Page images
PDF
EPUB

Scholia græca in Theocritum, multo emendatiora et auctiora. Proleg. Theocr., 1579.

Omnes Leges, non solum quæ apud Oratores veteres et Demosthenem sunt, sed etiam quæ in aliis omnibus græcis authoribus extant, in unum corpus collectæ, et cum aliis recentioribus comparata. Orat. vet., 1575, Epist.

Un ouvrage de ce genre, Leges Atticæ, a été publié par Samuel Petit, en 1635, à Paris, in-folio, et réimprimé avec avantage à Leyde, 1742. aussi in-folio.

Interpretatio reliquarum Orationum latina, cum annotationibus. Orat. Gr.vet., 1575, Ep.

Dans ce volume de 1575, Henri n'a donné la version latine que de sept barangues, avec celle de Démosthène pour Ctésiphon.

Scholia in Isocratem.

<«< Eruditissimus Henricus Stephanus Isocratis verba ex Harpocrationis et Suidæ fontibus hausta, quæ in fine editionis Aldinæ leguntur, notis et animadversionibus illustrata reliquit : quæ res pene nobis persuasit meditatum eum fuisse aliquando in authoris hujus integrum opus scholia edere. » Maussac, in Harpocrationis Lex. Proleg.

Annotationes in Diog. Laertium perfectæ et recognitæ. Diog. Laert., 1594, pag. 8-9.

Versus alii qui Lucæ et Joannis, necnon Act. Apost. xáλara complectuntur, una cum reliquis seorsum editi. Nev. Test., gr. ad calcem xáλaiw» post Præfat.

Annotationes in varios Novi Test. locos, quæ in superiore editione (1576) erant, atque aliæ cum nova Gr. N. T. Concordantiarum editione.

Ces Concordances ont été imprimées en 4594, in-fol., mais sans annotations; dans la préface de ce volume est promis un Appendix qui n'a point paru.

Proverbia quædam Erasmianis addenda.

Dans la préface des Adages d'Erasme, édit. de 4558, Henri promet sur ce livre un grand travail qu'il n'a point fait, ou au moins dont on n'a aucune connoissance.

Volumen unum, varium et multiplex, complectens quæcunque apud alios omnes latinæ linguæ scriptores antiquos, poetas, oratores, historicos, necnon etiam grammaticos, de græcis latina facta

reperiuntur; eadem methodo qua in Lexico Ciceroniano usus est. Lexicon Cicer. 1557, ad Lect., pag. 6.

Veteres latinæ linguæ interpretes : qui liber Ciceronis, Livii, Plinii, aliorumque doctissimorum pariter et elegantissimas interpretationes complectetur. Glossar. 1573, ad Lect.

Il est fâcheux qu'un ouvrage qui auroit dû être d'une grande utilité n'ait existé qu'en projet.

Liber de Latinitate prisca. De Latinitate falso suspecta, 1576, pag. 367.

Liber varium Linguæ latinæ abusum describens. Ib., Epist. p. 3. De Sermonis brevitate. Dionys. Alex. 1577, Proleg. ad Melam et Solinum, pag. 5, ubi lectorem ad eum librum, quasi prodiisset, refert.

Liber qui complectatur castigationes in Ciceronis reliquos libros, quos tunc, dum variis typographicis occupationibus opprimebatur; non potuit colligere quas enim in promptu habebat, præcipitare coactus est. Castigat. in Ciceronem, 1557, pag. 98.

Schediasma de delectu in diversis apud Virgilium lectionibus adhibendo, quod inchoatum reliquit, simulque Virgilius ÈíCwv, ápxaiζων, ιδιάζων, sive νεωτερίζων, διθυραμβίζων, δανειζόμενος, et δανείζων, ὡραῖ ζόμενος vel καλλωπιζόμενος, παροιμιαζόμενος, πολυχήματος, αὑτεζηγητής : locis, quos e Græcis vel απαραλλάκτως, imitatus est, vel aliquid παραλλάττων, locis adhibitoque, qui nondum adhibitus est, delectu, nova quadam poetæ nostri in furando solertia (qua velut oculos præstringit) patefacta; cujus unum et alterum specimen ibidem addit. Virgil. 1583. Epist. ad Th. Redhig.

De toto interpretandi genere. Lexic. Ciceronianum, 1557, ad Lect. pag. ult.

Annotationes in Tibullum, Propertium, Ovidium. Castigat. in Cicer. 1557, pag. 14, 57, 109.

Notæ in Catullum, Tibullum, Propertium. Voir le livre Index Bibliot. Barberinæ.

Horatiana quædam, exercitationis gratia, in græcum sermonem conversa, e quibus hunc affert versum, Epod. V Post insepulta membra different lupi Αθαπτα δἔσται τοῖς λύκοις ἕλως μέλη. Eschyl. 1557, pag. 379.

Iambi de Virtutibus, et iis potissimum, quæ in principibus esse potissimæ existimantur. Præf, ante lib. de Aristot. Ethic. et Hist. Appendix ad Proodop. Senecæ, ubi ipsa scriptura veteri quam fidelissime poterit repræsentata ad venandam ex illius vestigiis veram omnes hortabitur. Henr. Schediasm. 1589, pag. 316.

Liber de poeticis adminiculis et ornamentis: ubi de veteri scribendi carminis methodo agetur. Epigr. gr. select. 1570. Epist. ad Othon. pag. 11.

Poetæ, in quorum potissimum epigrammatis observanda artificia viderentur, quales Antipater uterque, Leonides, Lucilius, Lucianus, Nicarchus, Philippus Macedonius. Antholog. 1566, ad Lectorem.

Dans l'ouvrage Castigationes in Ciceronem, 1557, pag. 98, 110, 113; dans Annotationes in Sophoclem et Euripidem, 1568, pag. 25, et Pseudo-Cicero, 1577, pag. 20-21, il est question d'un ouvrage que promettoit Henri, et qui, avec raison, lui sembloit devoir être d'une grande utilité pour les études: Libri de origine mendorum, in authoribus græcis ac latinis: rien n'en a paru, mais d'après ce qu'en dit Henri, on pourroit croire qu'au moins le manuscrit du livre a existé. « Nec dubitabit, quisquis Canteri de ratione emendandi græcos authores syntagma cum illo Henrici Stephani tractatu contulerit, quin istud ad illius exemplum scriptum sit. Quin etiam Franc. Robortellum in distribuenda in classes sua disputatione de arte sive ratione corrigendi antiquorum libros fuisse illo Henrici Stephani tractatu adjutum constaret. »

De Philippo, Macedonum rege, in Græciam variis artibus olim grassato, et de Turcogræciæ rege in Germaniæ vicina loca grassante, ac in ipsam grassari conante. Henr. Steph. Orat. duœ, 1594, pag. 203.

De Republica Germaniæ cui Typographicum prelum, duobus foliis excusis, finem reliquis non potuit imponere; quod Typographus qui ad nundinas Francfordienses properabat, illis se retardatum iri viderit. Ibid. pag. 204.

Encomium artis equestris. Almeloveen,

pag. 93

Il paroîtroit que cet opuscule, qui n'a pas été imprimé, auroit cependant été écrit.

Après la publication des trois premiers livres du Pantagruel, on attribua à Henri un quatrième livre qui, disoit-on, devoit bientôt paroître; on n'en a rien vu, et probablement son existence plus ou moins ébauchée est encore plus imaginaire que celle des Libri mendorum. Le Correcteur du mauvais Langage françois. Dial. du nouveau Lang. franç. italianizé, pag. 114.

De l'ancien Langage françois. Ibid.

Descriptio Hungariæ.

Dans le volume De J. Lipsii Latinitate, 1595, pag. 389, il en cite les vers

suivants :

Terra potens armis, lætisque uberrima glebis,
Frumentis dotata bonis, fluviisque beata,
Ac dives pecoris, generosæ vitis abundans,
Et superùm cultu fælix, fulvoque metallo;
Pannonia antiquis, a post'ris Hungara fertur
Europæ stabilis Turca indignante columna.

ROBERT II, ROBERT III,

HENRI III, ROBERT IV, HENRI IV, ROBERT V, etc.

Robert Estienne, second du nom, frère de Henri II et de François II, étoit le second des neuf enfants de Robert Ier. Emmené dans sa jeunesse à Genève auprès de son père, il revint presque aussitôt à Paris, s'étant échappé furtivement, s'il faut en croire la déclaration de Charles Estienne dans sa Requête pour les enfants mineurs de Robert Ier, de laquelle j'ai fait mention ci-dessus p. 317. Ce retour, furtif ou non, le fixa à Paris auprès de son oncle, chez lequel il travailla, et resta jusqu'à ce qu'organisant pour lui-même une Imprimerie, il la mit en activité en 1556, dans la maison et l'établissement délaissés par son père. Il est hors de doute que dans ces années d'intervalle il aura été employé à tirer parti des valeurs de librairie et de typographie que son père n'avoit point emportées à Genève, et qui se trouvoient dans la part des enfants. On sait qu'il fut déshérité par son père; mais j'ai expliqué plus haut, page 319, comment cette détermination paternelle, rigoureuse en apparence, n'eut point pour cause un ressentiment religieux, et ne fut ni injuste ni en violation des droits des enfants restés à Paris. Ceux-ci, en possession légalement assurée des biens de Paris, avoient une part peut-être plus considérable que ne pouvoit être celle des enfants plus nombreux devenus Genevois et réformés. Et ce qui prouve qu'il n'y eut là-dedans aucune animosité ni colère, c'est que tous ces enfants conservèrent entre eux leurs rapports, et restèrent en bonne intelligence, sans aucun différend, soit pour intérêt, soit pour toute

autre cause.

La première publication de Robert fut une édition in-8 de l'Ana

« PreviousContinue »