O

Priscianus verberans, & vapulans.

Uid facis? ah! tam perversâ quid volvitur irâ? Quid parat iste tuus, posterus iste furor? Ah, truculente puer! tam fœdo parce furori. Nec rapiat tragicas tam gravis ira nates. Ecce fremit, fremit ecce indignabundus Apollo. Castalides fugiunt, & procul ora tegunt. Sic igitur sacrum, sic insedisse caballum

Quæris? & (ah) fieri tam malè notus eques?
Ille igitur phaleris nitidus lucebit in istis?

Hæc erit ad solidum turpis habena latus?
His ille (haud nimium rigidis) dabit ora lupatis?
Hæc fluet in miseris sordida vitta jubis?
Sic erit ista tui, sic aurea pompa triumphi?
Ille sub imperiis ibit olentis heri?
Ille tamen neq terribili stat spumëus irâ;
Ungula nec celso fervida calce tonat.
O meritò spectatur equi patientia nostri !
Dicite Iö. tantum quis toleravit equus?
Pegasus iste ferox, mortales spretus habenas,
Bellerophontæâ non tulit ire manu.
Noster equus tamen exemplo non turget in isto:
Stat bonus, & solito se pede certus habet.
Imò licèt tantos de te tulit ille pudores,

Te tulit ille iterum. sed meliore modo.
Tunc rubor in scapulas ô quàm bene transiit iste,
Qui satis in vultus noluit ire tuos !

At mater centum in furias abit, & vomit iram
Mille modis rabidam: jura, forum fremit.
Quin fera tu, taceas; aut jura, forumą tacebunt :
Tu legi vocem non sinis esse suam.

O malè vibratæ rixosa volumina linguæ !
Et satis in nullo verba tonanda foro!
Causidicos (vesana!) tuos tua fulmina terrent.
Ecce stupent miseri: ah! nec meminêre loqui.
Hinc tua, (foede puer) foedati hinc terga caballi
Exercent querulo jurgia lenta foro.

Obscænas lites, & olentia jurgia ridet
Turpiter in causam sollicitata Themis.

Juridicus lites quisquis tractaverit istas,
Oh satis emunctâ nare sit ille, precor.
At tu de misero quid vis, truculente, caballo?
Cur premis insultans, sæve! tyranne puer!
Tené igitur fugiet? fugiet sacer iste caballus?
Non fugiet. sed (si vis) tibi terga dabit.

Sord

O Musa aurea, blanda, delicata!

Sordes ô tibi candidas, suoģ

Jam nec nomine, jam nec ore notas !
Sacro carmine quippe delinitæ
Se nunc ô bene nesciunt, novâq
Mirantur facie novum nitorem.
Ipsas tu facis ô nitere sordes.
Sordes ô tibi gratulamur ipsas!
Si non hic natibus procax malignis
Fado fulmine turpis intonâsset:
Unde insurgeret hæc querela vindex,
Docto & murmure carminis severi
Dulces fortiter aggregaret iras?
Ipsæô te faciunt nitere sordes.
Sordes tibi gratulamur ipsas.

Quàm pulchrè tua migrat Hippocrene!

Turpi quam bene degener parenti !
Fœdi filia tam serena fontis.

Has de stercore quis putaret undas?
Sicô lactea surge, Musa, surge.
Surge inter medias serena sordes.
Spumis qualiter in suis Dione,
Cùm prompsit latus aureum, atq, primas
Ortu purpureo movebat undas.
Sic ô lactea surge, Musa, surge.
Enni stercus erit Maronis aurum.

Horatii Ode.

Ille & nefasto te posuit die &c.

Ἑλληνισί.

Ωρα σε κείνος θῆκεν ἀποφράδι
Ὁ πρῶτος ὅσις, χειρὶ τε βώμακι
Ἔθρεψε, δένδρον, τῆς τε κώμης
Αἴτιον, ἐσσομένων τ ̓ ἔλεγχος.

Κείνος τοκῆος θρύψε καὶ ἀυχένα,
Κεϊνός γε φαίην) ἁίματι ξεινίῳ
Μυχώτατον κοιτῶνα ράινε
Νύκτιος, ἀμφαφάασε κεῖνος

Τὰ δῆτα κόλχων φάρμακα, καὶ κακοῦ
Πᾶν χρῆμα, δώσας μοι ἐπιχώριον
Σὲ συγνὸν ἔρνος, δεσπότου σε
Ἔμπεσον ἐς κεφαλὴν ἀεικῶς.

Πάσης μὲν ὥρης πᾶν ἐπικίνδυνον.
Τίς οἶδε φεύγειν; δείδιο βοσφόρον
Λιβὺς ὁ πλωτὴρ, οὐδ ̓ ἀνά[γ]κην
Τὴν κρυφίην ἑτέρωθεν ὀκνεῖ.

Πάρθων μάχημον Ρωμαϊκος φυγήν,
Καὶ τόξα· Πάρθος Ρωμαίκην βίαν,
Καὶ δεσμὰ· λάους ἀλλὰ μοίρας
Βάλλε, βαλεῖ τ ̓ ἀδόκητος ὁρμή.

Σχέδον σχέδον πῶς Περσεφόνης ἴδον
Αὔλην μελαίνην, καὶ κρίσιν Αἰακοῦ,
Καλήν τ ̓ ἀπόςασιν μακαίρων,
Αἰολίαις κινύρην τε χορδαίς.

Σαπφὼ πατρίδος μεμφομένην κόραις,
Ἠχοῦντα καί σε πλεῖον ἐπιχρύσῳ,
Αλκαίε, πλήκτρῳ σκληρὰ νῆος,
Σκληρὰ φυγῆς, πολέμου τε σκληρά.

Ευφημέουσαι δ ̓ ἀμφοτέρων σκιαὶ
Κλύουσι θάμβει, τὰς δὲ μαχὰς πλεόν,
Αναςάτους τε μὲν τυράννους
Ωμιὰς ἔκπιεν ὦσι λᾶος.

Τί θαῦμ ̓; ἐκείναιρ θὴς ὅτε τρίκρανος
*Ακην ἀοιδαῖς, ούατα κάββαλε,
Εριννύων τ ̓ ἡδυπαθοῦσι

Βότρυχες, ἡσυχίων ἐχιδνών.

Καὶ δὴ Προμηθεύς, καὶ Πέλοπος πατὴρ
Εὕδουσιν ἠχεῖ τῷ λαθικήδει

*Αγειν λεόντας Ωρίων δὲ

Οὐ φιλέει, φοβεράς τε λύγκας.

In Revd. Dre. Brooke Epitaphium.

Osuit sub istâ (non gravi) caput terrâ

Didicit vereri, plurimumque suspenso
Dubitavit ictu, lucidos procul vultus,
Et sydus oris acre procul prospectans.
Cui literarum fama cùm dedit lumen,
Accepit, atque est ditior suis donis.
Cujus serena gravitas faciles mores
Muliere novit; cujus in senectute
Famaeque riguit, & juventa fortunæ.
Ita brevis ævi, ut nec videri festinus ;

Ita longus, ut nec fessus. Et hunc mori credis ?

E

In obitum Rev. V. Dris Mansell,
Coll. Regin. Mri qui ven. Ds Brooke,
interitum proximè secutus est.

Rgo iterum in lacrymas, & sævi murmura planctûs
Ire jubet tragicâ mors iterata manu?

Scilicet illa novas quæ jam fert dextra sagittas,
Dextra priore recens sanguine stillat adhuc.
Vos ô, quos sociâ Lachesis propè miscuit urnâ,
Et vicina colus vix sinit esse duos;

Ite ô, quos nostri jungunt consortia damni;
Per nostras lacrymas ô nimis ite pares!
Ite per Elysias felici tramite valles.

Et sociis animos conciliate viis.
Illic ingentes ultrò confundite manes,

Noscat & æternam mutua dextra fidem.
Communes eadem spargantur in otia curæ,
Atque idem felix poscat utrumque labor.
Nectaræ simul ite vagis sermonibus horæ :
Nox trahat alternas continuata vices.

Una cibos ferat, una suas vocet arbor in umbras.
Ambobus faciles herba det una toros.

Certum erit interea quanto sit major habenda,
Quàm quæ per vitam est, mortis amicitia.