Et brevibus miscere vias, ac frangere gyris:
Pars leviter per prata vagi sua lilia dignis
Contendunt sociare rosis; tum florëus ordo
Consilio fragrante venit: lascivit in omni
Germine læta manus: nitidis nova gloria pennis
Additur; illustri gremio sedet aurea messis;
Gaudet odoratas coma blandior ire sub umbras.
Excutiunt solitas (immitia tela) sagittas,
Ridentes aliis pharetræ spectantur in armis.
Flore manus, & flore sinus, flore omnia lucent.
Undiq jam flos est. vitreas hic pronus ad undas
Ingenium illudentis aquæ, fluitantiaq ora,
Et vaga miratur tremulæ mendacia formæ.
Inde suos probat explorans, & judice nymphâ
Informat radios, ne non satis igne protervo
Ora tremant, agiles docet nova fulgura vultus,
Atq suo vibrare jubet petulantiùs astro.
Ec est, quæ sacrâ didicit florere figurâ,
Non nisi per lachrymas charta videnda tuas.
Scilicet ah dices, hæc cùm spectaveris ora,
Ora sacer sic, ô sic tulit ille pater.
Sperabis solitas illinc, pia fulmina, voces;
Sanctaq tam dulci mella venire viâ.
Sic erat illa, suas Famæ cùm traderet alas,
Ad calamum (dices) sic erat illa manus.
Tale erat & pectus, celsæ domus ardua mentis,
Tale suo plenum sydere pectus erat.
O bene fallacis mendacia pulchra tabellæ!
Et, qui tam simili vivit in ære, labor!
Cùm tu tot chartis vitam, Pater alme, dedisti;
Hæc meritò vitam charta dat una tibi.
Meliùs purgatur stomachus per vomitum, quàm per secessum.
Um vires refero vomitus, & nobile munus, Da mihi de vomitu, grandis Homere, tuo. Nempe olim, multi cùm carminis anxia moles Vexabat stomachum, magne Poëta, tuum; Ægra jejuno tenuabat pectora morsu,
Jussit & in crudam semper hiare famem: Phoebus (ut est medicus) vomitoria pocula præbens Morbum omnem longos expulit in vomitus. Protinus & centum incumbunt toto ore Poëtæ, Certantes sacras lambere relliquias.
Quod vix fecissent, (scio) si medicamen ineptum
Venisset miserè posteriore viâ.
Quippe per amfractus, cæci volumina ventris
Sacra (putas) hostem vult medicina sequi?
Tam turpes tenebras hæc non dignatur. at ipsum
Sedibus ex imis imperiosa trahit.
Per vomitum stomachus meliùs purgabitur. alvus
Quàm quà secretis exit opaca viis.
In Natales Mariæ Principis.
Arce tuo jam, bruma ferox, ô parce furori.
Pone animos. ô pacatæ da spiritus auræ
Afflatu leniore gravem demulceat annum.
Res certè, & tempus meruit. Licèt improbus Auster.
Sæviat, & rabido multùm se murmure volvat;
Imbriferis licèt impatiens Notus ardeat alis;
Hic tamen, hîc certè, modò tu non (sæva) negares,
Nec Notus impatiens jam, nec foret improbus Auster.
Scilicet hoc decuit? dum nos tam lucida rerum
Attollit series, adeò commune serenum
Lætitiæ, vernis animis micat alta voluptas;
Jam torvas acies, jam squallida bella per auras
Volvere & hybernis annum corrumpere nimbis?
Ah melius! quin luce novæ reparata juventæ
Ipsa hodie vernaret hyems; pulchroq tumultu
Purpureas properaret opes; effunderet omnes
Læta sinus, nitidumą, diem fragrantibus horis
Æternùm migrare velit; florumά beatâ
Luxurie tanta ô circum cunabula surgat,
Excipiatá novos, & molliter ambiat artus.
Quippe venit. sacris iterum vagitibus ingens
Aula sonat. venit en roseo decus addita fratri
Blanda soror. tibi se brevibus, tibi porrigit ulnis,
Magne puer! facili tibi torquet hiantia risu
Ora; tibi molles, lacrymas, & nobile murmur
Temperat, in tuo ponit se pendula collo.
Tale decus; juncto veluti sub stemmate cùm quis
Dat sociis lucere rosis sua lilia.
Fulget honos; medio cùm se duo sydera mundo
Dulcibus intexunt radiis. nec dignior olim
Flagrabat nitidæ felix consortio formæ,
Tunc cùm sydereos inter pulcherrima fratres
Erubuit primùm, & Ledæo cortice rupto
Tyndarida explicuit teneræ nova gaudia frontis.
Sic socium ô miscete jubar, tu, candide frater,
Tuq serena soror. sic date gaudia patri,
Sic matri. cùmá ille olim, subeuntibus annis,
Ire inter proprios magnâ cervice triumphos
Egregius volet, atq suâ se discere dextrâ ;
Te quoq tum pleno mulcebit sydere & alto
Flore tui, dulces oculos maturior ignis
Indole divinâ, & radiis intinget honoris.
Tunc ô te quoties (nisi quòd tu pulchrior illâ)
Esse suam Phoeben falsus jurabit Apollo!
Tunc ô te quoties (nisi quòd tu castior illâ)
Esse suam Venerem Mavors jurabit inanis!
Felix ah! et cui se non Mars, non aureus ipse
Credet Apollo parem! tantâ cui conjuge celsus
In pulchros properare sinus, & carpere sacras
Delicias, oculos tuos, tua basia solus
Tum poterit dixisse sua; & se nectare tanto
Dum probat esse Deum, superas contemnere mensas.
Honoratiss D. Rob. Heath, summo Justit.
de com. Banco. Gratulatio.
Gnitum latus, & sacrum tibi gratulor ostrum,
O amor; atq tuæ gloria magna toga!
Nam video. Themis ecce humeris, Themis ardet in istis,
Ing tuos gaudet tota venire sinus.
O ibi purpureo quàm se bene porrigit astro!
Et docet hic radios luxuriare suos!
Imò eat æternâ sic ô Themis aurea pompâ!
Hic velit ô sydus semper habere suum!
Sic flagret, & nunquam tua purpura palleat intus.
O nunquam in vultus digna sit ire tuos.
Sanguine ab innocuo nullos bibat illa rubores.
Nec tam crudeli murice proficiat.
Quæq tibi est (nam quæ non est tibi?) candida virtus.
Fortunam placidè ducat in alta tuam.
Nullius viduæ lacrymas tua marmora sudent.
Nec sit, quæ inclamet te, tibi facta domus.
Non gemat ulla suam pinus tibi scissa ruinam,
Ceu cadat in domini murmure mæsta sui.
Fama suas subter pennas tibi sternat eünti;
Illa tubæ faciat te melioris opus.
Thura tuo (quacunq meat) cum nomine migrent;
Quæ vehit felix te, vehat aura rosas.
Vive tuis (nec enim non sunt æquissima) votis
Equalis, quæ te sydera cunq, vocant.
Hæc donec niveæ cedat tua purpura pallæ,
Lilium ubi fuerit, quæ rosa vestis erat.
Serenissima Reginæ librum suum commendat Academia.
Unc quoq maternâ (nimium nisi magna rogamus)
Aut aviæ saltem sume, Maria, manu.
Est Musâ de matre recens rubicundulus infans,
Cui pater est partus (quis putet?) ille tuus.
Usq adeo impatiens amor est in virgine Musâ :
Jam nunc ex illo non negat esse parens.
De nato quot habes olim sperare nepotes,
Qui simul & pater est, & facit esse patrem!
|