H ferus, ah culter! qui tam bona lilia primus
In tam crudeles jussit abire rosas.
Virgineum hoc qui primus ebur violavit ab ostro;
Ing sui instituit muricis ingenium.
Scilicet hinc olim quicunq cucurrerit amnis,
Ex hoc purpurei germine fontis erit.
Scilicet hunc mortis primum puer accipit unguem :
Inijciunt hodie fata, furorά manus.
Ecce illi sanguis fundi jam cæpit; & ecce,
Qui fundi possit, vix bene sanguis erat.
Excitat è dolio vix dum bene musta recenti,
Atq rudes furias in nova membra vocat.
Improbus ut nimias jam nunc accingitur iras!
Armaq non molli sollicitanda manu!
Improbus ut teneras audet jam ludere mortes!
Et vitæ ad modulum, quid puerile mori!
Improbus ut tragici impatiens præludia fati
Örnat, & in socco jam negat ire suo!
Scilicet his pedibus manus hæc meditata cothurnos !
Hæc cum blanditiis mens meditata minas ?
Hæc tam dura brevem decuêre crepundia dextram ?
Dextra Gigantæis hæc satis apta genis?
Sic cunis miscere cruces? cumq ubere matris
Commisisse neces, & scelus, & furias?
Quo ridet patri, hoc tacite quoq respicit hastam ;
Quoq oculo matrem mulcet, in arma redit.
Dii Superi! furit his oculis! hoc asper in ore est!
Dat Marti vultus, quos sibi mallet Amor.
Delicia irarum! torvi, tenera agmina, risus!
Blande furor! terror dulcis! amande metus!
Præcocis in pœnas pueri lascivia tristis !
Cruda rudimenta! & torva tyrocinia!
Jam parcum, brevius brevi pro corpore vulnus,
Prog brevi brevior vulnere sanguis eat:
Olim, cùm nervi, vitæ ferocior haustus
Materiam morti, luxuriemą, dabunt;
Olim maturos ultrò conabitur imbres;
Robustum audebit tunc, solidumą mori.
Ergo illi, nisi qui in sævos concreverit usus,
Nec nisi quem possit fundere, sanguis erit?
Euge puer trux! Euge tamen mitissime rerum!
Quiq tibi tantùm trux potes esse, puer!
Euge tibi trux! Euge mihi mitissime rerum!
Euge Leo mitis! trux sed & Agne tamen!
Macte puer! macte hoc tam duræ laudis honore!
Macte ô pœnarum hac indole, & ingenio!
At ferus ah culter! sub quo, tam docte dolorum,
In tristem properas sic, puer, ire virum.
Ah ferus, ah culter! sub quo, puer auree, crescis
Mortis proficiens hac quasi sub ferulâ.
E, pia, ne nimium, Virgo, permitte querelis:
Haud volet, haud poterit natus abesse diu.
Nam quid eum teneat? vel quæ magis oscula vellet?
Vestri illum indigenam quid vetet esse sinûs?
Quippe illis quæ labra genis magis apta putentur?
Quæve per id collum dignior ire manus?
His sibi quid speret puer ambitiosiùs ulnis?
Quóve sub amplexu dulciús esse queat?
O quæ tam teneram sibi vitis amicior ulmum
Implicet, alternis nexibus immoriens?
Cui circum subitis eat impatientior ulnis?
Aut quæ tam nimiis vultibus ora notet?
Quæ tam prompta puer toties super oscula surgat?
Quâ signet gemmâ nobiliore genam?
Illa ubi tam vernis adolescat mitiùs auris,
Tamve sub apricis pendeat uva jugis?
Illi quâ veniat languor tam gratus in umbrâ?
Commodiùs sub quo murmure somnus agat ?
O ubi tam charo, tam casto in carcere regnat,
Materno simul, virgineo sinu?
Ille ut ab his fugiat? nec tam bona gaudia vellet?
Ille ut in hos possit non properare sinus?
Ille sui tam blanda sinûs patrimonia spernet?
Hæres tot factus tam bene deliciis?
Ne tantum, ne, Diva, tuis permitte querelis:
Quid dubites? Non est hic fugitivus Amor.
Ccipe dona, Puer; parvæ libamina laudis. Accipe, non meritis accipienda suis. Accipe dona, Puer dulcis. dum accipis illa, Digna quoq, efficies, quæ, puer, accipies. Sive oculo, sive illa tua dignabere dextrâ;
Dextram, oculum dabis posse decere tuum. Non modò es in dantes, sed & ipsa in dona benignus; Nec tantùm donans das, sed & accipiens.
In partum B. Virgs. non difficilem.
Ec facta est tamen illa Parens impunè; quòd almi
Tam parcens uteri venerit ille Puer.
Una hæc nascentis quodcunq pepercerit hora,
Toto illum vitæ tempore parturiit.
Gaudia parturientis erat semel ille parenti;
Quotidie gemitus parturientis erat.
Irculus hic similem quàm par sibi pergit in orbem!
Principiumą suum quàm bene finis amat!
Virgineo thalamo quàm pulchrè convenit ille
(Quo nemo jacuit) virgineus tumulus ! Undiq ut hæc æquo passu res iret; & ille Josepho desponsatus, & ille fuit.
In Sanctum igneis linguis descendentem Spiritum.
Absint, qui ficto simulant pia pectora vultu,
Ignea quos luteo pectore lingua beat.
Hoc potius mea vota rogant, mea thura petessunt,
Ut mihi sit mea mens ignea, lingua luti.
Cùm horum aliqua dedicaram
Præceptori meo colendissimo,
Amico amicissimo, R. Brooke.
N tibi Musam, (Præceptor colendissime) quas ex tuis modò scholis, quasi ex Apollinis officinâ, accepit, alas timidè adhuc, nec aliter quàm sub oculis tuis jactitantem.
Qualiter è nido multâ jam floridus alâ
Astra sibi meditatur avis, pulchros meatus
Aërios inter proceres; licèt æthera nunquam
Expertus, rudibus illi sit in ardua pennis
Prima fides; micat ire tamen, quatiens decorâ
Veste leves humeros, querulumé per aëra ludens
Nil dubitat vel in astra vagos suspendere risus.
At verò simul immensum per inane profundis
Exhaustus spatiis, vacuoq, sub æthere pendens,
Arva procul, sylvas suas, procul omnia cernit,
Cernere quæ solitus; tum verò victa cadit mens,
Spes suas, & tanta timens conamina, totus
Respicit ad matrem, pronis revertitur auris.
Quod tibi enim hæc feram (Vir ornatissime) non ambitio
dantis est, sed justitia reddentis: neq te libelli mei tam elegi
patronum, quàm dominum agnosco. Tua sanè sunt hæc, et
mea. neq tamen ita mea sunt, quin si quid in illis boni est,
tuum hoc sit totum: neq interim in tantum tua, ut quantum-
cunq est in illis mali illud non sit ex integro meum.
ita medio
quodam, & misto jure utriusq sunt. ne vel mihi, dum me in
societatem tuarum laudum elevarem, invidiam facerem; vel
injuriam tibi, ut qui te in tenuitatis mea consortium deducere
conarer. Ego enim de meo nihil ausim boni mecum agnos-
cere, nedum profiteri palàm, præter hoc unum (quo tamen
nihil melius) animum nempe non ingratum tuorumą bene-
ficiorum historiam religiosissimâ fide in se reponentem. hoc
quibuscunq testibus coram, hoc palàm in os cœli, meæ
conscientiæ meum jacto. effero me in hoc ultra æmuli
patientiam. Enim vero elegantiore obsequio venerentur te (&
venerantur, scio) tuorum alii: nemo me sincero magis, vel
ingenuo poterit. Horum deniq rivulorum, tenuium utcunq,
nullius nominis, hæc saltem laus erit propria, quòd suum
nempe nôrint Oceanum.
dum in illius tutelam transeunt virgines.
U tuis adsis, Venus alma, sacris:
Rideas blandùm, Venus, & benignùm,
Quale cùm Martem premis, aureoģ
Frangis ocello.
Rideas. ô tum neq, flamma Phoebum,
Nec juvent Phoeben sua tela. gestat
Te satis contra tuus ille tantùm
Sæpe in ipsius pharetrâ Dianæ
Hic suas ridens posuit sagittas.
Ausus et flammæ Dominum magistris
Urere flammis.
Virginum te orat chorus (esse longùm
Virgines nollent) modò servientům
Tot columbarum tibi, passerumą au-
gere catervam.
Dedicant quicquid labra vel rosarum,
Colla vel servant tibi liliorum:
Dedicant totum tibi ver genarum,
Ver oculorum.
Hinc tuo sumas licet arma nato,
Seu novas his ex oculis sagittas ;
Seu faces flamma velit acriori
Sume. et ô discant, quid amica; quid nox,
Quid bene, & blandè vigilata nox sit;
Quid sibi dulcis furor, & protervus
Poscat amator.
Sume. per quæ tot tibi corda flagrant.
Per quod arcanum tua cestus halat.
Per tuus quicquid tibi dixit olim, aut
Fecit Adonis.
|