vis tacuisse meam?

Tunc ego tunc taceam, mihi cùm meus ille loquetur:
Si nescis, oculos vox habet ista meos.

O notis miserere meæ, miserere; per illam
In te quæ primo riserit ore, diem.

O noctis miserere mea, miserere; per illam
Quæ, nisi te videat, nox velit esse, diem.

O noctis miserere meæ, miserere; per illam
In te quam fidei nox habet ipsa, diem.

Hæc animi tam clara dies rogat illam oculorum :
Illam, oro, dederis; hanc mihi nè rapias.

Νυκτ ̓ ἐλέησον ἐμήν. ἐλέησον. ναί τοι ἐκεῖνο

Χριστὲ ἐμοῦ ἦμαρ, νὺξ ὅδ ̓ ἐμεῖο ἔχει.

Οφθαλμῶν μὲν ἐκεῖνο, Θεὸς, δέεται τόδε γνώμης.
Μή μοι τοῦτ ̓ αἴρῃς, δός μοι ἐκεῖνο φάος.

Luc. 15. 4.

Quis ex vobis si habeat centum oves, & perdiderit

unam ex illis -- &c.

----

Ut ego angelicis fiam bona gaudia turmis,
Me quoq; sollicito quære per arva gradu.

Mille tibi tutis ludunt in montibus agni,
Quos potes haud dubiâ dicere voce tuos.

Unus ego erravi quò me meus error agebat,
Unus ego fuerim gaudia plura tibi.

Gaudia non faciunt, quæ nec fecêre timorem;

Et plus, quæ donant ipsa pericola, placent.

Horum, quos retines, fuerit tibi latior usus.
De me, quem recipis, dulcior usus erit.

Τις μὲν ἐγὼ, ἡ μου πλάνη περιῆγεν, ἄλημι·

Εις δὲ τοι σῶς ἔσομαι γηθοσύναι πλέονες.

̓Αμνὸς ὁ μή ποιῶν φόβον, οὐ ποιεῖ δέ τε χάρμα. Μείζων τῶν μὲν, ἐμοῦ χρεῖα δὲ γλυκυτέρη.

Ν

Herodi D. Jacobum obtruncanti.

Escis Jacobus quantum hunc tibi debeat ictum,
Quæq; tua in sacrum sæviit ira caput.

Scilicet ipso illi donâsti hoc ense coronam,
Quo sacrum abscideras scilicet ense caput.
Abscissum pensare caput quæ possit abundè,
Sola hæc tam sæva & sacra corona fuit.

Ἐν μεν

Ν μὲν, Ιάκωβε, κεφαλὴν τοι ξίφος ἀπῆρεν,
Ἓν τόδε καὶ στέφανον ξίφος ἔδωκε τεόν.

Μοῦνον ἀμείβεσθαι κεφαλὴν, Ιάκωβε, δύναιτο
Κεῖνος ὁδ ̓ ὡς καλὸς μαρτυρίου στέφανος.

Ε

ΜΑΤΤΗ. 20. 34.

Cæci receptis oculis Christum sequuntur.

Cce manu impositâ Christus nova sidera ponit.
Sectantur patriam sidera fidæ manum.

Hæc manus his, credo, calum est.

Hæc scilicet astra

Suspicor esse, olim quæ geret ille

* Revel. I. 16.

*manu.

X Εὶρ ἐπιβαλλομένη Χριστοῦ ἐπίβαλλεν ὀπωπῶν Αστρα. ὀπηδεύει κεινά γε χειρὶ Θεοῦ.

Χεὶρ ἅυτη τούτοις πέλεν οὐρανός. ἄστρα γὰρ διμαι, Εν χερὶ ταῦτ ̓ ὄισει Χριστὸς ἔπειτα ἑῇ.

Q

Luc. 19. 4.

Zachæus in Sycomoro.

Uid te, quid jalias alienis fru&tibus, arbor?
Quid tibi cum foliis non (Sycomore) tuis ?

Quippe istic ramo qui jam tibi nutat ab alto,
Mox è divinâ vite racemus erit.

T

Ι'πτ ̓ ἐπικομπάζεις κενεόν ; ξεινῷ δὲ τε καρπῷ,
Καὶ φύλλοις σεμνὴ μὴ, συκόμωρε, τεοῖς ;

Καί γαρ ὁδ ̓ ἐκκρημνὴς σοῦ νῦν μετέωρος ἀπ ̓ ἔρνους,
̓Αμπέλου ὁ κλαδὼν ἔσσεται οὐρανίου.

FINIS.