I. HEROIDES. EPISTOLA V. OENONE PARIDI. PERLEGIS? an coniux prohibet nova? perlege; non est Ista Mycenaea litera facta manu. Quis Deus opposuit nostris sua numina votis? 5 Servus eras; servo nubere Nympha tuli. Mistaque cum foliis praebuit herba torum. Et tegeret catulos qua fera rupe suos? ΙΟ 15 20 Incisae servant a te mea nomina fagi: Et legor Oenone, falce notata, tua. Et quantum trunci, tantum mea nomina crescunt: Crescite, et in titulos surgite rite meos. Populus est, memini, fluviali consita ripa, Est in qua nostri litera scripta memor. Popule, vive precor quae consita margine ripae Hoc in rugoso cortice carmen habes: Cum Paris Oenone poterit spirare relicta, Ad fontem Xanthi versa recurret aqua. 25 30 Xanthe, retro propera; versaeque recurrite lymphae. Sustinet Oenonen deseruisse Paris. Illa dies fatum miserae mihi dixit: ab illa Pessima mutati coepit amoris hiems; Qua Venus et Iuno, sumptisque decentior armis 35 Vt mihi narrasti, dura per ossa tremor. Miscuimus lacrimas maestus uterque suas. Non sic appositis vincitur vitibus ulmus, Vt tua sunt collo brachia nexa meo. Quam vix sustinuit dicere lingua, Vale! 40 45 50 Aura levis rigido pendentia lintea malo Prosequor infelix oculis abeuntia vela, Qua licet; et lacrimis humet arena meis. Hei mihi! pro dira pellice blanda fui! 55 60 Dum moror, in summa fulsit mihi purpura prora. 65 Fit propior, terrasque cita ratis attigit aura: Femineas vidi corde tremente genas. Non satis id fuerat: quid enim furiosa morabar? 70 Tunc vero rupique sinus, et pectora planxi, Sic Helene doleat, desertaque coniuge ploret ; 75 Quaeque prior nobis intulit, ipsa ferat. Nunc tibi conveniunt, quae te per aperta sequantur At cum pauper eras, armentaque pastor agebas, Nulla, nisi Oenone, pauperis uxor erat. 80 Non ego miror opes, nec me tua regia tangit, Nec, de tot Priami dicar ut una nurus. Non tamen ut Priamus Nymphae socer esse secuset; Aut Hecubae fuerim dissimulanda nurus. |